«Գրիգոր Խանջյան»–ի խմբագրումների տարբերություն
Content deleted Content added
չNo edit summary |
No edit summary |
||
Տող 23.
== Կենսագրություն ==
Գրիգոր Խանջյանը ծնվել է 1926 թվականին [[Երևան]]ում։ 1945 թվականին [[Փանոս Թերլեմեզյան]]ի անվան նկարչական ուսումնարանն ավարտելուց հետո ընդունվել է Երևանի գեղարվեստի ինստիտուտ (1945-1951 թթ), որտեղ ուսանել է [[Արա Բեքարյան]]ի և [[Էդուարդ Իսաբեկյան]]ի մոտ։ 1951 թ.-ից մտել է ստեղծագործական ասպարեզ և 1953 թվականին անդամագրվել է [[Հայկական ԽՍՀ]] նկարիչների միությանն և ընտրվել միության ղեկավարման անդամ։ Գրիգոր Խանջյանն 1961 թ արժանացել է [[Հայկական ԽՍՀ վաստակավոր նկարիչ|Հայկական ԽՍՀ վաստակավոր նկարչի]] կոչման, իսկ 1963 թ ընտրվել է [[ԽՍՀՄ գեղարվեստի ակադեմիա|ԽՍՀՄ գեղարվեստական ակադեմիայի]] թղթակից անդամ։ 1963 թվականին ճանաչվել է Հայկական ԽՍՀ արվեստի վաստակավոր գործիչ և ընտրվել [[ԽՍՀՄ նկարիչների միություն|ԽՍՀՄ նկարիչների միության]] ղեկավարման անդամ։ 1967 թ. արժանացել է [[Հայաստանի ԽՍՀ ժողովրդական նկարիչ|Հայաստանի ԽՍՀ ժողովրդական նկարչի]] կոչման, իսկ 1969 թ. [[Պարույր Սևակ]]ի «[[Անլռելի զանգակատուն]]» պոեմի նկարազարդման համար պարգևատրվել է [[ԽՍՀՄ Պետական մրցանակ]]ով։ Վաստակաշատ նկարիչն 1973 թ ընտրվել է ԽՍՀՄ գեղարվեստական ակադեմիայի իսկական անդամ, իսկ 1975 թ [[Հայաստանի ԽՍՀ գերագույն խորհուրդ]]ի պատգամավոր և նախագահության անդամ։ 1982
[[Պատկեր:Գրիգոր Խանջյան.jpg|մինի|250px|ձախից|Գրիգոր Խանջյանի հուշատախտակը Երևանի Կիևյան փողոցի 24 շենքի պատին]]
== Գործունեություն ==
Գեղանկարչության ժանրում հանդես է եկել թեմատիկ կտավներով, բնանկարներով, դիմանկարներով ու նատյուրմորտներով, բոլորն էլ մատուցելով գունային նրբերանգ ներկապնակի միջոցով։ Նրա ստեղծած կտավների թվին են պատկանում գյուղական կյանքն ու աշխատանքային առօրյան պատկերող «[[Սևանի ձկնորսները]]» (1956 թ), «Երևանի կառուցողները» (1960 թ) կտավները։ Բնանկարները մոնումենտալ են՝ «Գառնի», 1962 թ, իսկ դիմանկարներում պատկերված է բնորդների հարուստ ներաշխարհը։ Նկարազարդել է [[Հովհաննես Թումանյան]]ի «Լոռեցի Սաքոն» (1956 թ), [[Խաչատուր Աբովյան]]ի «Վերք Հայաստանի» (1958 թ), [[Գևորգ Էմին]]ի «Բալլադ ձկնորսի մասին» (1970 թ), «Սասունցիների պարը» (1975 թ) գրքերը, [[Պարույր Սևակ]]ի «Անլռելի զանգակատուն» (1963-1965 թթ) պոեմը։ Ընդլայնել է հայ կերպարվեստի կիրառման շրջանակները, մտնելով մոնումենտալ արվեստի այնպիսի բնագավառներ, որպիսիք են՝ գոբելենային (գորգանկարչություն) արվեստը, փայտարվեստը, որմնանկարչությունը։ Ամենայն հայոց կաթողիկոս [[Վազգեն Ա]]-ի պատվերով ստեղծել է թեմատիկ գորգանկարներ, որոնցից են «Իջման տեսիլք» (1977 թ), «Հայոց այբուբեն» (1981 թ), «Վարդանանք» (1983 թ) և «Վերածնված Հայաստան» (1994 թ) մեծամասշտաբ և բազմաֆիգուր գոբելենները։ Առաջինում պատկերված է ծնկաչոք Ս. [[Գրիգոր Լուսավորիչ]]ը, իսկ Միածինը, հրեղեն մուրճը ձեռքին, ցույց է տալիս Աստծո տաճարի կառուցման տեղը։ Երկրորդ գոբելենը՝ հայոց այբուբեն թեմայով պատկերում է Սուրբ [[Մեսրոպ Մաշտոց]]ին՝ այբուբենի տախտակը ձեռքին ու շրջապատված թարգմանիչներով։ Առավել բարդ հորինվածք է բազմաֆիգուր «Վարդանանք» գոբելենը։ Այն կրում է [[Եղիշե]] պատմիչի [[Վարդանանց պատերազմ]]ի մասին «Մահ ոչ իմացեալ՝ մահ է, մահ իմացեալ՝ անմահութիւն է» խորհուրդը։ Գոբելենի կենտրոնում պատկերված է ճերմակ նժույգին հեծած զորավար [[Վարդան Մամիկոնյան]]ը՝ աջ ձեռքին սուր, ձախով մարտահրավերի կոչող։ Նա շրջապատված է հայրենիքի ճակատագրով մտահոգ, նրա համար մեռնելու պատրաստ զինված մարտիկների բազմությամբ։ Սպիտակ հանդերձանքով ընդգծված է վասն հավատքի պայքարի ելնելու կոչող [[Ղևոնդ Երեց]]ի ֆիգուրը։ Առաջին հայացքից խճողված թվացող բազմաֆիգուր ու մեծաչափ (6.75 X 5,
== Ծանոթագրություններ ==
|