«Լյուդվիգ վան Բեթհովեն»–ի խմբագրումների տարբերություն

Content deleted Content added
Տող 90.
 
Մի անգամ Հայդնը գրել է Բեթհովենին<ref name="Великович"/>. {{քաղվածք|Ձեր ստեղծագործությունները շատ գեղեցիկ են, նույնիսկ հրաշալի, սակայն դրանցում այստեղ-այնտեղ հանդիպում է ինչ-որ տարօրինակ, մռայլ երանգ, քանի որ Դուք ինքներդ փոքր-ինչ մռայլ և տարօրինակ եք, իսկ երաժշտի ոճը միշտ հենց ինքն է:|}}
Շուտով Հայդնը մեկնեց Անգլիա և իր աշակերտին վստահեց նշանավոր մանկավարժ և տեսաբան Յոհան Ալբրեխտսբերգերին։ Թեև նրան հատկացված կրթաթոշակն ավարտվել էր, վիեննական մի շարք ազնվական ընտանիքներ ֆինանսական աջակցություն ցուցաբերեցին նրա ՝ ճանաչելով պատանի կոմպոզիտորի ունակությունները<ref> Cooper 2008, p. 53.</ref>։
 
Բեթհովենը ջութակի դասեր էր ստանում Իգնաց Շուպանցինգից<ref> Cooper 2008, pp. 47, 54.</ref>։
 
Պարբերաբար Բեթհովենըպատանի երաժիշտը հրահանգներ էր ստանում նաև [[Անտոնիո Սալիերի]]ից, հիմնականում վոկալ ոճում ստեղծագործելու ուղղությամբ և նրանց հարաբերությունները շարունակվեցին մինչև 1802 թվականը<ref> Thayer 1921, p. 161.</ref>։ Ունենալով մի քանի ուսուցիչներ, նա ի վերջո ընտրեց [[Անտոնիո Սալիերի]]ին իրեն ուսուցիչ<ref>Thayer 1921, p. 161.</ref>:
 
Վիեննայում ապրելու առաջին տարիներից Բեթհովենը ձեռք բերեց դաշնակահար-[[վիրտուոզ]]ի փառք<ref>Milton Cross, David Ewen. The Milton Cross New Encyclopedia of the Great Composers and Their Music. Doubleday, 1953. p. 79</ref>: Նրա երաժշտությունն ապշեցնում էր ունկնդիրներին։
Տող 100.
Նա համարձակորեն հակադրվում էր ծայրահեղ ռեգիստրներին (այդ ժամանակ հիմնականում նվագում էին միջինում), լայնորեն օգտագործում էր ոտնակը (դա ևս հազվադեպ էր օգտագործվում այդ ժամանակ), կիրառում էր մեծածավալ [[ակորդ]]ային հնչյուններ։ Ըստ էության, հենց նա է ստեղծել ''դաշնամուրային ոճը'', որը շատ հեռու էր կլավեսինահարների նուրբ-ժանյակե ոճից։
 
Այդ ոճը նկատվում է №8 «Պաթետիկ» (անվանումը տվել է հենց կոմպոզիտորը), №13 և №14 դաշնամուրային սոնատներում։ Այդ երկուսն ունեն հեղինակային ենթավերնագիր ''Sonata quasi una Fantasia'' («ՖանտազիայիՍոնատ` հոգումֆանտազիայի ոգով»)։ № 14 սոնատը կոմպոզիտորի մահից հետո «Լուսնի» անվանեց կոմպոզիտորի ընկերը` պոետ Լյուդվիգ ՐելշտաբըՌելշտաբը, հետագայումքանի անվանելոր էնա, «Լուսնի»լսելով սոնատի գեղեցիկ մեղեդիներն, ևակամա պատկերացրեց լճակ, թեևորը փայլում էր լուսնի շողերի ներքո, իսկ լուսինը ժպտում էր երկնքում: Թեև այդ անվանումը համապատասխանում էր միայն առաջին մասին, այլ ոչ թե վերջաբանին, սակայն անվանումը տարածվեց ամբողջ ստեղծագործության վրա։
 
Բեթհովենի ստեղծագործություններն սկսեցին լայնորեն հրատարակվել և մեծ հաջողություն ունեցան։ 1800-ականների վերջերին այդ գործերը շատ պահանջված էին և հովանավորների և հրատարակիչների շրջանում<ref> Cooper 2008, p. 97.</ref>։Վիեննայում անցկացրած առաջին տասը տարվա ընթացքում կոմպոզիտորը գրել է քսան սոնատ դաշնամուրի համար և երեք դաշնամուրային կոնցերտ, ութ սոնատ ջութակի համար, կվարտետներ և այլ կամերային ստեղծագործություններ, «Քրիստոսը Ձիթենյաց լեռան վրա» [[օրատորիա]]ն, «Պրոմեթևսի արարումը» [[բալետ]]ը, Առաջին և Երկրորդ սիմֆոնիաները։
Տող 107.
[[1796]] թվականին Բեթհովենը սկսեց կորցնել [[լսողություն]]ը: Բորբոքվել էր ներքին ականջը, ինչը հանգեցնում էր ականջում ձայնի առկայության։ Բժիշկների խորհրդով նա որոշ ժամանակով առանձնանում է [[Հայլիգենշտադտ (Վերին Ֆրանկոնիա)|Հայլիգենշտադտ]] փոքրիկ քաղաքում։ Սակայն հանգիստը և լռությունը չեն բարելավում նրա ինքնազգացողությունը։ Բեթհովենը հասկանում է, որ խլացումն անխուսափելի է։ Հիասթափված այդ վիճակից նա հազվադեպ է տնից դուրս գալիս, դառնում փակ, մեկուսացված: Հենց այդ տարիներին էլ աշխարհահռչակ երաժիշտը ստեղծում է իր ամենահայտնի գործերը:
 
Այդ ողբերգական օրերին նա նամակ է գրում, որը հետագայում կոչվում է հայլիգենշտադտյան կտակ։ Կոմպոզիտորը պատմում է իր ապրումների մասին, խոստովանում, որ մոտ էր [[Ինքնասպանություն|ինքնասպանության]] իրականացմանը<ref name="Великович" />. {{քաղվածք|Ինձ անիմաստ էր թվում աշխարհը լքել ավելի շուտ, քան կհասցնեի իրականացնել այն ամենը, ինչի համար ես ինձ կոչված էի զգում:|}} Բայց ի վերջո կարողանում է հաղթահարել դեպրեսիան և Հայլիգենշտադտում կոմպոզիտորը նորից անձնատուր է լինում երաժշտությանը` սկսելով գրել '''Երրորդ սիմֆոնիան'''։ Բեթհովենն իր այս սիմֆոնիան ցանկանում էր նվիրել Նապոլեոն Բոնապարտին, ով այդ ժամանակ երիտասարդների կուռքն էր։ Բայց իմանալով, որ նա իրեն կայսր է հռչակել, ցասումով է լցվում։ Կոմպոզիտորը պատռում է ընծայագիրը և սիմֆոնիան անվանում «Հերոսական»։
 
Հայլիգենշտադտում կոմպոզիտորը ձեռնամուխ է լինում նոր՝ '''Երրորդ սիմֆոնիայի''' աշխատանքներին, որն անվանում է Հերոսական։
Բեթհովենը խուլ վիճակում արարում է երաժշտական արվեստի իր գլուխգործոցները՝ սիմֆոնիաները, «Ապասիոնատը», «Ֆիդելիո» օպերան, «Էգմոնտը», «Կորիոլան» և այլն։
Կոմպոզիտորի կյանքի վերջին շրջանին են պատկանում «Հանդիսավոր Մեսսան» և աշխարհահռչակ 9-րդ սիմֆոնիան։
 
Բեթհովենի խլության արդյունքում պահպանվել են պատմական եզակի փաստաթղթեր՝ «խոսակցական տետրեր», որտեղ գրել էին Բեթհովենի ընկերները, իսկ նա պատասխանել է բանավոր կամ պատասխան գրառմամբ<ref>{{ռուսերեն գիրք|автор=Glenn Stanley.|заглавие=The Cambridge Companion to Beethoven|издательство=Cambridge University Press|год=2000|isbn=0521589347}}</ref>: