«Սիմֆոնիա №1 (Բեթհովեն)»–ի խմբագրումների տարբերություն

[[Սիմֆոնիա]]<nowiki/>ն գրել է [[Լյուդվիգ վան Բեթհովեն|Բեթհովեն]]<nowiki/>ը՝ 1799-1800 թվականներին, պրեմիերան կայացել է 1800 թվականի ապրիլի 2-ին, [[Վիեննա]]<nowiki/>յում՝ կայսերական [[գյուղաքաղաք]]<nowiki/>ի թատրոնում, [[Պոլ Վրանիցկի]]<nowiki/>ի ղեկավարությամբ։ Մի քանի ամիս անց սիմֆոնիան կատարվել է Լեյցպիգում։ Հենց այնտեղ, 1801 թվականին այն հրապարակվելհրատարակվել է Հոֆֆմեյսթերի և Կուհլի տպարաններում։ Բեթհովենը սիմֆոնիան նվիրել է Գոթֆրիդ վան Սվիթենին՝ կայսերական գրադարանի տնօրենի և մեծ բարերարի, իր ժամանակին ընկերացած Մոցարտի և Հայդնի հետ։ Արժե նկատել, որ սիմֆոնիայի եզրափակումը հիմնականում վերաբերում է դեռ 1975 թվականի գարնանը, երբ Բեթհովենը, ուսումնասիրում էր մի քանի մասից բաղկացած նվագներ [[Ալբրեխցբերգեր]]<nowiki/>ի մոտ: Առաջին անգամ Ռուսաստանում սիմֆոնիան կատարվել է 1863 թվականին Մոսկվայում։ Ստեղծագործության ամբողջական անունը․ ''«Grande sinphonie avec deux violons, viole, violohcell et contre basse, deux flutes, deux oboe, deux cors, deux fagots, deux clarines et tymbales»։''

[[Յոզեֆ Հայդն|Հայդն]]<nowiki/>ի սիմֆոնիաները և [[Վոլֆգանգ Ամադեուս Մոցարտ|Մոցարտ]]<nowiki/>ի վերջին սիմֆոնիաները` գրված 18-րդ հարյուրամյակի վերջերին, սահմանել են այդ ժամանակաշրջանի ստեղծագործությունների ժանրը, որը բուռն կերպով ընդունվել և գնահատվել է հատկապես Վիեննայի ունկնդիրների կողմից։ Բեթհովենը՝ ով նոր էր ուշադրության արժանացել վիեննական հանրության կողմից՝ ստիպված էր հաշվի առնել այդ ստանդարտը, այդ պատճառով առաջին սիմֆոնիան մեծապես շարունակում է երաժշտական ավանդույթները ներդրված իր մեծ նախորդների կողմից։ Չնայած այն հանգամանքին, որ մի շարք հեղինակային ոճի առանձնահատկություններ արդեն նկատելի են այս ստեղծագործության մեջ , այդ թվում սֆորցանդոյի հաճախակի օգտագործումը, փողայինների վարպետական խմբերը (սակայն, այն ժամանակվա Լեյցպիգի թղթակիցներից մեկը գրել է՝ - ի դեպ, նշենք, փողայինների հաճախակի օգտագործումը․ կարելի է մտածել, որ սա ավելի շուտ պիեսա է զինվորականի համար, այլ ոչ սիմֆոնիկ նվագախմբի), միևնույն է այն մնում է կարծես Հայդնի և Մոցարտի սիմֆոնիայի «արձագանքը»։