Վիքիպեդիա

«Մասնակից:Մարինե123/Ավազարկղ»–ի խմբագրումների տարբերություն

Դիտել պատմությունը
← Նախորդ տարբՀաջորդ տարբ →
Content deleted Content added
ՎիզուալԵլատեքստ
No edit summary
No edit summary
Տող 1.
[[Պատկեր:Bertillon - Criminal profiles.jpg|thumb|'''Фотографииհանցագործների преступниковԼուսանկարներ'''. Попытки обнаружить связь между внешностью человека и его преступным поведением предпринимались неоднократно, но успехом так и не увенчались]]
 
'''Հանցագործի ինքնությունը-''' սոցիալ-հոգեբանական և մարդկային հատկությունների ամբողջություն է, որը հանդիսանում է [[Հանցագործության դետերմինանտ|հանցագործություն կատարելու պատճառ և պայման]]։
Տող 65.
<br />
 
==== Տալստոյի դեսությունը տեսությունը ====
"[[Հարության]]" մեջ Տոլստոյը պնդում է, որ հանցավորության գլխավոր պատճառը պատիժը ինստիտուցիոնալացնելու փորձերն են, որոշ մարդկանց դատը մյուսների նկատմամբ (դրանում քննադատվում են նաև կոնկրետ հոգեբանական ուսմունքները և տեսությունները); որ պետք է " ներել միշտ, բոլորին, անսահման թվով անգամ ներել, քանի որ չկան այնպիսի մարդիկ, որոնք իրենք մեղավոր չեն եղել եւ այդ պատճառով կարող էին պատժել կամ շտկել» (Տես վերջին գլուխը):
<br />
=== Личность преступника в трудах философов ===
 
=== Հանցագործի ինքնությունը փիլիսոփաների աշխատություններում ===
==== Античность ====
 
==== Անտիկ աշխարհ ====
Среди работ [[античность|античных]] философов (в аспекте личности преступника) наиболее интересными и значимыми являются работы [[Платон]]а и [[Аристотель|Аристотеля]].
 
[[Անտիկ դարաշրջան|Անտիկ]] փիլիսոփաների (հանցագործի անձի առումով) աշխատանքների շարքում առավել հետաքրքիր և նշանակալի են [[Պլատոն|Պլատոնի]] և [[Արիստոտել|Արիստոտելի]] աշխատանքները:
[[Պատկեր:Platon-2.jpg|thumb|75px|left|Платон]]▼
[[Պատկեր:Democritus2.jpg|thumb|75px|Демокрит]]▼
[[Պատկեր:Aristoteles Louvre.jpg|thumb|75px|Аристотель]]
[[Платон]] указывал на несовершенство человеческой природы, которое необходимо учитывать при составлении законов<ref>Криминология: Учебник для вузов / Под общ. ред. А. И. Долговой. М.: Издательство НОРМА, 2001. С. 7.</ref>. Он считал, что законопослушное поведение человека определяется не его наследственностью, а его воспитанием: «…добродетели учить можно… нет ничего удивительного, когда у хороших родителей бывают худые, а у худых хорошие дети»<ref>Сочинения Платона. Ч. 1. СПб., 1841. С. 103. Цит. по кн.: Криминология: Учебник для вузов / Под общ. ред. А. И. Долговой. М.: Издательство НОРМА, 2001. С. 8.</ref>.
 
[[Պատկեր:Platon-2.jpg|thumb|75px|left|Պլատոն]]Պլատոնը մատնանշել է մարդկային բնության անկատարությունը, որը պետք է հաշվի առնել օրենքները կազմելիս[[Պատկեր:Democritus2.jpg|thumb|75px|Դեմոկրիտես]]
Похожие положения сформулировал [[Демокрит]], который считал, что причиной преступлений являются нравственные и умственные пороки, что неправильное поведение человека является следствием отсутствия у него знаний о более правильном, что для предупреждения преступлений необходимо, прежде всего, воспитание, поскольку наказание не удерживает от соблазна совершать неблаговидные поступки втайне<ref>Криминология: Учебник / Под ред. Н. Ф. Кузнецовой, В. В. Лунеева. М., 2004. С. 15.</ref>. С пороками воспитания и возникающими как их следствие искажёнными потребностями ([[алчность]]ю, [[разврат]]ом и т. д.) связывали преступное поведение [[Антисфен]], [[Диоген]] и другие [[киники]]<ref name="kuzn16">Криминология: Учебник / Под ред. Н. Ф. Кузнецовой, В. В. Лунеева. М., 2004. С. 16.</ref>.
▲[[Պատկեր:Platon-2Aristoteles Louvre.jpg|thumb|75px|left|ПлатонԱրիստոտել]]
Պլատոնը մատնանշել է մարդկային բնության անկատարությունը, որը պետք է հաշվի առնել օրենքները կազմելիս<ref>Криминология: Учебник для вузов / Под общ. ред. А. И. Долговой. М.: Издательство НОРМА, 2001. С. 7.</ref>: Նա կարծում էր, որ մարդու օրինապահ վարքագիծը որոշվում է ոչ թե նրա ժառանգականությամբ, այլ նրա դաստիարակությամբ:"...առաքինությունը կարելի է սովորեցնել ... ոչ մի զարմանալի բան չկա, երբ լավ ծնողները նիհար են լինում, իսկ նիհար երեխաները լավ են»<ref>Сочинения Платона. Ч. 1. СПб., 1841. С. 103. Цит. по кн.: Криминология: Учебник для вузов / Под общ. ред. А. И. Долговой. М.: Издательство НОРМА, 2001. С. 8.</ref>:
 
Նման դրույթները ձևակերպել է [[Դեմոկրիտես|Դեմոկրիտեսը]], որը կարծում էր, որ հանցագործությունների պատճառը բարոյական և մտավոր արատներն են, որ մարդու սխալ վարքագիծը ավելի ճիշտ գիտելիքների բացակայության հետևանք է, որ հանցագործությունների կանխարգելման համար անհրաժեշտ է նախ և առաջ դաստիարակություն, քանի որ պատիժը գաղտնի չի պահում անբարեհաճ արարքներ կատարելու գայթակղությունից:<ref>Криминология: Учебник / Под ред. Н. Ф. Кузнецовой, В. В. Лунеева. М., 2004. С. 15.</ref> Կրթության արատների և դրանց հետևանքով առաջացած խեղաթյուրված կարիքների ([[Ագահությույն|ագահություն]], [[անբարոյականություն]] եւ այլն) հետ կապված էին հանցավոր վարքագծով Հակասֆեն, Դիոգեն եւ այլոք:<ref name="kuzn16">Криминология: Учебник / Под ред. Н. Ф. Кузнецовой, В. В. Лунеева. М., 2004. С. 16.</ref>
[[Аристотель]] исходил из того, что выбор человека между дурными и благородными поступками определяется, прежде всего, страхом перед наказанием, предпочитая свои выгоды и удовольствия общему благу: «человек уделяет себе больше благ и меньше зол»<ref>Аристотель. Сочинения. Том 4. Никомахова этика. М., 1984. С. 159.</ref>. Однако, хотя Аристотель и считал, что определяющая роль в совершении преступления принадлежит свободной воле человека, им отмечается, что на это влияют внешние условия: социальное неравенство, беззаконие и т. д., что преступления могут совершаться в порыве страстей, и такие поступки должны наказываться менее строго, чем заранее обдуманные<ref>Криминология: Учебник для вузов / Под общ. ред. А. И. Долговой. М.: Издательство НОРМА, 2001. С. 7-8.</ref>.
 
[[Արիստոտել|Արիստոտելը]] ելնելով նրանից, որ վատ եւ ազնիվ արարքների միջեւ մարդու ընտրությունը որոշվում է, առաջին հերթին, պատժի վախից, նախընտրելով իր շահերն ու հաճույքները ընդհանուր բարիքի համար; "մարդն իրեն ավելի շատ բարիք եւ ավելի քիչ չարիք է տալիս»<ref>Аристотель. Сочинения. Том 4. Никомахова этика. М., 1984. С. 159.</ref>. Սակայն, չնայած որ Արիստոտելը համարում էր, որ հանցագործության կատարման մեջ որոշիչ դերը պատկանում է մարդու ազատ կամքին, Նա նաև նշում է, որ դրա վրա ազդում են արտաքին պայմանները; սոցիալական անհավասարությունը, անօրինականությունը և այլն, որ հանցագործությունները կարող են տեղի ունենալ կրքերի պոռթկման մեջ, և նման արարքները պետք է պատժվեն ավելի քիչ խիստ, քան նախապես մտածվածները<ref>Криминология: Учебник для вузов / Под общ. ред. А. И. Долговой. М.: Издательство НОРМА, 2001. С. 7-8.</ref>:
==== Средневековье ====
 
==== Միջնադար ====
[[Պատկեր:St-thomas-aquinas.jpg|thumb|75px|Фома Аквинский]]
В период [[Средние века|Средних веков]] (вплоть до [[XV век]]а) уголовно-правовые учения находились в полной зависимости от [[Христианская Церковь|церкви]]. В этот период преобладали рассмотренные выше взгляды на происхождение преступности — совершение преступлений как результат божественного предначертания или одержимости злыми духами. Велико было влияние [[римское право|римского права]] и философских учений [[античность|античности]], однако указывается, что учёные этого периода не стремились создавать новые теории, ставя перед собой лишь узкопрактические цели<ref>Криминология: Учебник для вузов / Под общ. ред. А. И. Долговой. М.: Издательство НОРМА, 2001. С. 11.</ref>.
 
▲[[Պատկեր:Democritus2St-thomas-aquinas.jpg|thumb|75px|ДемокритՖոմա Աքվինսկի]]
Тем не менее, отдельные идеи мыслителей средневековья всё же поднимались над уже достигнутым в античности уровнем. Так, [[Фома Аквинский]] классифицировал всех людей на добродетельных, которые не совершают преступлений не потому, что боятся наказания, а потому что таков естественный закон их поведения, и порочных, которые не поддаются убеждению и реагируют только на принудительные меры<ref name="kuzn16" />.
[[Միջնադար|Միջնադարում]] (ընդհուպ մինչև XV դարը) Քրեաիրավական ուսմունքները լիովին կախված էին Եկեղեցուց։ Այս ժամանակահատվածում գերակշռում էին հանցագործության ծագման վերաբերյալ վերը նշված տեսակետները- հանցագործությունների կատարումը որպես աստվածային կանխորոշման կամ չար հոգիների մոլուցքի արդյունք: Մեծ է եղել [[Հռոմեական իրավունք|Հռոմեական իրավունքի]] և հնագիտության փիլիսոփայական ուսմունքների ազդեցությունը, սակայն նշվում է, որ այդ ժամանակաշրջանի գիտնականները չեն ձգտել նոր տեսություններ ստեղծել ՝ իրենց առջև դնելով միայն նեղ գործնական նպատակներ:<ref>Криминология: Учебник для вузов / Под общ. ред. А. И. Долговой. М.: Издательство НОРМА, 2001. С. 11.</ref>
 
Այնուամենայնիվ, միջնադարի մտածողների առանձին գաղափարներ, միևնույն է հասնում էին հնության մեջ արդեն ձեռք բերված մակարդակի վրա: Այսպես, Ֆոմա Աքվինսկին բոլոր մարդկանց դասակարգել է առաքինի, ովքեր հանցագործություններ չեն կատարում ոչ այն պատճառով, որ վախենում են պատժից, այլ այն պատճառով, որ այդպիսին է նրանց վարքագծի բնական օրենքը, և արատավոր, որոնք չեն հավատում և արձագանքում են միայն հարկադրանքի միջոցներին<ref name="kuzn16" />:
==== Эпоха Возрождения ====
 
==== Վերածննդի Դարաշրջան ====
[[Պատկեր:Hans Holbein d. J. 065.jpg|thumb|75px|left|Томас Мор]]▼
[[Պատկեր:Thomas Hobbes (portrait).jpg|thumb|75px|left|Томас Гоббс]]▼
В период Возрождения философская мысль вновь обращается к проблемам права и преступности.
 
▲[[Պատկեր:Hans Holbein d. J. 065.jpg|thumb|75px|left|ТомасԹոմաս МорՄորան]]
В «[[Утопия|Утопии]]» [[Томас Мор|Томаса Мора]] высказываются идеи о социальной обусловленности совершения преступлений: пока будут существовать причины, порождающие преступления, в первую очередь [[экономика|экономические]], преступления будут совершаться, причём наращивание жестокости наказаний неспособно будет решить проблему преступности<ref>Криминология: Учебник для вузов / Под общ. ред. А. И. Долговой. М.: Издательство НОРМА, 2001. С. 11-12.</ref>. О том, что поведение человека в основном определяется средой, в которой он находится, писал также [[Локк, Джон|Джон Локк]]<ref name="kuzn17">Криминология: Учебник / Под ред. Н. Ф. Кузнецовой, В. В. Лунеева. М., 2004. С. 17.</ref>.
▲[[Պատկեր:Thomas Hobbes (portrait).jpg|thumb|75px|left|ТомасԹոմաս ГоббсՀոբս]]
Վերածննդի դարաշրջանում փիլիսոփայական միտքը կրկին անդրադառնում է իրավունքի և հանցավորության խնդիրներին:
 
[[Թոմաս Մորան|Թոմաս Մորայի]] "ուտոպիայում" արտահայտվում են հանցագործությունների կատարման սոցիալական պայմանվածության մասին գաղափարները: Քանի դեռ գոյություն կունենան հանցագործություններ ծնող պատճառները՝ առաջին հերթին տնտեսական, հանցագործություններ կկատարվեն, ընդ որում պատիժների դաժանության ավելացումն անկարող կլինի լուծել հանցավորության խնդիրները: <ref>Криминология: Учебник для вузов / Под общ. ред. А. И. Долговой. М.: Издательство НОРМА, 2001. С. 11-12.</ref> Այն մասին, որ մարդու վարքագիծը հիմնականում որոշվում է այն միջավայրով, որտեղ նա գտնվում է, գրել է նաեւ [[Ջոն Լոք|Ջոն Լոքը]]:<ref name="kuzn17">Криминология: Учебник / Под ред. Н. Ф. Кузнецовой, В. В. Лунеева. М., 2004. С. 17.</ref>
Велись поиски путей модернизации [[уголовное право|уголовного права]], основанные на представлении о том, что человека, совершившего преступление, можно исправить, вернуть к нормальной жизни в обществе. Томас Мор предлагал ввести за имущественные преступления новый вид наказания — [[исправительные работы]], а основоположник школы [[естественное право|естественного права]] [[Гуго Гроций]] говорил о исправлении преступника как об одной из основных целей наказания<ref>Криминология: Учебник для вузов / Под общ. ред. А. И. Долговой. М.: Издательство НОРМА, 2001. С. 12.</ref>.
 
[[Քրեական իրավունք|Քրեական իրավունքի]] արդիականացման ուղիներ են որոնվել, հիմնված այն պատկերացման վրա, որ հանցագործություն կատարած անձը, հնարովոր է ուղղվի, վերադարձնելով նորմալ հասարակության մեջ: Թոմաս Մորն առաջարկել է գույքային հանցագործությունների համար պատժի նոր տեսակ սահմանել ՝ [[Ուղղիչ աշխատանքներ|ուղղիչ աշխատանքներ]], իսկ բնական իրավունքի դպրոցի հիմնադիր [[Վիկտոր Հյուգո|Վիկտոր Հյուգոն]] խոսել է հանցագործին որպես պատժի հիմնական նպատակներից մեկի՝ ուղղելու մասին:<ref>Криминология: Учебник для вузов / Под общ. ред. А. И. Долговой. М.: Издательство НОРМА, 2001. С. 12.</ref>
Были и противоположные идеи: так, [[Томас Гоббс]] считал наиболее естественным состоянием для [[человечество|человечества]] «войну всех против всех» (эта характеристика была позже использована [[Энгельс, Фридрих|Энгельсом]] в своей теории преступности). По Гоббсу, только страх перед наказанием со стороны [[государство|государства]] может преодолеть стремления, связанные с такими основными человеческими качествами, как соперничество, недоверие, любовь к славе<ref name="kuzn17" />.
 
Կային նաեւ հակադիր գաղափարներ. այսպես, [[Թոմաս Հոբս|Թոմաս Հոբսը]] մարդկության համար առավել բնական վիճակ էր համարում "բոլորի դեմ պատերազմը" (Այս բնութագիրը հետագայում օգտագործվում էր [[Ֆրիդրիխ Էնգելս|Էնգելսի]] կողմից իր հանցագործության տեսության մեջ): Համաձայն Հոբսի՝ միայն պատժի նկատմամբ վախը՝ պետության կողմից , կարող է հաղթահարել այնպիսի հիմնական մարդկային որակների հետ կապված ձգտումները, ինչպիսիք են՝ ցակցությունը, անվստահությունը, փառքի հանդեպ սերը:<ref name="kuzn17" />.
==== Эпоха Просвещения ====
 
==== Լուսավորության Դարաշրջանը ====
 
[[Պատկեր:Charles Montesquieu.jpg|thumb|75px|Шарль Монтескьё]]
[[Պատկեր:Jean-Jacques Rousseau (painted portrait).jpg|thumb|75px|Жан Жак Руссо]]
[[18-րդ դար|XVIII դարում]] հանցագործության և պատժի մասին ուսմունքները սկսում են բավականին ակտիվ զարգանալ, հենց այդ շրջանում են դրվում դասական քրեաիրավական տեսության հիմքերը ։
В [[XVIII век]]е учения о [[преступление|преступлении]] и [[наказание|наказании]] начинают достаточно активно развиваться, именно в этот период закладываются основы классической [[уголовное право|уголовно-правовой]] теории.
 
О личности преступника и причинах преступности в этот период писали многие мыслители. [[Шарль Монтескьё]] исходил из представлений о социальной природе преступности, считая главной причиной преступлений «злонравие» и рекомендуя [[государство|государству]] заботиться о «благонравии» в целях уменьшения преступности<ref>Криминология: Учебник для вузов / Под общ. ред. А. И. Долговой. — {{М.}}: Издательство НОРМА, 2001. — С. 12—13.</ref>.
Ստացված է «https://hy.wikipedia.org/wiki/Մասնակից:Մարինե123/Ավազարկղ» էջից