«Սերո Խանզադյան»–ի խմբագրումների տարբերություն
Content deleted Content added
No edit summary |
|||
Տող 2.
{{Տեղեկաքարտ Գրող}}
'''Սերո Խանզադյան''' ({{ԱԾ}}), հայ գրող, արձակագիր, ՀԽՍՀ մշակույթի վաստակավոր գործիչ (1974), Հայկական ՀԽՍ 1977 թվականի պետական մրցանակի դափնեկիր («Երեք տարի 291 օր» ռազմաճակատային օրագրության համար), [[ԽՍՀՄ Գրողների միություն|ԽՍՀՄ գրողների միության]] անդամ 1950 թվականից, ԽՄԿԿ անդամ 1943 թվականից:
== Կենսագրություն ==
Ծնվել է 1915 թվականի նոյեմբերի 20-ին Գորիսում։ 1934 թվականին ավարտել է Գորիսի մանկավարժական տեխնիկումը, 1934-1941 թվականներին զբաղվել է ուսուցչությամբ։ Աշխատել է Գորիսի շրջանի Տաթև և Խնածախ գյուղերում: Մասնակցել է [[Հայրենական Մեծ պատերազմ]]ին (1941-1945)։ 1972 թվականից գրական խորհրդական է եղել Հայաստանի խորհրդային գրողների միությունում: Մահացել է 1998 թվականի հունիսի 26-ին [[Երևան]]ում, թաղված է [[Կոմիտասի անվան պանթեոն|Կոմիտասի անվան զբոսայգու պանթեոնում]]։
== Ստեղծագործությունը ==
Տող 14.
[[Պատկեր:Սերո Խանզադյան.JPG|մինի|Սերո Խանզադյանի գերեզմանը [[Կոմիտասի անվան պանթեոն]]ում]]
Խանզադյանի լավագույն գործերից է «Թագուհին հայոց» վեպը (1978), որի մեջ գրողը տվել է հայ ժողովրդի հեռավոր անցյալի ինքնատիպ նկարագիրը։ Սերո Խանզադյանը կյանքի վերջին մեկ ու կես տասնամյակում ևս ստեղծել է հետաքրքիր պատմավեպեր, հուշագրություններ և այլ երկեր։ Խանզադյանի այդ տարիների ստեղծագործություններից են «Արաքսը պղտորվում է» (1985), «Անդրանիկ» (1989), «Շուշի» (1991), «Գարեգին Նժդեհ» (1993) պատմավեպերը, «Հորս հետ և առանց հորս» (1986), «Ինչպես հիշում եմ» (1988), «Ղարաբաղը կրակների մեջ» (1998) ինքնակենսագրական և հուշագրական գրքերը, «Պըլը Պուղի» (1988), «Կորած արահետներ» (1989) պատմվածքաշարերը։ Խանզադյանը հեղինակ է նաև հայ ժողովրդի պատմության, գրականության, լեզվի կարևորագույն խնդիրներին նվիրված արժեքավոր ուսումնասիրությունների։ Նրա շատ երկեր թարգմանվել են աշխարհի ժողովուրդների բազմաթիվ լեզուներով։ «Այրված տունը» (1974, «Լքված հեքիաթների կիրճը» վերանվանումով) և «Մխիթար Սպարապետ»-ը (1978) էկրանավորել են «[[Հայֆիլմ]]» և «[[Մոսֆիլմ]]» կինոստուդիաները։
|