«Էռնեստ Հեմինգուեյ»–ի խմբագրումների տարբերություն

Content deleted Content added
No edit summary
Տող 30.
=== Առաջին համաշխարհային պատերազմ ===
[[Պատկեր:Ernest Hemingway in Milan 1918 retouched 3.jpg|thumb|Հեմինգուեյը զինվորական հանդերձանքով [[Միլան]]ում, [[1918]]]]
[[1918]] թվականի սկզբին Հեմինգուեյն արձագանքեց [[Կարմիր խաչ]]ի՝ կամավոր մարտիկների հավաքագրման կոչին [[Կանզաս]] քաղաքում և գրանցվեց [[Իտալիա]]յում շտապ օգնության վարորդ դառնալու համար։համար<ref>Mellow (1992), 48–49</ref>: Նա [[Նյու Յորք]]ը լքեց մայիսին և ժամանեց [[Փարիզ]], երբ քաղաքը գտնվում էր գերմանական հրետանու ռմբակոծության տակ։տակ<ref name="Meyers p27ff">Meyers (1985), 27–31</ref>: Հունիս ամսին արդեն իտալական ճակատում էր։ Հավանաբար հենց այդ ժամանակ նա առաջին անգամ հանդիպեց Ջոն Դոս Պասոսին, ում հետ տասնամյակներ շարունակ ջերմ բարեկամական հարաբերությունների մեջ էր։էր<ref>Pizer (1986)</ref>: [[Միլան]]ում, հենց առաջին օրը, Հեմինգուեյին ուղարկեցին պայթեցված զինամթերքի գործարանի վայր, որտեղ փրկարարները հավաքում էին մահացած կին աշխատողների մարմինների մասերը։ Այս միջադեպը նա նկարագրել է իր «Մահ կեսօրին» վավերագրական գրքում. «Ես հիշում եմ, որ մահացածների ամբողջական մարմինները փնտրելուց հետո, մենք հավաքում էինք մարմինների մասեր»։<ref name = "Mellow57ff">Mellow (1992), 57–60</ref>: Մի քանի օր անց նրան տեղափոխեցին Ֆոսալտա դի Պիավա։
 
[[Հունիսի 8]]-ին, երբ Հեմինգուեյը ճաշարանից առաջին գծում կանգնած զինվորների համար շոկոլադ և ծխախոտ էր բերում, լրջորեն վիրավորվեց ականանետի կրակից։կրակից<ref name="Mellow57ff" />: Չնայած իր վերքերին՝ Հեմինգուեյը շարունակում էր օգնել իտալացի զինվորներին, ինչի համար պարգևատրվեց իտալական բանակի Քաջության արծաթե մեդալով։մեդալով<ref>Mellow (1992), 61</ref><ref group=Ն>On awarding the medal, the Italians wrote of Hemingway: "Gravely wounded by numerous pieces of shrapnel from an enemy shell, with an admirable spirit of brotherhood, before taking care of himself, he rendered generous assistance to the Italian soldiers more seriously wounded by the same explosion and did not allow himself to be carried elsewhere until after they had been evacuated." See Mellow (1992), 61</ref>: Դեռևս 18 տարեկան լինելով՝ Հեմինգուեյը այս առիթով ասել է. «Երբ երիտասարդ տղան գնում է պատերազմ, նա անմահության մասին մեծ պատրանքներ ունի։ Մարդիկ մահանում են, բայց ոչ դու... Իսկ երբ առաջին անգամ վիրավորվում ես, կորցնում ես այդ պատրանքը և հասկանում, որ դա կարող է նաև քեզ հետ պատահել»։<ref name = "Putnam">Putnam, Thomas. [http://www.archives.gov/publications/prologue/2006/spring/hemingway.html "Hemingway on War and Its Aftermath"]. ''The National Archives''. Retrieved November 30, 2011</ref>: Նա երկու ոտքից վիրավորվեց, վիրահատվեց և հինգ օր անցկացրեց դաշտային հիվանդանոցում, մինչ նրան կտեղափոխեին Միլանի Կարմիր խաչի հիվանդանոց վերականգնման համար։համար<ref name="Desnoyers p3">Desnoyers, 3</ref>: Վեց ամիս անցկացրեց հիվանդանոցում, որտեղ հանդիպեց Դորման Սմիթին և նրա հետ ամուր կապ հաստատեց, որը տևեց տասնամյակներ։ Այստեղ նա Ամերիկայի Արտաքին ծառայության ապագա սպա, դեսպան և գրող [[Հենրի Սերանո Վիլարդ]]ի հետ նույն սենյակում էր մնում։մնում<ref>Meyers (1985), 37–42, 34</ref>:
 
Վերականգնման ընթացքում նա առաջին անգամ սիրահարվեց Կարմիր խաչի բուժքույր Ագնես ֆոն Կուրովսկիին, ով իրենից յոթ տարով մեծ էր։ Ագնեսը և Հեմինգուեյը որոշում են մի քանի ամսվա ընթացքում ամուսնանալ Ամերիկայում, երբ Հեմինգուեյը [[1919]] թվականի հունվարին կզորացրվեր և կվերադառնար [[Միացյալ Նահանգներ]]։ Սակայն մարտ ամսին Ագնեսը գրում է, որ նշանվել է իտալացի սպայի հետ։ Հեմինգուեյի կենսագիր Ջեֆրի Մեյերսը պնդում է, որ Հեմինգուեյը խորը հիասթափություն էր ապրում Ագնեսի մերժումի պատճառով և իր հետագա հարաբերություններում նա հետևում էր այդ նույն օրինակին՝ լքելով կանանց, մինչ նրանք կլքեին իրեն։իրեն<ref name="Meyers p37ff">Meyers (1985), 37–42</ref>:
 
=== Տորոնտո և Չիկագո ===
Տող 43.
 
==== '''Փարիզ''' ====
Փարիզում անցկացրած իր տարիներին Հեմինգուեյը բարձրահասակ լայն ուսերով շագանակագույն աչքերով տղամարդ էր: Նա ու Հադլեյը ապրում էին փոքրիկ տանը 74ր դ  74-րդ Կարգինալ Լեմոին փողոցում, որը տեղակայված էր Լատրնի թաղամասում, նա աշխարհում էր մոտակայքում գտնվող վարձով տանը։ Սթայնը ով Փարիզում մոդեռնիզմի բաստիոնն էր  դառնում է հեմինգուեյի ուսուցիչը և հեմինգուեյի տղայի Ջեքի կնքամայրը։ Ներկայացրել է Մոնպարնասի թաղամասի արտասահմանցի նկարիչներին եւ գրողներին, որոնց նա անվանել է «Կորցված սերունդ»: Հեմինգուեյը իր  ուսուցիչի Սթայնի- իՍթայնիի սրահում հանդիպումներ է ունեցել Պաբլո Պիկասոյի, Ջոան Միրոյի եւ Խուան Գրիսի նման ազդեցիկ նկարիչների հետ: Նա, ի վերջո, դուրս է եկել Սթայնի ազդեցությունից, և նրանց փոխհարաբերությունները վատթարանում են տասնամյակների ընթացքում՝ գրական վեճերի պատճառով։ Էզրա ֆունտը հանդիպել է Հեմինգուեյին, 1922 թ.-ին, Սիլվիա լողափի Շեքսպիրի եւ ընկերության գրախանութում: Նրանք երկուսով 1923-ին թվականին շրջագայել էն Իտալիայով, այնուհետև ապրել նույն փողոցում, 1924 թվականին:
 
<nowiki> </nowiki>Փարիզում գտնվելու առաջիկա 20 ամիսների ընթացքում Հեմինգուեյը 88 պատմություն է ներկայացրել <nowiki>''</nowiki>Տորոնտո Աստղ<nowiki>''</nowiki> թերթին: Նա խոսացել է հունական-թուրքական պատերազմի մասին, որտեղ ինքը ականատես է եղել Զմյուռնիայի այրմանը և գրել է ճանափարհորդական կտորներ, ինչպիսիք են ՛՛ Թունա ձկան ձկնորսությունը Իսպանիայում՛՛ և ՛՛Իշխան ձկան ձկնորսությունը ողջ Եվրոպայում;, ամենալավը ուներ Իսպանիան, հետո Գերմանիան՛՛: Հեմինգուեյը կոտրվեց երբ իմացավ որ Հեդին կորցրել է իր ձեռագրերով լի ճամպրուկը Գարե դե Լիոնում, երբ նա ճանապարհորդում էր Ժնև, որ տեսնի նրան 1922 թվականի դեկտեմբերին: Հաջորդ սեպտեմբերին,զույգը վերադառնում է Տորոնտո, որտեղ 1923 թվականի հոկտեմբերի 10-ին ծնվում է նրանց որդին՝ Ջոն Հեդլի Նիքանորը: Նրանց բացակայության ընթացքում տպագրվել է Հեմինգուեյի առաջին «Երեք պատմություն և տաս պեոմ»  վերնագրով:Երեք պատմություններից երկուսը պարունակում էին պատմության այն հատվածը ինչը մնաց ճամպրուկի կորուստից հետո և երրորդը հատվածը գրել էր նախորդ տարվա սկզբին Իտալիայում: Հետագա մի քանի ամիսների ընթացքում լույս է տեսել մեր ժամանակների երկրորդ հատորը (առանց ներդրման): Փոքր հատորը իր մեջ ընդգրկում էր վեց վինետներ և տասնյակ պատմություններ, որոնք Հեմինգուեյը գրել էր նախորդ ամառվա ընթացքում երբ առաջին անգամ այցելել էր Իսպանիա,որտեղ ինքը բացահայտեց ցլամարտի ոգին:Նա կարոտում էր Փարիզը, համարելով Տորոնտոն ձանձրալի և ցանկանում էր վերադառնալ գրողի կյանքին,այլ ոչ թե ապրել լրագրողի կյանքով:
 
ՀեմինգվեյնՀեմինգուեյն իր կնոջ Հեդլիի հետ առաջին անգամ այցելել է Սան Ֆերմինի փառատոն Պամպլոնա, Իսպանիայում  1923 թվականին, որտեղ և նա տարվել է ցլարամտով: Այս ժամանակաշրջանում նրան սկսել են կանչել «Պապա»: Հեմինգվեյները վերդարձել են Պամպլոնա   1924 թվականին: Երրորդ անգամ 1925 Հունիսինթվականի հունիսին: Այդ տարի նրանք իրենց հետ բերել էին մի խումբ Ամերիկացի և Բրիտանացի արտասահմանցիների՝ Հեմինգվեյի Միչիգնացի պատանեկության ընկեր  Բիլ Սմիթին, Դոնալդ Օգդեն Ստյուարտին, Տիկին Դաֆֆ Թվայսդենին, ;ով վերջերս էր ամուսնալուծվել, նրա սիրեկան Փաթ Գյութրին և Հարոլդ Լոբին: Ֆիեստայի ավարտից մի քանի օր հետո, իր ծննդյան օրը՝ Հուլիսիհուլիսի 21-ին նա սկսել է  գրել «Արևը նույնպես բարձրանում է», որն ավարտել է ութ շաբաթ անց: Մի քանի ամիս անց, 1925 թվականի Դեկտեմբերին, Հեմինգվեյները տեղափոխվել են Ավստրայի Շղունց քաղաք ձմեռն անցկացնելու, որտեղ Հեմինգվեյը սկսել է լրոջությամբ աշխատել գրվածքի վրա: Պոլինե Պֆեֆֆերը նրանց միացել է Հունվարին և Հեդլիի խորհրդին հակառակ հորդորել է Հեմինգվեյին ստորագրել Սքրիբներսի հետ պայմանագիրը: Հեմինգվեյը լքել է Ասվտրիան դեպի Նյու Յորք կարճատև ճամփորթդության, որպեսզի հանդիպի հրտարակիչներին: Փարիզում կանգ առած ժամանակ՝ մինչ Շղունց վերադառնալը նա սիրային կապ է  սկսել Պֆեֆֆեր հետ: Գրվածքն ավարտել ՝ Մարտին: Ձեռագիրը Նյու Յորք է հասել Ապրիլին և վերջնական ուղղումները արվել են 1926 Օգոստոսինթվականի օգոստոսին Փարիզում: Սքրիբներսը Հոկտեմբերինհոկտեմբերին տպագրել է վեպը:
 
«Արևը նույնպես բարձրանում է»-ն համառոտ ներկայացրել է հետ-պատերազմյան սերնդի վիջակըվիճակը, ստացել լավ կարծիքներ և արժանացել «ՀեմինգվեյիՀեմինգուեյի լավագույն աշխատանք» կոչմանը: Ինքը Հեմինգվեյը ավելի ուշ նամակ է գրել   խմբագիր Մաքս Փերքինսին ասելով, որ գրքի իմաստը ոչ թե սերնդի կործանման մեջ էր այլ երկրի հավիտանականության: Նա կարծում էր, որ հերոսները ծեծված, ջարդված էին, բայց ոչ կորած:
 
ՀեմինգվեյիՀեմինգուեյի ամուսնական հարաբերությունները Հեդլիի հետ վատթարացել էին վեպի վրա աշխատանքների ընթացքում: 1926 թվականի սկզբին Հեդլին բացահայտել է ՀեմիգվեյիՀեմինգուեյի և Պֆեֆֆերի կապը: Փարիզ վերադառնալիս նա բաժանություն է խնդրել ՀեմինգվեյիցՀեմինգուեյից, իսկ Նոյեմբերիննոյեմբերին պաշտոնապես ամուսնալուծություն պահանջել: Նրանք կիսել են ունեցվածքը և Հեդլին ընդունել է ՀեմինգվեյիՀեմինգուեյի վեպի եկամուտը: Զույգը բաժանվել է 1927 թվականի Հունվարինհունվարին և ՀեմինգվեյըՀեմինգուեյը Մայիսինմայիսին ամուսնացել է ՊֆեֆֆերիՊֆայֆերի հետ:
 
Պֆայֆերը` ով արմատներով ունևոր Կաթոլիկ Արկանզասում բնակվող ընտանիքներից էր սերում, տեղափոխվեց Փարիզ` "Վոգ" ամսագրում աշխատելու համար: Մինչ նրա և Հեմինգուեյի ամուսնությունը Հեմինգուեյը նույնպես Կաթոլիկ դարձավ: Զույգը իրենց մեղրամիսն անցկացրեց Լէ Գրաու-Դու-Ռոիում, որտեղ Հեմինգուեյը վարակվեց սիբիրախտով, և որտեղ նա նաև պլանավորում էր, հրատարակել իր նոր պատմվածքների ժողովածուն, որն հետագայում անվանվեց "Տղամարդիկ Առանց Կանանց," և որը լույս տեսավ 1927 թվականի հոկտեմբերին, ընդգրկելով նաև իր բռնցքամարտի մասին պատմող "Ֆիֆթի Գրանդ" մատմվածքը: "Կոսմոպոլիտան" ամսագրի գլխավոր հրատարակիչ Ռեյ Լոնգը հաճոյախոսությունների արժանացրեց հենց այդ պատմվածքը` անվանելով այն "Լավագույն պատմվածքներից մեկը, որին ես երբևէ հանդիպել եմ... Իմ կարդացած լավագույն բռնցքամարտի մասին պատմությունը... Ռեալիզմի ուշագրավ գործ:"
 
Պաուլինան` ով հղի էր, տարեվերջին ուզեցավ վերադառնալ Միացյալ Նահանգներ: Ջոն Դոս Պասսոսը խորհուրդ տվեց հանգրվանել Քեյ Վեսթում, ու նրանք լքեցին Փարիզը 1928 Մարտինթվականի մարտին: ՀեմինգուեըՀեմինգուեյը բավականին ծանր վնասվածք ստացավ Փարիզի իրենց լոգարանում, անզգուշաբար գցելով գլխի վրա զուգարանի շղթան` մտածելով, որ այն լուսավորություն ապահովող կոճակն է: Հենց այս պատահարն է Հեմինգուեյի ճակատի վրա տեղ գտած սպիի պատճառը, սպիի, որով նա անցկացրեց իր կյանքի գերակշռող տարիները: Հեմինգուեյը դժկամությամբ երէր պատասխանում այդ սպիի մասին հաճախ տրվող հարցերին: Փարիզը լքելուց հետո, ՀեմինգուեըՀեմինգուեյը,  ասել է "Էլ երբեք չեմ ապրի մեծ քաղաքներում:"
 
==== '''Քի Ուեսթը եւև Կարիբյանները''' ====
Հեմինգուեյն ու Պոլինին մեկնում են Կանզաս Սիթի, որտեղ նրանց որդին, Պատրիկը ծնվում է 1928 թվականի Հունիսիհունիսի 28-ին: Պաուլինը ունեցավ ծանր ծնդաբերություն, որը Հեմինգուեյը արտացոլել է իր «Հրաժեշտ զենքին» վեպի մեջ: Պատրիկի ծնունդից հետո Պոլինին եւև Հեմինգուեյը այցելեցին Վայոմինգ, Մասաչուսեթս եւ Նյու Յորք: Ձմռանը նա Նյու Յորքում էր, Բամբիի մոտ, երբ  ստացավ մալուխ, որը տեղեկացնում էր հոր ինքնասպանության մասին: Հեմինգուեյը իրեն կործանված եր զգում, քանի որ ընդամենը մի առ ժամանակ առաջ էր նամակ գրել հորը տեղեկացնելու, որ նա չանհանգստանա ֆինանսական դժվարություների մասին: Հեմինգուեյի նամակը հորը հասել էր ինքնասպանությունից րոպեներ հետո:
 
1930-ակաների սկզբին ՀեմինգուայըՀեմինգուեյը իր ձմեռները անց էր կացնում Քի ՈՒեսթում, իսկ ամառները Վայոմինգում որտեղ նա գտել էր «ամենագեղեցիկ երկիրը, որ նա տեսել էր ամերիկյան արեւմուտքում»: Այստեղ նա եղնիկի, հյուսիսաին եղջերուի և արջի վորսորդությամբ էր զբաղվում:  Վայոմինգում նրան էր միացել Դոս Պասոսը, ում 1930 թվականի Նոյեմբերին երթուղաին կայարան ճանապարհելուց հետո, մեքենաիով վթարի ենթարկվեց և ջարդեց ձեռքը: Վթարից անմիջապես հետո Հեմինգուեյը տեղապոխվեց հիվանդանոց, որտեղ մնաց յոթ շաբաթ: Գրող ձեռքի նյարդերիննյարդերն վերականգնվելու համար մեկ տարի պահանջվեց:
 
Նրա երրորդ որդին, Գրիգորի Հանկոկ Հեմինգուեյը, ծնվել է 1931 թվականի Նոյեմբերինոյեմբերի 12-ին, Կանզաս Սիթիում: Պոլինեի հորեղբայրը զույգի համար Քեյթ Ուիթիում գտնվող մի տուն է գնում, որի երկրորդ հարկը ՀեմինգուայըՀեմինգուեյը վերափոխում է գրական ստուդիայի:
 
Ուղեւորությունը1933 թ.-ին Հեմինգուեյը և Պոլինը գնում էին Արևելյան Աֆրիկա: 10-շաբաթյա այս ուղևորությունը հիմք հանդիսացավ  «Աֆրիկայի Կանաչ լեռներ», ինչպես նաեւնաև «ԿիլիմանջարոիԿիլիմանջարոյի ձյուները» և «Ֆրենսիս Մակոմբերի կարճատև կյանքը» պատմվածքների համար: Զույգը այցելել է Մոմեսասան, Նայրոբին եւև Մաքաքոսը Քենիայում;, ապա շարունակել դեպի Տագանիյակի տարածք: Այս ճանապարհորդությունների ընթացքում Հեմինգուեյը վարակվում է  ամեոբիկ դիզենտերաովդիզենտերայով, և նրաննրանք տարհանվել են ինքնաթիռով Նայրոբի:
1933 թ.-ին Հեմինգուեյը եւ Պոլինը գնում էին Արեւելյան Աֆրիկա: 10-շաբաթյա այս
 
Հեմինգուեյը նավ է գնում 1934 թ.-ին և անվանում է Պիլար: Դրանից հետօհետո նա  սկսում է նավարկել Կարիբյան ավազանը: 1935-ին թվականին առաջին անգամ ժամանելով Բիմինին,  զգալի ժամանակ է անցկացնում այս վայրում: Այս ժամանակահատվածում նա ասխատումաշխատում է իր “ To have and Have not” վեպի վրա, որը 1930-ականերին գրված հեղինակի միակ վեպն է:
Ուղեւորությունը հիմք հանդիսացավ  «Աֆրիկայի Կանաչ լեռներ», ինչպես նաեւ «Կիլիմանջարոի ձյուները» և «Ֆրենսիս Մակոմբերի կարճատև կյանքը» պատմվածքների համար: Զույգը այցելել է Մոմեսասան, Նայրոբին եւ Մաքաքոսը Քենիայում; ապա շարունակել դեպի Տագանիյակի տարածք:Այս ճանապարհորդությունների ընթացքում Հեմինգուեյը վարակվում է  ամեոբիկ դիզենտերաով, և նրան տարհանվել են ինքնաթիռով Նայրոբի:
 
Հեմինգուեյը նավ է գնում 1934 թ.-ին և անվանում է Պիլար: Դրանից հետօ նա  սկսում է նավարկել Կարիբյան ավազանը: 1935-ին առաջին անգամ ժամանելով Բիմինին,  զգալի ժամանակ անցկացնում այս վայրում: Այս ժամանակահատվածում նա ասխատում է իր “ To have and Have not” վեպի վրա, որը 1930-ականերին գրված հեղինակի միակ վեպն է:
 
==== '''Իսպանական քաղաքացիական պատերազմ''' ====
1937 թվականին Հեմինգուեյը համաձայնության եկավ Հյուսիսամերիկյան Թերթի Դաշինքի հետ, իր Իսպանիայի քաղաքացիական պատերազմը լուսաբանելու համար, և վերադառնալով Իսպանիա նա հանդիպեց գերմանացի կինոռեժիսոր Յորիս Իվենսին: Իվենսը այդ ժամանակ զբաղվում էր "Իսպանական Հող" անունը կրող ֆիլմի նկարահանումներով, որը փաստացիորեն տեղի հանրապետական կուսակցության քարոզչության գործիքներից մեկն էր: Իվենսը ցանկանում էր փոխարինել նախկին սցենարիստ Ջոն Դոս Պասսոսին Հեմինգուեյով, քանզի Դոս Պասսոսը ստիպված էր եղել լքել նկարահանումները իր ընկեր Խոսե Ռոբլեսի կալանավորման` և ապա մահվան դատապարտման պատճառով: Այդ միջադեպը կտրուկ փոխեց հանրապետականների մասին Դոս Պասսոսի ունեցած դրական կարծիքը, նպաստելով իր ու Հեմինգուեյի մեջ հակամարտության առաջմանը, հարկադրելով վերջինիս, Դոն Պասսոսի` Իսպանիան լքելու կեղծ պատճառների տարածմանը, մասնավորապես տածած վախը:
 
Լրագրող և գրող Մարթա Գելլհորնը` ում Հեմինգուեյը հանդիպել էր մինչ այդ իր նախորդ Քեյ Վեսթ այցի ժամանակ` (1936) միացավ իրեն Իսպանիայում նույնպես: Հադլիի պես` Մարթան ծնվել ու մեծացել էր Սուրբ Լուիսում, և Պաուլինաի պես աշխատել էտ "Վոգ"-ի Փարիզի մասնաճյուղում: Մարթաի մասին պատմելուց Քերթը գրում է` "կերակրման մեջ` նա տարբերվել է Հեմինգուեյին հանդիպած բոլոր կանանցից:" 1937 թվականին` երբ Հեմինգուեյը Մարթաի հետ Մադրիդում էր, քանի որ քաղաքը Ֆրանսիական զորքերի հետ պատերազմի կիզակետում էր, նրան հաջողվեց հեղինակել իր միակ գործը` "Հինգերորդ Սյունակ" անվանմամբ: Մի քանի ամսով նա վերադարձավ Քեյ Վեսթ, ապա 1938ին1938 թվականին երկու անգամ նորից Իսպանիա, որտեղ նա Ամերիկացի և Բրիտանացի լրագրողների շարքերում էր, ովքեր վերջիններն էին, ում հաջողվեց լքել Էբրոի Ճակատամարտը, որը հանրապետականների վերջին ապավենն էր:
 
==== '''Կուբա''' ====
1939 թ. Սկզբինսկզբին Հեմինգուեյը իր նավակով անցավ Կուբան `ապրելու Հավանայում գտնվող Ամբոս  Մունդոս հյուրանոցում: Հեմինգուեյը հանդիպել էր Մարթա Գելլհորնին: Մարթան շուտով նրան միացավ Կուբայում, եւ նրանք գրեթե անմիջապես վարձակալեցին Հավանա քաղաքից 24 կիլոմետր հեռավորության վրա գտնվող ՖիկաՎիջիա (Ֆերմայի) սեփականության: Պաուլինն ու երեխաները հեռցան  Հեմինգուեյից ամռանը, երբ ընտանիքը վերամիավորվել էր Վայոմինգ այցելության ժամանակ, եւև երբ Հեմինգուեյի ամուսնալուծությունը տեղի ունեցավ, նա եւև Մարթան ամուսնացան 1940 թվականի նոյեմբերի 20-ին՝ Չեյնենում, Վայմինգում:
 
==== '''Համաշխարհային երկրորդ պատերազմ''' ====
Տող 85 ⟶ 83՝
'''Կուբան և Նոբելյան Մրցանակը'''
 
1942-ից թվականից 1945 թվականներին Կուբայում բնակության ընթացքում Հեմինգուեյը ասաց, որ «որպես գրող դուրս է գալիս բիզնեսից»: 1946-ին թվականին նա ամուսնացավ Մարի-իՄարիի հետ, ով  հինգ ամիս անց ունեցավ էկտոպիկ հղիություն: Հեմինգուեյի ընտանիքը պատերազմին հաջորդող տարիներին տուժել է մի շարք պատահարներից և առողջական խնդիրներից` 1945-ին թվականին ավտովթարի ընթացքում նա կոտրեց իր ծունկը եւև ամրապնդեց ևս մեկ« խորը վերք իր ճակատին», Մարին հաջորդական  դահուկով սահելու վթարների ժամանակ սկզբում կոտրեց իր աջ կոճը, ապա ձախը: 1947 թվականին, ավտովթարի պատճառով Պատրիկը ստացավ գլխի վնասվածք և լրջորեն հիվանդացավ: Հեմինգուեյն ընկավ խորը դեպրեսսիայի մեջ, որովհետև իր գրող ընկերները սկսեցին մահանալ. 1941-ին թվականին Վիլլիամ Բաթլեր Յիթսն ու Ֆորդ Մադոքա Ֆորդը, 1940-ին թվականին Սքոթ Ֆիցջերալդը, 1941-ին թվականին Շերվուդ Անդերսոնն ու Ջեյմս Ջոյսը, 1946-ին Գերտրուդ Ստայնը, և հաջորդ տարի, 1947-ին թվականին Մաքս Պերկինսը, Հեմինգուեյի Սքրիբների երկարատև խմբագիրն ու ընկերը: Այս ժամանակահատվածում նա տառապում էր ուժգին գլխացավերից, այրյան բարձր ճնշումից, քաշի խնդիրներից, որոնցից մեծ մասը նախորդ պատահարների և երկար տարիների խմելու արդյունք են: Այնուամենայնիվ, 1946թ1946 թ. Հունվարինհունվարին, նա սկսեց իր աշխատանքը «Եդեմի պարտեզ» գրքի վրա՝ ավարտելով 800 էջ մինչև հունիս ամիս: Հետպատերազմյան տարիների ընթացքում, նա նաև սկսեց իր աշխատանքը մի եռահատորյակի վրա՝ մոտավորապես անվանվող «Հողը», «Ծովը» և « Օդը», որոնք նա ցանկանում էր միավորել մեկ վեպի մեջ, անվանելով այն «Ծովի գիրքը»: Սակայն երկու նախագիծն էլ դադարեցվեցին, և Մելլուն ասում էր, որ Հեմինգուեյի շարունակելու անկարողությունը «նրա խնդիրների ախտանիշն էր» այդ տարիների ընթացքում:
 
1948 թվականին, Հեմինգուեյն ու Մերին ուղեվորվեցին Եվրոպա, մի քանի ամիս մնալով Վենետիկում: Այնտեղ գտնվելով, Հեմինգուեյը սիրահարվում է տասնիննամյա Ադրիանա Իվանչիչին: Այս անմեղ սիրավեպը ոգեշնչում է «Գետի և Ծառերի միջով» վեպը, որը գրվել է Կուբայում Մերիի հետ վեճերի ժամանակ և հրատարակվել 1950թ1950 թ.-ին բացասական գնահատանքներով: Հաջորդ տարրի, կատաղած «Գետի և Ծառերի միջով» վեպի քննադատական ընդունման վրա, նա 8 շաբաթում գրում է «Ծերունին և ծովը» վեպի նախնական տարբերակը, ասելով, որ « սա լավագույնն է, ինչ ես կարող էի գրել իմ կյանքում»: «Ծերունին և ծովը» դարձավ ամսվա գիրքը, տվեց Հեմինգուեյին համաշխարհային ճանաչում, հաղթեց Պուլիցերի մրցանակը 1952թ1952 թ.-ին՝ նրա երկրորդ անգամ Աֆրիկա մեկնելուց մեկ ամիս առաջ:
 
1954 թ. Հոկտեմբերինհոկտեմբերին Հեմինգուեյը Նոբելյան մրցանակի արժանացավ գրականության բնագավառում: Նա մամուլին տեղեկացրեց, որ Կարլ Սանդբուրգը, Իսակ Դինեսենը եւ Բերնարդ Բերզսոնը նույնպես արժանի էին մրցանակին, բայց ուրախությամբ է ընդունում մրցանակային գումարը: Հեմինգուեյը պնդում էր, որ «Նոբելյան մրցանակի արժանացավ», բայց երբ նա շահեց այն, մի քանի ամիս հետո իր ավիացիոն վթարների եւև հետագա լուսաբանումների մասին ամբողջ աշխարհում խոսում էին, որ «Հեմինգուեյի մտքում, այնուամենայնիվ, պետք է կասկածներ լինեն, որ իր նյարդային ցնցումները ազդեցություն են ունեցել ակադեմիայի որոշման վրա»։ Քանի որ նա դեռ ցավեր ուներ, որոնք ստացել էր աֆրիկյան վթարների ժամանակ, եւ այդ ցավերի պատճառով որոշեց չմեկնեց Ստոկհոլմ։
 
1955 թ.-ի վերջից մինչեւմինչև 1956 թ.-ի սկիզբ, Հեմինգուեյը անկողնային հիվանդ էր:
 
Նրան հանձնարարվել էր խուսափել ալկոհոլի օգտագործումից լյարդի վնասը նվազեցնելու համար։ Հեմինգուեյը սկբում հետեւեց խորհուրդին, բայց հետո անտեսեց այն։ 1956 թ. Հոկտեմբերին նա վերադարձավ Եվրոպա եւ հանդիպեց բասկերեն գրող Պիո Բարոայի հետ, որը լուրջ հիվանդ էր ու մահացավ շաբաթներ անց: Ճանապարհորդության ընթացքում Հեմինգուեյը նորից հիվանդացավ եւ բուժում էր ստանում արյան բարձր ճնշման, լյարդի հիվանդության եւ արթրոսկերոզիայի համար: