«Պաբլո Պիկասո»–ի խմբագրումների տարբերություն

==Պաբլո Պիկասո==

Պիկասոն դեռևս վաղ տարիքից դրսևորել է գերբնական տաղանդ` իր մանկության և երիտասարդության շրջանում նկարելով ռեալիստական ոճում: Սակայն 20 – րդ դ. առաջին կեսին նրա ոճը փոխվում է շնորհիվ տարբեր թեորիաների, տեխնիկաների և գաղափարների մեջ փորձառության: Նրա արտիստիկ կատարումները նրան բերեցին համաշխարհային ճանաչում և հիանալի ճակատագիր` դարձնելով նրան 20 – րդ դ. արվեստի ամենահայտնի ֆիգուրներից մեկը:

===Վաղ կյանքը:===

Պիկասոն ցուցաբերել է համբերություն և նկարելու վարպետություն դեռևս վաղ տարիքից: Ըստ նրա մոր, Պիկասոյի առաջին բառը եղել է “piz, piz” /lapiz բառից/ որը նշանակում է մատիտ: Յոթ տարեկան հասակում Պիկասոն հիմնական կրթություն է ստանում իր հոր մոտ որպես ֆիգուրներ նկարող և յուղանկարիչ: Ռուիզը ավանդական, ակադեմիական նկարիչ էր և ուսուցիչ, ով հավատում էր, որ ճիշտ ուսուցումը պահանջում է վարպետների կարգավորված կրկնօրինակում և նկարել մարդկային մարմնի պլաստիկ ու կենդանի մոդելներ:

1891թ. ընտանիքը տեղափոխվում է Կորունա, որտեղ նրա հայրը դառնում է հիանալի արվեստի /Fine art/ դպրոցի պրոֆեսոր: Նրանք այստեղ մնացին շուրջ 4 տարի: Մի անգամ Պիկասոյի հայրը նրան գտնում է իր անավարտ աղավնու էսքիզի վրա աշխատելիս: Ասում են, թե բացահայտելով որդու տեխնիկայի ճշգրտությունը, Ռավիզը զգում է, որ իր 13 – ամյա որդին գերազանցել է իրեն, ցանկանում է թողնել նկարչությունը:

1895թ. դիֆտերիայից մահանում է Պիկասոյի յոթամյա քույրը` Գոնչիտան: Նրա մահից հետո ընտանիքը տեղափոխվում է Բարսելոնա: Պիկասոն այստեղ հասունանում է: Ռուիզը համոզում է ակադեմիայի իր աշխատակիցներին թույլ տալ իր որդուն քննություններ հանձնել առաջավոր դասարան ընդունվելու համար: Սովորաբար այս գործընթացը ուսանողներից խլում էր մեկ ամիս, բայց Պիկասոյից պահանջվեց մեկ շաբաթ այն ավարտելու համար, և տպավորված հանձնաժողովը ընդունեց 13 – ամյա Պիկասոյին: Ուսանողը կարգապահության պակաս ուներ, բայց կարողացավ ձեռք բերել ընկերներ, որոնք պետք է հետագայում իրենց ազդեցությունը ունենային Պիկասոյի հետագա կյանքի վրա: Պիկասոյի հայրը իրենց տան մոտ նրա համար սենյակ վարձեց, որպեսզի Պիկասոն կարողանա աշխատել մենակ: Ռուիզը օրվա ընթացքում հաճախ էր գալիս ստուգելու և դատելու իր որդու աշխատանքները:

Պիկասոյի հայրը և հորեղբայրը որոշում են երիտասարդ նկարչին ուղարկել Մադրիդի Սան Ֆերնանդոյի Արքյականա ակադեմիայում` քաղաքի լավագույն արվեստի դպրոցում սովորելու: Տասնվեց տարեկան հասակում Պիկասոն առաջին անգամ միայնակ ճանապարհորդության է մեկնում, բայց չի հավանում կանոնավոր ուսուցումը և ցուցակագրումից հետո այլևս չի հաճախում դասերին: Ինչևէ նա Մադրիդում այլ գրավչություններ, հետաքրքրություններ գտավ: Դրանցից էր, օրինակ, Պրադոյի նկարիչների տունը: Պիկասոյին առաձնահատուկ կերպով դուր էին գալիս հատկապես Էլ Գրեկոյի աշխատանքները. տարրեր` նման երկարացված վերջավորությունների, գրավիչ գույներ և միստիկ դեմքի արտահայտություն, որոնք իրենց արտահայտությունը գտան Պիկասոյի հետագա աշխատանքներում;

'''===Կարիերայի սկիզբը:'''===

1900թ. Պիկասոն կատարում է իր առաջին ճանապարհորդությունը դեպի Փարիզ, որը այն ժամանակ համարվում էր Եվրոպայի արվեստի մայրաքաղաքը: Այստեղ նա հանդիպում է իր առաջին փարիզյան ընկերոջը` լրագրող և բանաստեղծ Մաքս Ջակոբսին, որը Պիկասոյին օգնում է սովորել լեզուն և գրականությունը: Շուտով նրանք բնակվում են միևնույն սենյակում, որտեղ Մաքսը քնում էր գիշերը, երբ Պիկասոն աշխատում էր, իսկ Պիկասոն քնում էր ցերեկը: Դա սովի, աղքատության, ցրտի և անհուսության ժամանակներ էին: Պիկասոյի աշխատանքներից շատերը այդ ժամանակ այրվեցին` փոքր սենյակը տաք պահելու համար:

1901թ. առաջին հինգ ամիսները Պիկասոն ապրեց Մադրիդում, որտեղ նա և իր ընկեր Ֆրանցիսկո դե Ասիս Սոլերը հիմնադրեցին «Նոր արվեստ» սրահը, որը հինգ թողարկում ունեցավ: Այդ ժամանակ նկարիչը արդեն սկսել էր իր աշխատանքերի տակ ստորագրել պարզապես ''Պիկասո'', իսկ մինչ այդ նա ստորագրում էր ''Պաբլո Ռուիզ ու Պիկասո'':

1905թ. Պիկասոն դարձավ ամերիկացի կոլեկցիոներիստներ Լեո և Գերթրադ Սթեյների սիրելին: Նրանց ավաջ եղբայրը` Միքայել Սթեյնը, և նրա կինը` Սառան, նույնպես սկսեցին հավաքել Պիկասոյի աշխատանքները: Պիկասոն նկարել է Գերթրադ սեյնի և նրա զարմիկ Ալլան Սթեյնի դիմանկարները: Գերթրադ Սթեյնը դարձավ Պիկասոյի գլխավոր հաճախորդը: Նա ձեռք բերեց Պիկասոյի գծանկարներն ու նկարները և դրանք ցուցադրեց Փարիզի իր տանը գտնվող ոչ պաշտոնական սալոնում: 1905թ. Սթեյնի կազմակերպած հավաքույթնեից մեկի ժամանակ, Պիկասոն հանդիպեց Հենրի Մատիսին, որը դարձավ նրա ողջ կյանքի ընկերը և մրցակիցը: Սթեյները Պիկասոյին ներկայացրեցին Քլարիբել Քոնին և նրա քրոջը` Էտտային, որոնք ամերիկացի կոլեկցիոներիստներ էին: Նրանք նույնպես սկսեցին հավաքել Պիկասոյի և Մատիսի աշխատանքները: Սակայն Լեո Սթեյնը տեղափոխվեց Իտալիա, իսկ Միքաել և Սառա Սթեյները դարձան Մատիսի հաճախորդները: Սակայն Գերթրադ Սթեյնը շարունակեց հավաքել Պիկասոյի աշխատանքերը:

1907թ. Պիկասոն միացավ մի արվեստի ցուցահանդեսի, որը վերջերս էր բացվել Փարիզում Դանիել – Հենրի Կանվեյլերի կողմից: Կանվեյլերը գերմանացի արվեստաբան էր, կոլեկցիոներ, ով դարձավ 20 – րդ դ. Ֆրանսիայում արվեստի առաջին առևտրականներից մեկը;

Փարիզում Պիկասոն հյուրընկալեց ընկերական տարբեր շրջանակներին, որոնց թվում էին նաև Անդրե Բրետոնը, բանաստեղծ Ջուլիամ Ապոլինյարը, գրող Ալֆրեդ Ջերրին և Գերթրադ Սթեյնը: Սակայն շուտով Ապոլինայրին բանտարկեցին: Նրան կասկածում էին 1911թ. Լուվրից <<Մոնա Լիզան>> գողանալու մեջ: Ապոլինայրը նրանց ուշադրությունը հրավիրեց Պիկասոյի վրա, ով նույնպես հարցաքննության ենթարկվեց, բայց ավելի ուշ երկուսն էլ ազատ արձակվեցին:

'''===Անձնական կյանքը:'''===

20 – րդ դ. սկիզբը Պիկասոյի համար բաժանվում է 2 շրջանի` բարսելոնյան և փարիզյան: 1904թ. նա հանդիպում է Բոհեմյան նկարիչ Ֆերնանդե Օլիվերին: Սակայն որոշ հաջողության և ճանաչման հասնելուց հետո Պիկասոն թողնում է Օլիվերին Մարշել Համբերտի պատճառով, ում նա անվանում էր Եվա Գուել: Պիկասոն իր Կուբիստական աշխատանքներում ընդգրկել է սիրո խոստովանություններ ուղղված Եվային: 1915թ. 30 տարեկան հասակում Եվան մահանում է հիվանդությունից: Պիկասոն շատ ծանր է տանում սիրած կնոջ վաղաժամ մահը:

Առաջին համաշխարհային պատերազմից հետո Պիկասոն բարեկամական հարաբերություններ հաստատեց Ջին Կուկտեաուի, Ջին Հյուգոյի, Խուան Գրիսի և ուրիշների հետ: 1918թ. ամռանը Պիկասոն ամուսնանում է բալերինա Օլգա Խոխլովայի հետ: Խոխլովան Պիկասոյին ներկայացրեց բարձր հասարակությանը: Պաշտոնական ճաշկերույթները և բարձր հասարակությանը բնորոշ նրբությունները ներթափանցեցին Պիկասոյի կյանք: Պիկասոն և Օլգան ունեին որդի` Պաուլոն, ով իր հոր վարորդն էր: Խոխովայի պատշաճ դիրքը հասարակության մեջ հակասում էր Պիկասոյի բոհեմական կյանքին, և նրանք ապրում էին մշտական կոնֆլիկտների մեջ: Այս նույն ժամանակ Պիկասոն համագործակցում է Դիախիլևի խմբի հետ:

1927թ. Պիկասոն հանդիպում է 17 – ամյա Մարի – Թերեզ Վոլտերին և գաղտնի սիրային կապի մեջ է մտնում նրա հետ: Պիկասոյի ամուսնությունը Խոխլովայի հետ շուտով ավարտվեց բաժանմամբ, բայց ոչ ամուսնալուծությամբ, քանի որ ամուսնալուծության դեպքում ֆրանսիական դատարանը Պիկասոյից պահանջում էր, որ նա կիսի իր ունեցվածքը: Իսկ Պիկասոն դա չէր ցանկանում: Նրանք մնացին ամուսնացած մինչև Խոխլովայի մահը` 1955թ.: Պիկասոն շարունակում էր գաղտնի հարաբերությունների մեջ մնալ Մարի – Թերեզ Վոլտերի հետ և նրանից մի դուստր ունեցավ` Մայան: Մարի – Թերեզը ապրում էր այնհույսով, որ Պիկասոն մի օր կամուսնանա իր հետ: Պիկասոյի մահից հետո նա կախեց իրեն, այդպիսով վերջ դնելով իր կյանքին: Պիկասոն ամուսնացել է երկու անգամ և ունեցել է չորս երեխա երեք կանանցից:

'''===Պատերազմական տարիները:'''===

Երկրորդ համաշխարհային տարիներին, երբ գերմանացիները պաշարել էին քաղաքը, Պիկասոն մնաց Փարիզում: Այս ժամանակաշրջանում նա չցուցադրեց իր գործերը: Նա մեկուսացավ իր արվեստանոցում և շարունակեց նկարել: Այս տարիների ընթացքում Պիկասոն սկսում է նաև պոեմներ գրել: 1935 – 1959 թթ. նա գրում է շուրջ 300 պոեմ:

1944թ. Փարիզի ազատագրումից հետո, Պիկասոն սիրային հարաբերություններ է սկսում երիտասարդ ուսանող Ֆրանկոիզ Գիլոտի հետ, ով 40 տարի երիտասարդ էր նրանից: հոգնելով իր տիրուհուց` Դորա Մաարայից, Պիկասոն և Գիլոտը սկսում են ապրել միասին: Նրանք ունեցան երկու երեխա: Կլաուդը ծնվեց 1947թ., իսկ Պալոման` 1949թ.: 1964թ. Գիլոտի <<Կյանքը Պիկասոյի հետ>> գրքում նա նկարագրել է Պիկասոյի վիրավորական վարքը և նրա անթիվ դավաճանությունները, որոնք ստիպեցին Գիլոտին թողնել նրան և երեխաներին տանել իր հետ:

Պիկասոն շարունակում էր հարաբերություններ ունենալ կանաց հետ անգամ ծեր հասակում: Երբ նա դեռ Գիլոտի հետ էր, 1951թ. Պիկասոն 6 շաբաթով կապվում է Գենևիե Լապորտեի հետ, ով չորս տարի երիտասարդ էր Գիլոտից:

Ժակլին Ռոքույը /1927 – 1986թթ./ աշխատում էր “Madoura pottery” – ում, որտեղ Պիկասոն պատրաստում և նկարում էր կերամիկաներ: Նա դառնում է Պիկասոյի սիրուհին, իսկ այնուհետև` 1961թ. նրա կինը: Նրանք ապրում են միասին մինչև Պիկասոյի կյանքի վերջը:

===Մահը:'''===

Պաբլո Պիկասոն մահացել է 1973թ. ապրիլի 8 – ին Ֆրանսիայում, այն պահին, երբ նա և իր ակինը` Ժակլինը դիմավորում էին ճաշկերույթի եկած հյուրերին: Նրա վերջին խոսքերն էին. <<Խմեք իմ կենացը, խմեք իմ առողջության համար, գիտեք, որ ես այլևս չեմ կարող խմել>>:

===Քաղաքային հայացքցերը:===

Բացի մի քանի հակապատերազմական նկարներից, Պիկասոն չեզոք դիրք է գրավում Առաջին համաշխարհային պատերազմի, Իսպանիայի քաղաքացիական պատերազմի և Երկրորդ համաշխարհային պատերազմի ընթացքում: Նա հրաժարվում է միանալ որևէ կողմի բանակներին: 1937թ. Իսպանիայի քաղաքցիական օատերազմի պոռթկման ժամանակ Պիկասոն արդեն հիսունն անց էր, իսկ Երկրորդ համաշխարհային պատերազմի սկզբին նա այնքան մեծ էր, որ նրան չէին էլ սպասում բանակում: Որպես Ֆրանսիայում բնակվող Իսպանիայի քաղաքացի, նա որևէ հարկադրանքի տակ չէր գտնվում կռվել գերմանացիների դեմ: Իսպանիայի քաղաքացիական պատերազմի ժամանակ, արտասահմանում ապրող Սպանիարդների համար ծառայությունը ընտրովի էր և նրանք կամավոր կարող էին վերադառնալ երկիր որևէ ջոկատին միանալու համար:

Չնայած, որ Պիկասոն արտահայտեց իր զայրույթը և դատապարտեց Ֆրնցիսկո Ֆրանկոյին և ֆաշիստներին իր արվեստի միջոցով, այնուամենայնիվ նա զենք չվերցրեց նրանց դեմ: Նա նաև մի կողմ քաշվեց Կատալինայի անկախության համար շարժման ժամանակ, չնայած արտահայտելով ընդհանուր աջակցություն և ընկերական հարաբերությունների մեջ լինել այդ ընթացքի ակտիվիստների հետ:

1944թ. Պիկասոն միացավ Ֆրանսիայի կոմունիստական կուսակցությանը, ընդունվեց Լեհաստանում միաջազգային խաղաղության համագումար, և 1950թ. Սովետական կառավարության կողմից ստացավ Ստալինի անվան խաղաղության մրցանակ: 1962թ. Պիկասոյին նաև շնորհվեց Լենինի անվան խաղաղության մրցանակ: Սակայն կուսակցությունը քննադատեց Ստալինի դիմանկարը որպես անբավարար հետաքրքրություն կոմունիստական քաղաքականության մեջ: Սակայն Պիկասոն շարունակեց մնալ կոմունիստական կուսակցության հավատարիմ անդամ մինչև իր մահը: 1945թ. Ջերոմե Սեքլերին տված հարցազրույցի ժամանակ Պիկասոն ասել է. <<Ես կոմունիստ եմ և իմ նկարները կոմունիստական են: բայց եթե ես լինեի կոշկակար ռոյալիստ կամ կոմունիստ կամ ինչ – որ այլ բան, ես անհրաժեշտություն չէի ունենա իմ կոշիկները մեխել հատուկ ձևով` ցույց տալու համար իմ քաղաքականությունը>>:

1940 – ական թթ. Պիկասոյի հին ընկեր, սոցիալիստ պոետ և հակաստալինիստ Անդրե Բրետոն այնքան կոպիտ էր և անտաշ, որ հրաժարվեց նրա հետ ձեռքսեղմումից: Նա ասաց Պիկասոյին. << Ես հավանություն չեմ տալիս ոչ քո միությանը կոմունիստական կուսակցության հետ և ոչ էլ քո այն տեսակետին, որ դու ազատագրումից հետո արդարացնում ես մտավորականներին>>:

Մոսկվան օգտագործեց Պիկասոյի համբավը պրոպագանդելու նպատակով: Հատկապես վարչակարգը մերժեց նրա աշխատանքները` համարելով դրանք անկումային: Նրա նկարները երբեք չցուցադրվեցին: Ըստ Ջոն Բերգերի Պիկասոյի տաղանդը որպես նկարիչ համարվեց վատագույնը Ստալինի կողմից;

Պիկասոն դեմ էր ՄԱԿ – ի և ԱՄՆ – ի միջամտությանը կորեական պատերազմին և նա դա պատկերել է <<Կորեայի կոտորածը>> կտավում: 1962թ. նա ստացել է

===Արվեստը:===

Պիկասոյի աշխատանքերը սովորաբար բաժանվում են շրջանների: Նրա ուշ շրջանի շատ ստեղծագործություններ վեճի առարկա են, իսկ սովորաբար ընդունվում են նրա Կապույտ շրջանի /1901 – 1904թթ./, Վարդագույն ժամանակաշրջանի /1905 – 1907թթ./, Աֆրիկյան ազդեցության ժամանակաշրջանի /1908 – 1909թթ./, Անալիտիկ Կուբիզմի ժամանակաշրջանի /1909 – 1912թթ./ աշխատանքերը:

1939 – 1940թթ. Նյու Յորքի Մոդեռն արվեստի թանգարանում, որի տնօրենն էր Ալֆրեդ Բարրը, մեծ հաջողություն ունեցան Պիկասոյի մինչ այդ առաջատար գործերը: Այս ցուցահանդեսը նկարչին բերեց Ամերիկայում արվեստի շրջանակի մեծաթիվ հանդիսատես:

===Մինչ 1901թ.===

Պիկասոն մինչև 1890թ. կրթությունը ստացել է իր հոր մոտ: Նրա առաջընթացը հնարավոր է տեսնել վաղ շրջանի աշխատանքերում, որոնք այսօր պահվում են Բարսելոնայում` Պիկասոյի թանգարանում: 1893թ. ընթացքում նրա վաղ աշխատանքները անկում են ապրում և միայն 1894թ. – ից կարող ենք ասել, որ Պիկասոյի կարիերան սկսվեց: 1890 – ական թթ. կեսերին նրա աշխատանքերում ակնհայտ երևում է ակադեմիական ռեալիզմը: Այդ աշխատանքները ցուցադրվեցին 1896թ. <<Առաջին հաղոդությունում>>: Այդ նույն տարում` 14 տարեկան հասակում, նա նկարում է հորաքույր Պեպայի դիմանկարը: Մի կայտառ և թատերական դիմանկար, որը Ժուան – Էդուարդո Կիրլոտը անվանեց <<անկասկած Իսպանիայի նկարչության պատմության ամենամեծերից մեկը>>:

'''===Կապույտ շրջան:'''===

Պիկասոյի Կապույտ շրջանը /1901 – 1904թթ./ բաղկացած է մռայլ նկարներից` կապույտ և կապտա – կանաչավուն ստվերներով, ու միայն հազվադեպ են հարստացված այլ գույներով: Թե երբ է սկսել այս ժամանակաշրջանը անորոշ է: Հնարավոր է, որ այն սկսվել է 1901թ. գարնանը Իսպանիայում կամ նրա կյանքի երկրորդ կեսին` Փարիզում: Նիհար մայրերի և նրանց երեխաների շատ նկարներ թվագրված են եղել այդ տարեթվին: Նրա խոժոռ գույների օգտագործումը և երբեմն թախծալի թեմաների պատճառներն էին փողոցային կանայք և մուրացկանները: Պիկասոն շատ տպավորված էր Իսպանիա կատարած ճանապարհորդությունից և իր ընկերոջ` Կարլոս Կասագեմասի ինքնասպանությունից: 1901թ. աշնանից սկսած Պիկասոն ետմահու նկարել է Կասագեմայի դիմանկարները:

Այդ նույն տրամադրությունը արտահայտվել է <<Չափավոր հոգեհացը>> փորագրությունում /1904թ./, որտեղ պատկերված է մի կույր տղամարդ և մի կին, երկուսն էլ հյուծված` նստած դատարկ սեղանի շուրջ: Կուրությունը, Պիկասոյի այս շրջանի աշխատանքերի հերթական թեման էր: Այս թեման ներկայցված է նաև <<Կույրերի ճաշը>> /1903թ./ և Կելեստինայի դիմանկարում /1903թ/, ինչպես նաև Սոլերի և Սյուզան Բլոխների դիմանկարներում:

'''===Վարդագույն շրջան:'''===

Վարդագույն շրջանը /1904 – 1906թթ/ բնորոշվում է որպես ավելի ուրախ շրջան` գազարագույն և մանուշակագույն երանգներով` հատկանշվելով կերկեսի մարդկանցով: Ծաղրածուներին և կատակերգական բնավորությունը սովորաբար պատկերում էր վանդակավոր''' հագուստով, որը Պիկասոյի համար դարձավ սիմվոլ: 1904թ. Փարիզում Պիկասոն հանդիպում է Ֆերնանդե Օլիվերի հետ և այս շրջանի շատ նկարներ նկարել է նրա ջերմ բարեկամական ազդեցության ներքո: Այս շրջանի օպտիմիստական տրամադրությամբ նկարները հիշեցնում են 1899 – 1901թթ. շրջանը, և 1904թ. կարող է համարվել անցումային շրջան այս երկու շրջանների միջև:

1950 – ական թթ. Պիկասոյի ոճը նորից փոխվում է: Նա ստեղծում է մի շարք աշխատանքեր Վելազքուեզի ''Las Meninas'' նկարի հիման վրա: Նա ստեղծել է նաև աշխատանքներ Գոյայի, Պոուսինի, Մանետի, Կոուրբետի և Դերուկրոիքսի ստեղծագրոծությունների հիման վրա: Պիկասոյին հանձնարարեցին պատրաստել 15մ բարձրությամբ մաքվետ, որը գտնվում է Չիկագոյում: Այն հայտնի է որպես Չիկագո Պիկասո անվամբ: Նա յադ առաջարկն ընդունեց մեծ խանդավառությամբ: Նախագծեց քանդակը, որը անորոշ էր և հակասական: Թե պատկերն ինչ էր, հայտնի չէ: Այն կարող էր լինել թռչուն, ձի, կին կամ լրիվ աբստրակտ ինչ – որ բան: Քանդակը Չիկագոյի կենտրոն տանող ամենահայտնի նշանաձողերից մեկն է, որը կանգնեցվել է 1967թ.: Պիկասոն այդ աշխատանքի համար հրաժարվում է ստանալ 100,000 $: Նա այդ գումարը նվիրաբերում է քաղաքի բնակչությանը:

Պիկասոյի վերջին աշխատանքերը ոճերի խառնորդներ են: Իր ողջ էներեգիան ներդնելով իր աշխատանքների մեջ` Պիկասոն դարձավ ավելի հանդուգն, իսկ նրա աշխատանքերը ավելի գունառատ և արտահայտիչ: 1968 – 1971թթ. նա ստեղծում է բազմաթիվ նկարներ և պղնձե տախտակի վրա հարյուրավոր փորագրություններ: Միայն հետագայում` Պիկասոյի մահից հետո, արվեստի աշխարհը աբստրակտից նացում կատարեց դեպի իքսպրեսիոնիզմ: Քննադատական համայնքը պարզեց, որ Պիկասոն դեռևս իր կյանքի սկզբում բացահյտել էր նեո – իքսպրեսիոնիզմը:

'''===Ոգեշնչում և ժառանգություն:'''===

Պիկասոն իր երկարատև կյանքի ընթացքում ստեղծել է 50,000 աշխատանք` 1,885 նկար, 1,228 քանդակ, 2,880 կերամիկա, մոտ 12,000 գծագիր, հազարավոր կրկնօրինակումներ: Իր մահվան ժամանակ Պիկասոյի նկարները իր սեփականությունն էին, և նա դրանք չէր հանում արվեստի շուկա վաճառքի, քանի որ դրա կարիքը չուներ: Բացի այդ Պիկասոն ուներ հայտնի նկարիչների հավաքածուներ, այդ թվում նաև Հենրի Մատիսի նկարներինը: Քանի որ Պիկասոն ոչ մի կտակ չէր թողել, նրա մահվան արարողությունների համար Ֆրանսիայի կառավարությանը վճարել են իր աշխատանքների և իր մյուս հավաքածումերի տեսքով: Այս աշխատանքները ցուցադրվել են Փարիզի Պիկասոյի անվան թանգարանում: 2003թ. Պիկասոյի բարեկամները թանգարանը նվիրել են նրա ծննդավայրին` Իսպանիայի, Մալագա քաղաքին, որտեղ գտնվում է Պիկասոյի թանգարանը: