«Մոհամմադ Ռեզա Փահլավի»–ի խմբագրումների տարբերություն
Content deleted Content added
No edit summary |
|||
Տող 32.
Այդ ժամանակ փոխանակ ծովային հետևակայինների Վաշինգտոնը Իրան ուղարկեց [[Կենտրոնական հետախուզական վարչություն|Կենտրոնական հետախուզական վարչությանը]] Քերմինտ Ռուզվելտին ([[Թեոդոր Ռուզվելտ|Թեոդորի]] թոռանը):Նա հրաշալի կատարեց իր հանձնարարությունը,իր կողմ գրավելով մարդականց ինչպես կաշառքով, այնպես էլ սպառնալիքներով: Այնուհետև նրա նախաձեռնությամբ նրանք կազմակերպեցին փողոցային անկարգություններ, ցուցադրություններ, որոնք տպավորություն էին ստեղծում, որ Մոսադեղը եղել է ժողովրդականություն չվայելող և ոչ հարմար առաջնորդ: Եվ վերջապես Մոսադեղը պարտվեց: Կյանքի մնացած հատվածը նա անցկացրեց տնային կալվածքի տակ: Մոհամեդ Ռեզան դարձավ բացարձակ իշխանություն ունեցող դիկտատոր<ref> John Perkins. Confessions of an Economic Hit Man (англ.) // Wikipedia. — 2018-10-17.</ref>:
== Իրանի արտաքին քաղաքականություն==
=== 1950 ական թվականներ===
1955 թվականի հոկտեմբերի 11-ին Իրանը միացավ Բաղդադի պակտին:
1957 թվականին Իրանը իր տարածք հռչակեց նախկին բրիտանական գաղութ [[Բահրեյն|Բահրեյնը]]: 1971 թվականին Բահրեյնում հանրաքվեի անցկացումից հետո , որտեղ բնակչության մեծամասնությունը քվեարկեց Մեծ Բրիտանիայից անկախանալու օգտին, նաև դեմ Իրանի կազմի մեջ մտնելուն, կազմավորվեց նոր պետություն, որի հետ Իրանը հաստատեց դիվանագիտական կապեր:
=== 1960 և 1970 ական թվականներ ===
В 1960-х и 1970-х годах во внешней политике Ирана произошли существенные изменения и появились принципиально новые её направления. Во-первых, шах резко расширил масштабы экономического сотрудничества с социалистическими странами. Это было обусловлено нежеланием Запада содействовать строительству базовых отраслей промышленности Ирана; более выгодными условиями внешнеэкономического сотрудничества с СЭВом; стремлением Тегерана к выгодному балансированию между двумя противоборствующими системами, позволяющему проводить более самостоятельную внешнюю политику; попыткой обеспечить Ирану тылы на его северных границах на случай возникновения конфликта в районе Персидского залива; надеждами нейтрализовать влияние Багдада на формирование советской политики на Ближнем Востоке (Middle East). Основным объектом советско-иранского сотрудничества стал Исфаханский металлургический комбинат. Важное значение для обеих стран имела «сделка века» о поставке по Трансиранскому газопроводу иранского газа в Закавказье и аналогичного количества сибирского газа в Западную Европу по ирано-европейским контрактам, что открыло Тегерану «окно в Европу». Параллельно советско-иранскому сотрудничеству развивались связи Ирана со странами Восточной Европы, особенно с Румынией, имевшей излишние для неё мощности по производству нефтедобывающего оборудования.
== Ծանոթագրություններ ==
| |||