«Երկնային մեխանիկա»–ի խմբագրումների տարբերություն

Բնական է, որ երկնային մեխանիկան առաջին հերթին հետազոտում է [[Արեգակնային համակարգ]]ի մարմինների պահվածքը՝ մոլորակների պտույտը [[Արեգակ]]ի շուրջ, [[արբանյակ]]ների պտույտը մոլորակների շուրջ, [[գիսաստղ]]երի և այլ [[արեգակնային համակարգի փոքր մարմին|փոքր մարմինների]] շարժումը։ Այն դեպքում, երբ հեռավոր [[աստղ]]երի շարժումը հաջողվում է նկատել, լավագույն դեպքում տասնամյակներ և դարեր հետո, Արեգակնային համակարգի մարմինների շարժումը տեղի է ունենում բառի բուն իմաստով աչքի առաջ, օրերի, ժամերի, նույնիսկ րոպեների ընթացքում։ Այդ պատճառով ժամանակակից երկնային մեխանիկայի սկիզբ են հանդիսանում [[Յոհան Կեպլեր]]ի (1571 - 1630 թթ.) և [[Իսահակ Նյուտոն]]ի (1643 - 1727 թթ.) աշխատությունները։ Կեպլերը առաջին անգամ նկարագրեց մոլորակների շարժման օրենքները, իսկ Նյուտոնը դուրս բերեց Կեպլերի օրենքներից ձգողության օրենքը և օգտագործում էր [[շարժման օրենքներ|շարժման]]ը և [[ձգողականություն|ձգողության]] օրենքները երկնային մեխանիկական խնդիրների լուծման համար։ Նյուտոնից հետո երկնային մեխանիկայի զարգացումը պայմանավորված էր Նյուտոնի օրենքներով սահմանված հավասարումների լուծման համար [[մաթեմատիկա]]կան մեթոդների զարգացմամբ։ Այսպիսով, երկնային մեխանիկայի սկզբունքները «դասական» են, այն իմաստով, որ նրանք հիմա էլ այնպիսին են ինչպես և Նյուտոնի ժամանակներում։ Երկնային մեխանիկայի օգտագործումը [[արհեստական արբանյակ]]ների և [[տիեզերանավ]]երի շարժման բնութագրման համար կազմում է [[աստղադինամիկա]]ն։