«Սրբազան Հռոմեական կայսրություն»–ի խմբագրումների տարբերություն
Content deleted Content added
Տող 222.
Կայսրության մոտալուտ փլուզման կամ առնվազն Գերմանիայում Հաբսբուրգների իշխանության վերացման հավանականությունը 1803 թ. «Եզրափակիչ որոշման» ընդունումից հետո ակնհայտ էր դարձել անգամ կայսր Ֆրանց II համար: 1804 թ. նա ընդունեց «Ավստրիայի կայսր» տիտղոսը՝ ձգտելով մնալ Նապոլեոնին հավասար կաչգի վրա, որը նույն տարի հռչակվել էր ֆրանսիացիների ժառանգական կայսր: Թեև Ավստրիայի կայսեր տիտղոսի ընդունումը ուղղակի կերպով չէր խախտում կայսերական սահմանադրությունը, այն վկայում էր Համբսբուրգների կողմից Սրբազան Հռոմեական կայսրության գահի կորստի հավանականության գիտակցման մասին: Նապոլեոնի՝ Սրբազան Հռոմեական կայսրության կայսր ընտրվելու վտանգը իրական դարձավ նույն 1804 թ., երբ վերջինս այցելեց կայսերական մայրաքաղաք Ախեն քաղաքը և այնտեղ գտնվող [[Կառլոս Մեծ]]ի գերեզմանը:
Այնուամենայնիվ Սրբազան Հռոմեական կայսրությանը մահացու հարված հասցրեց ոչ թե Ավստրիական կայսրության հռչակման ակտը, այլ 1805 թ. Նապոլեոնի դեմ երրորդ կոալիցիայի պատերազմը: Ֆրանց II բանակաը գլխովին ջախջախվեց [[Աուստեռլիցի ճակատամարտ]]ում, իսկ Վիեննան գրավվեց ֆրանսիացիների կողմից: Նապոլեոնի կողմից պատերազմում կռվում էին Բադենը, Բավարիան և Վյուրթեմբերգը, ինչը որևէ բացասական հակազդեցության չհանդիպեց կայսրության ներսում: Ֆրանց II ստիպված էր Ֆրանսիայի հետ Պրեսբուրգում հաշտություն կնքել, որի համաձայն Ավստրիան ոչ միայն զիջում էր Նապոլեոնի և նրա դաշնակիցներին Իտալիայի տիրույթները, Տիրոլը, Ֆորալբերգը և Առաջավոր Ավստրիան, այլ նաև ճանաչում էր Բավարիայի և Վյուրտեմբուրգի միապետների թագավորական տիտղոսները, ինը իրավաբանորեն դուրս էր հանում այդ պետությունները կայսեր որևէ իշխանությունից և նրանց գրեթե լիակատար ինքնիշխանությամբ օժտում: Ավստրիան վերջնականապես դուրս մղվեց դեպի Գերմանիայի պերիֆերիա, իսկ կայսրությունը վերածվեց ֆիկցիայի: Ինչպես ընդգծում էր Նապոլեոնը Պրեսբորւրգի հաշտությունի կնքումից հետո Թալեյրանին ուղղված նամակում՝ {{քաղվածք||Ռեյխսթագ այլևս չի լինի... այլևս չի լինի նաև որևէ Գերմանական կայսրություն}}
Կայսրության փլուզման գործընթացը գնալով խորանում և անբեկանելի էր դառնում: 1806 թ. հունվարին Շվեդիան հայտարարեց ընդհանուր կայսերական ռեյխթագում հյուսիսային Գերմանիայի իր տիրույթների (Առաջավոր Պոմերանիա) ներկայացուցիչների մասնակցության դադարեցման և իրեն պատկանող գերմանական հողերի վրա ընհանուր կայսերական սահմանադրության գործողության չեղարկման մասին: 1806 թ. հուլիսի 12-ին Բավարիան, Վյուրտեմբերգը, Բադենը, Հեսեն-Դարմշտադտը, Նասաուն, Բերգ կոմոությունը, էրցկանցլեր Դալբերգը և ութ այլ գերմանական իշխանություններ Փարիզում ստորագրեցին Նապոլեոնի ղեկավարությամբ Հռենոսյան միության ստեղծման մասին համաձայնագիրը: [[Օգոստոսի 1]]-ին այդ պետությունները հայտարարեցին Սրբազան Հռոմեական կայսրության կազմից դուրս գալու մասին: Շուտով Հռենոսյան միության մասնակիցները նախաձեռնեցին իրենց հարևանությամբ գտնվող կայսերական ասպետների և մանր կամսությունների տարածքների կլանման գործընթաց, որի արդյունքում գերմանական պետական միավորումների թիվը կրճատվեց մինչև քառասունի:
[[
[[22 июля]] 1806 года австрийский посланник в Париже получил ультиматум Наполеона, согласно которому в случае, если Франц II не отречётся от престола империи до [[10 августа]], французские войска атакуют австрийские владения. В Вене уже в течение длительного времени велись дискуссии о целесообразности сохранения Священной Римской империи в условиях абсолютного доминирования Франции в Германии. Возобладала позиция канцлера Штадиона, полагавшего, что существует серьёзная опасность превращения империи во французский протекторат и что сохранение Францем II имперского престола неминуемо повлечёт войну с Наполеоном, к которой Австрия была не готова. Отказ от короны стал неизбежен. Очевидно, к началу августа 1806 года, получив гарантии французского посланника, что Наполеон не наденет корону римского императора, Франц II решился пойти на отречение.
| |||