«Մասնակից:Մարինե123/Ավազարկղ»–ի խմբագրումների տարբերություն

Content deleted Content added
No edit summary
No edit summary
Տող 312.
Այս եզրակացությունը բավականին պարադոքսալ է, և, հետևաբար, լուրջ հակազդեցություն է ունեցել մյուս քրեաբանական դպրոցների կողմից։ Այնուամենայնիվ, դրա նշանակությունը կայանում է նրանում, որ նա բացատրում է հանցագործությունը արմատապես ոչնչացնելու բոլոր անհաջող փորձերը։
 
Դյուրքգեյմի գաղափարները զարգացվել են ամերիկացի սոցիոլոգ [[Ռոբերտ Մերտոն|Ռոբերտ Մերտոնի]] կողմից, ով, վերլուծելով ամերիկյան հասարակության մեջ հանցավորության աճի պատճառները, եզրակացրել է, որ անկախ հասարակության դասային կառուցվածքից, նրա տնտեսական, քաղաքական և այլ զարգացումներից, հակասոցիալական վարքի ինտենսիվությունը աճելու է, եթե կատարվում են երկու պայմաններ՝<ref>Криминология: Учебник / Под ред. В. Н. Кудрявцева и В. Э. Эминова. М.: Юристъ, 2005. С. 57-58.</ref>
 
* Հասարակության մեջ գերիշխում է գաղափարախոսություն, որ դրված է հաջողության ինչ-որ նշաններ, իբր ընդհանուր ամբողջ բնակչության համար; ամեն ինչից վեր (ամերիկյան հասարակության մեջ Մերտոն նման խորհրդանիշ է համարել հարստություն).
Идеи Дюркгейма были развиты американским социологом [[Мертон, Роберт Кинг|Робертом Мертоном]], который, проанализировав причины роста преступности в [[США|американском]] обществе, сделал вывод, что независимо от классовой структуры общества, от его [[экономика|экономического]], [[политика|политического]] и иного развития интенсивность антисоциального поведения будет расти, если выполняются два условия<ref>Криминология: Учебник / Под ред. В. Н. Кудрявцева и В. Э. Эминова. М.: Юристъ, 2005. С. 57-58.</ref>:
*Բնակչության զգալի մաս չունի ոչ մի կամ գրեթե ոչ մի օրինական միջոց՝ այդ խորհրդանիշների կողմից տրված, նպատակներին հասնելու համար:
* В обществе господствует [[идеология]], ставящая некие символы успеха, якобы общие для населения в целом, превыше всего (в американском обществе Мертон считал таким символом богатство).
* Существенная часть населения не имеет никаких или почти никаких законных средств для достижения целей, задаваемых этими символами.
 
Հենց սոցիալական անոմիայի տեսություններն են որոշել ամերիկյան քրեաբանության զարգացումն ու ժամանակակից բնույթը ։
Именно теории социальной [[аномия|аномии]] определили развитие и современный характер американской криминологии.
 
==== Մշակույթների կոնֆլիկտի (հակամարտության) տեսություն ====
==== Теория конфликта культур ====
Ամերիկացի քրեաբան [[Թորսթեն Սելլինի|Թորսթեն Սելլինիի]] մշակած մշակույթների հակամարտության տեսությունում առաջ է քաշվում դրույթ այն մասին, որ հանցագործությունների կատարումը հակամարտության լուծման հնարավոր արդյունքներից մեկն է, որն առաջանում է այն բանի հետևանքով, որ նույն մարդը մտնում է տարբեր սոցիալական խմբերի մեջ՝ տարբեր աշխարհայացքով և վարքագծի կարծրատիպերով (ընտանիք, աշխատանքային գործընկերներ, ազգային և [[Էթնիկական խումբ|էթնիկ]] համայնքներ)։<ref>Варчук Т. В. Криминология: Учебное пособие. М., 2002. С. 27.</ref>
В [[теория конфликта культур|теории конфликта культур]], разработанной американским криминологом [[Селлин, Торстен|Торстеном Селлином]], выдвигается положение о том, что совершение преступлений является одним из возможных результатов разрешения конфликта, возникающего вследствие того, что один и тот же человек входит в различные социальные группы с различным мировоззрением и стереотипами поведения ([[семья]], коллеги по работе, [[нация|национальные]] и [[этнос|этнические]] сообщества)<ref>Варчук Т. В. Криминология: Учебное пособие. М., 2002. С. 27.</ref>.
 
==== Ստիգմատիզացիայի տեսություն ====
==== Теория стигматизации ====
Այս տեսության հիմնական դրույթն այն գաղափարն է, որ մարդը հանցագործ է դառնում ոչ թե այն պատճառով, որ խախտում է օրենքը, այլ "ստիգմատիզացման" արդյունքում, որն արտահայտվում է այն բանում, որ պետական մարմինները նրա վրա "խարան" են դնում, հանցագործի "պիտակ", որի արդյունքը՝ անջատումն է հասարակությունից, պատահական վարքագծից սովորականի և սովորականից անցում հանցավոր վարքագծի։<ref name="malkov06" />
 
==== Դիֆերենցիալ ասոցիացիայի տեսություն (ենթամշակույթների տեսություն) ====
Основным положением [[теория стигматизации|данной теории]] является идея о том, что человек становится преступником не потому, что нарушает закон, а в результате «стигматизации», которая выражается в том, что государственные органы накладывают на него «клеймо», «ярлык» преступника, результатом чего является отторжение от общества, переход преступного поведения из случайного в привычное<ref name="malkov06" />.
Մեկ այլ փորձ բացատրելու համար, թե ինչպես են մարդիկ դառնում հանցագործներ, արվել է ամերիկացի սոցիոլոգ [[Էդվին Սազերլենդ|Էդվին Սազերլենդի]]՝ [[բելովորոտնիչյան]] հանցավորության "հայտնագործողի" կողմից։
 
Նրա ստեղծած [[Դիֆերենցիալ ասոցիացիայի տեսությ|դիֆերենցիալ ասոցիացիայի տեսության]] հիմքում ընկած է այն վարկածը, որ մարդը հանցագործ է դառնում սոցիալական մանր խմբերում անօրինական վարքագծի ուսուցման արդյունքում (ընտանիք, փողոց, դպրոց եւ այլն):<ref>Криминология: Учебник / Под ред. В. Д. Малкова. М.: ЗАО Юстицинформ, 2004.</ref> Ահա դիֆերենցիալ ասոցիացիայի տեսության հիմնական դրույթները՝<ref name="shur146-147">Шур Э. Наше преступное общество. М.: Прогресс, 1977. С. 146—147.</ref>
==== Теория дифференциальной ассоциации (теория субкультур) ====
 
* Դիվանտ վարքի սովորեցում
Другая попытка объяснить, как люди становятся преступниками, была сделана американским социологом [[Сазерленд, Эдвин|Эдвином Сазерлендом]], «первооткрывателем» [[беловоротничковая преступность|беловоротничковой преступности]].
* Դիվանտ վարքագիծը յուրացվում է, այլ մարդկանց հետ փոխգործակցության արդյունքում, հատկապես այն դեպքերում, երբ նման փոխգործակցությունը ունի սերտ անձնական բնույթ։
* Ուսուցման ընթացքում յուրացվում են ինչպես հանցագործության կատարման տեխնիկան, այնպես էլ դրանց դրդապատճառները, վարքագծի ռացիոնալ բացատրությունը և դրա նկատմամբ վերաբերմունքը:
*Երբ իրավախախտմանը նպաստող գնահատականները վեր են դասվում այն գնահատականներից, որոնք չեն նպաստումնրան, մարդը դառնում է հանցագործ։
* Հանցավոր վարքագծի ուսուցումն իրականացվում է նույն մեխանիզմների օգտագործմամբ, որոնք ուսուցանվում են ցանկացած այլ տեսակի վարքագծի համար:
 
Այս տեսության թերությունն՝ դրա մեջ օգտագործվող հասկացությունների ձևակերպման բարդությունն է։ Նշվում է, որ չափազանց դժվար է որոշել և չափել այն "գնահատականները", որոնք պետք է նպաստեն կամ խոչընդոտեն հանցագործությունների կատարմանը։<ref name="shur146-147" /> Նշվում է նաև, որ շատ դեպքերում հանցագործների հետ բարեկամությունը չի հանգեցնում հետագայում որեւէ հակաիրավական գործողությունների կատարմանը, ինչի արդյունքում պարզ չէ, թե ինչն է պատճառը, Իսկ ինչն հետևանքը; շեղվող վարքագիծը կամ նման վարքագծով ընկերներ ունենալը:
В основу созданной им [[теория дифференциальной ассоциации|теории дифференциальной ассоциации]] легла гипотеза о том, что человек становится преступником в результате обучения противоправному поведению в социальных микрогруппах (семья, улица, школа и т. д.)<ref>Криминология: Учебник / Под ред. В. Д. Малкова. М.: ЗАО Юстицинформ, 2004.</ref>. Вот основные положения теории дифференциальной ассоциации<ref name="shur146-147">Шур Э. Наше преступное общество. М.: Прогресс, 1977. С. 146—147.</ref>:
 
* Девиантному поведению учатся.
* Девиантное поведение усваивается при взаимодействии с другими людьми, особенно в случаях, когда такое взаимодействие носит тесный личный характер.
* При обучении усваиваются как техники совершения преступления, так и их мотивы, рациональное объяснение поведения и отношение к нему.
* Когда оценки, благоприятствующие правонарушению берут верх над оценками, которые ему не благоприятствуют, человек становится преступником.
* [[Обучение]] преступному поведению осуществляется с использованием тех же самых механизмов, что и обучение любому другому типу поведения.
 
Недостатком данной теории являются сложность формализации используемых в ней понятий. Отмечается, что крайне трудно определить и измерить те «оценки», которые должны способствовать или препятствовать совершению преступлений<ref name="shur146-147" />. Отмечается также, что во многих случаях дружба с преступниками не влечёт за собой совершения впоследствии каких-либо противоправных действий, в результате чего неясно, что является причиной, а что следствием: отклоняющееся поведение или наличие друзей с таким поведением.
 
=== Личность преступника в современных философских теориях ===