«Քրիստափոր Արարատյան»–ի խմբագրումների տարբերություն

10 տարեկանում ընդունվել է Թիֆլիսի կադետային կորպուս, որտեղ ուսումն ավարտել է [[1893]]-ի թվականի [[մայիսի 20]]-ին՝ ենթասպայի կոչումով։ Մայրը առաջարկում էր որդուն ուսումնը շարունակել Մոսկվայի Լազարյան Ճեմարանում, որտեղ դասավանդում էր մոր հարազատ եղբայրը։ Սակայն հոր պնդմամբ Քրիստափորը ընդունվում է Պետերբուրգի Միխայլովյան հրետանու դպրոցը, որն ավարտում է [[1896]]-ի թվականի [[օգոստոսի 12]]-ին։ Այստեղ նա ճանաչվել է լավագույն երեք ուսանողներից մեկը՝ ստանալով պոդպորուչիկի կոչում ու իրավունք ընտրելու հետագա ծառայության վայրը։ Ավարտական արարողության ժամանակ եղել է հեծելազորային վաշտի հրամանատար։ Զորահրապարակ Արարատյանի գլխավորած վաշտը մուտք է գործում քառատրոփ ու հանկարծ կանգ առնում կայսր Ալեքսանդ III-ի դիմաց։ Այդ աննախադեպ հնարքի համար կայսրը Արարատյանին շնորհում է ոսկյա կովկասյան թուր, որի վրա մակագրված էր «Գեներալ Մովսես Արգուտինսկի-Դոլգորուկիին Կովկասյի նահանգապետ Ալեքսեյ Երմոլովից»։

Ընտրելով Կովկասյան նռնակաձգային հրետանու բրիգադը, որը տեղեկայված էր Թիֆլիսից ոչ հեռու Կոջորում ՝ ծառայություն է անցնում՝ ստանալով պորուչիկի կոչում [[1899]]-ի թվականի [[հուլիսի 27]]-ին։

[[1902]] թ-ին նշանակվում է Կովկասյան երկրորդ կորպուսի հրետանային բրիգադի հրամանատարի գլխավոր ադյուտանտ։ 1902-ի թվականի [[օգոստոսի 25]]-ին ստանում է շտաբս կապիտանի կոչում։ Հետագա տարիներին մի քանի անգամ փոխել է ծառայության վայրը կովկասյան հրետանային բրիգադի շրջանակներում՝ հիմնականում զբաղեցնելով ուսումնական թիմի ղեկավարի կամ ռազմական դատարանի անդամի պաշտոններ։

1903-ի թվականի մարտին ստանում է Սբ. Ստանիսլավի 3-րդ կարգի մեդալ՝ թրերով ու ժապավենով։ 1904-ի թվականի օգոստոսի 1-ին տեղափոխվում է Սիբիրսկ քաղաք՝ զբաղեցնելով այնտեղ բրիգադի ուսումնական մասի ղեկավարի պաշտոնը՝ զուգահեռաբար զբաղեցնելով ռազմական դատարանի անդամի պաշտոն։

Ռուս-ճապոնական պատերազմի մեկնարկից հետո խնդրում է տեղափոխել իրեն առաջին գիծ, որտեղ հնարավորություն է ստանում լիարժեքորեն կիրառել հրաձգային բոլոր գիտելիքները։ [[1905]]-ի թվականի ապրիլի 19-ին գործուղվում է Խարբին՝ Երրորդ Մանջուրյան բանակի առաջին գծային հրետանային բրիգադ։ 1905-ի թվականի հոկտեմբերի 17-ին ստանում է Սբ. Աննայի Երրորդ կարգի մեդալ թրերով ու ժապավենով։

1906-ի թվականի մարտի 26-ին կցվում է 664 էշելոնին ու գործուղվում եվրոպական Ռուսաստան։ Հունիսի 6-ին գործուղվում է կովկասյան նռնականետային հրետանային բրիգադ, որտեղ օգոստոսի 9-ից զբաղեցնում է բրիգադի դատարանի անդամի պաշտոնը։ 1907-ի թվականի հունվարի 23-ին ստանում է ավագ սպայի կոչում, իսկ մայիսի 10-ին՝ կապիտանի կոչում։ Հունվարի 30-ից փետրվարի 17-ը զբաղեցրել է բրիգադի հրամանատարի պաշտոնակատարի պաշտոնը։ 1910-ի թվականի դեկտեմբերին ստանում է Սբ. Ստանիսլավի երկրորդ կարգի թրերով մեդալ։ 1912-ի թվականի հունիսի 1-ից օգոստոսի 18-ը զբաղեցրել է բրիգադի հրամանատարի պաշտոնակատարի պաշտոնը։ 1914 թ-ի մայիսի 14-ին Արարատյանը ստանում է Սբ. Աննայի երկրորդ կարգի թրերով մեդալ, ու օգոստոսի 31-ին ստանում է փոխգնդապետի կոչում։

1914 թ-ի հունիսի 28-ից հուլիսի 28-ը սովորում է Ցարսկոյե Սելոյի սպայական հրետանային դպրոցում, որն ավարտում է ժամանակից շուտ ու մեկնում ռազմաճակատ։ Այստեղ հաջորդ 5 ամիսների ընթացքում նրան շնորհվում է Սբ. Ստանիսլավի չորրորդ կարգի թրերով ու ժապավենով մեդալ, Սբ. Աննայի երկրորդ կարգի թրերով մեդալ, Սբ. Ստանիսլավի երկրորդ կարգի թրերով մեդալ։ 1915-ի թվականի սեպտեմբերի 9-ից 26-ը հանդիսացել է դիվիզիայի հրամանատարի պաշտոնակատար։

1917 թ-ի դեկտեմբերի 5-ին նոր ռուսական իշխանության ու Օսմանյան կայսրության միջև ստորագրվում է Երզնկայի զինադադարը։ Թիֆլիսի Հայկական Ազգային Խորհուրդը փորձեր է ձեռնարկում ստեղծել ազգային բանակ՝ Դենիկինի բանակի աջակցությամբ։ Այդ միավորումը թուրքական բանակի դեմ մարտնչեց 1917-ի թվականի վերջին -1918-ի թվականի սկզբին՝ հետագայում դառնալով Հայաստանի Հանրապետության բանակի հիմքը։ Հրամանատար է նշանակվում փորձառու [[Թովմաս Նազարբեկյան]]ը, ով 1918-ի թվականի հունվարի 5-ին նշանակում է Արարատյանին հրաձգային հրետանային բրիգադի երկրորդ դիվիզիայի հրամանատար։ Մարտի 4-ին այն անվանափոխվեց հրաձգային հրետանային երկրորդ բրիգադի։ Ապրիլի 5-ին բրիգադը դարձավ Երևանի կորպուսի մաս, որի հրամանատարն էր [[Մովսես Սիլիկյան]]ը: Արարատյանը դառնում է Երևանի կորպուսի հրետանու հրամանատար։

Արարատյանը դեմ է արտահայտվում Հովհաննես Քաջազնունու նշանակմանը Հայաստանի վարչապետ, ինչպես նաև անձնական շփման ընթացքում կոպիտ արտահայտվում է վերջինիս նկատմամբ։ Դա հանդիսանում է պատճառ, որ նա չի ստանում գեներալի կոչում դեռևս 1918-ին։ թվականին։ Օգոստոսին Հայկական բրիգադի հրետանու հրամանատարն է։

Դեկտեմբերին իր ստորաբաժանումներով մասնակցել է հայ-վրացական պատերազմին։ 1919-ի թվականի հունվարին Արարատյանը վերադառնում է [[Թիֆլիս]]ից, որտեղ մասնակցում էր հայ-վրաց-բրիտանական բանակցություններին։

[[Պատկեր:061 khatisyan araratov may 28 1919.jpg|մինի|ձախից|200px|[[Ալեքսանդր Խատիսյան]]ն ու Քրիստափոր Արարատյանը 1919-ի մայիսի 28-ի զորահանդեսի ժամանակ]]1919-ի թվականի սկզբին Հայաստանի տարբեր ծայրերում բռնկվում են մի շարք ապստամբություններ կովկասյան թուրքերով (ադրբեջանցիներով) բնակեցված շրջաններում, ու այդ միջավայրում վարչապետ [[Հովհաննես Քաջազնունի]]ն վայր դրեց պարտականությունները, վարչապետ նշանակվեց [[Ալեքսանդր Խատիսյան]]ը, ինչպես նաև ռազմական նախարար [[Հովհաննես Հախվերդյան]]ը լքեց կառավարությունը նույնպես։ Մարտի 27-ին դեռևս չկազմավորված կառավարության կազմում Արարատյանը ստանում է գեներալ-մայորի կոչում ու նշանակվում ՀՀ ռազմական նախարար։ Խատիսյանը տալիս է փայլուն հանձնարարական Արարատյանին. «Անհրաժեշտ է շնորհել նրան գեներալի արժանի կոչումը ու թող Աստծո օգնությամբ տնօրինի Ռազմական նախարարությունը: Նա տաքարյուն է, կոշտ ու հայհոյող, հայերենից բացի փայլուն տիրապետում է նաև հրամանատարական լեզվին»։

[[1920]]-ի թվականի ապրիլի 3-ին Արարատյանը վայր է դնում նախարարի պարտականությունները՝ ստանձնելով Ռազմական նախարարության հրաձգային ուժերի տեսուչի պաշտոնը։ [[Մայիսի 22]]-ից Արարատյանը զբաղեցնում է Երևանի պաշտպանության գլխավոր հրամանատարի պաշտոնը։ Մինչև Կարսի գրավումը թուրքական զորքերի կողմից նա զբաղեցրել է տարբեր զորամիավորումների հրետանու հրամանատարի պաշտոնը։ Արարատյանին գործողում են Կարս որպես ռազմական կոմենդանտ, իսկ Սիլիկյանին՝ Բայազեթ։ [[1920]] թ-ի [[հոկտեմբերի 30]]-ին Արարատյանը գերի է ընկնում թուրքական բանակի կողմից։ Բանտում գտնվելու ժամանակ նրան մի քանի անգամ այցելել է գեներալ [[Քյազըմ Կարաբեքիր]]ը, որը առաջարկել է Արարատյանին դասավանդել ռուսական հրետանու արվեստը թուրքական ռազմական համալսարանում, սակայն ամեն անգամ ստացել է մերժում։

[[Պատկեր:052 araratov 1st armenian rifle division artilery group.jpg|մինի|ձախից|150px|Արարտյանը հայկական հրաձգային դիվիզիայի հրետանու խմբի հետ, 1922]][[Պատկեր:048 christophor araratov 1921.jpg|մինի|աջից|120px|Արարատյանը գերությունից հետո, 1921]][[Ալեքսանդր Մյասնիկյան]]ի միջնորդությամբ՝ 1921-ի թվականի վերջին վերադարձել Հայաստան՝ ըստ որոշ տեղեկությունների 1922-ին թվականին զբաղեցնելով [[Հայկական ՍՍՀ]] հրետանու հրամանատարի պաշտոնը։ Մյասնիկյանին փոխարինած Հայկ Բժշկյանցը Արարատյանի մասին գրել է.

1923-25-ին՝1925 թվականներին՝ Հայկական հրաձգային դիվիզիայի հրամանատարի տեղակալ, ապա ղեկավարել է ԵՊՀ և ՀԳԻ ռազմագիտական ամբիոնները։

1925-ի թվականի փետրվարին կենտրոնից հայաստան են բերում շուրջ երկու տասնյակ Լենինի կիսանդրի, որոնք վերջինիս մահվան երկրորդ տարելիցի կապակցության առթիվ պետք էր բաշխել զորամասերով հատուկ սենյակներում, որոնք հետագայում պետք է կոչվեին «Լենինյան»: Արարատյանին այլ ռազմական ղեկավարների հետ կարգադրվում է կիսանդրիները հասցնել տեղ։ Ապարանում մրսելով ճանապարհից նրանք կանգ են առնում թեյարանի մոտ տաքանալու։ Տեղացիները գողանում են կիսանդրիով արկղը՝ հավանաբար կարծելով, որ կարմիր հրամանատարները որևէ արժեքավոր բան են տեղափոխում։ Ռազմական դատարանի առաջ չկանգնելու համար վարորդ Բենիկ Վարդազարյանը խորհուրդ է տալիս իր հորեղբորը, ով գերեզմանաքարեր պատրաստող էր, խնդրել պատրաստել նմանը։ Ղարաքիլիսայում բնակվող ուստա Առաքելը ստեղծում է գիպսե կիսանդրի, որը սակայն հետագայում ճաքճքում է, ու մատնում եղածը։ Արարատյանին փրկում է բանակի հրամանատար Ալեքսանդր Եգորովը, ով Արարատյանին արագ տեղափոխում է Մոսկվա՝ ուսանելու Ֆրունզեի անվան ռազմական ակադեմիայում, որը նա ավարտում է 1926 թ-ի օգոստոսի 20-ին։

[[Պատկեր:054 christophor araratov.jpg|մինի|ձախից|150px|Արարատյանը կյանքի վերջին տարիներին]][[Պատկեր:067 araratov execution.jpg|մինի|աջից|200px|Արարատյանի գնդակահարության հրամանը, 1937]]1937-ին թվականին Հայկական ՍՍՀ Ներքին Գործերի կոմիսար Խաչիկ Մուղդուսիի կողմից ձերբակալվեցին ու գնդակահարվեցին։ [[Մովսես Սիլիկյան]]ի երրորդ ձերբակալության հաջորդ օրը՝ 1937 թ-ի օգոստոսի 9-ի առավոտյան 9-ին Արարատյանը իր ռազմական ուսապարկում մի քանի հիմնական իրեր վերցնելով գալիս է Ներքին գործերի կոմիսարիատի շենք՝ խնդրելով իրեն ձերբակալել իր հրամանատարի հետ։ Ներքին գործերի կոմիսար [[Խաչիկ Մուղդուսի]]ն փոխանցում է Արարատյանին, որպեսզի վերադառնա տուն, շատ սպասել պետք չի լինի։ Սեպտեմբերի 2-ի ուշ երեկոյան Արարատյանին նույնպես ձերբակալում են։ Երեք ամիս բանտարկությունից հետո դեկտեմբերի 10-ին առավոտյան 5-ին Արարատյանին, իր հետ գեներալներ Դմիտրի Միրիմանովին ու Մովսես Սիլիկյանին, ով այդ ժամանակ հիվանդության ու ծերության պատճառով ինքնուրույն քայլել չէր կարող, գնդապետներ Աղասի Վարոսյանին, Ստեփան Օհանեսյանին, Հակոբ Մկրչտյանին ու Հարություն Հակոբյանին տեղափոխում են Նորքի ձոր (ներկայիս Կենդանաբանական այգու տարածք) ու գնդակահարում։

Երկար տարիներ ի վեր նրա կին Նինա Էյուբովան փաթեթներ էր փոխանցում Պետական Անվտանգության Կոմիտե իր ամուսնուն փոխանցելու՝ չիմանալով, որ ամուսինը վաղուց արդեն սպանված է։ 1955 թ-ի մարտի 19-ին հարազատներին փոխանցեցին Արարատյանի մահվան վկայականը, որտեղ նշված էր, իբր նա մահացել է 1943-ի թվականի փետրվարի 16-ին սրտի կաթվածից։ Հաջորդ տարի 1956-ի թվականի հուլիսի 18-ին Հայկական ՍՍՀ գերագույն դատարանը չեղյալ է համարել Արարատյանի դեմ 1937-ի թվականի նոյեմբերի 16 որոշումը, ինչի արդյունքում հայտնի է դարձել նրա մահվան իրական թվականը։

* 1896-ից թվականից 1920 թվականն Արարատյանը միայն երեք ամիս արձակուրդ է ունեցել։

<gallery perrow="4">