«Հունաստան»–ի խմբագրումների տարբերություն
Content deleted Content added
Տող 50.
{{see also|Հռոմեական կայսրություն}}
[[Պատկեր:NAMA Machine d'Anticythère 1.jpg|մինի|աջից|200px|[[Անտիկիթերայի սարք]]]]
Ալեքսանդրի մահվանը հաջորդած [[Դիադոխերի պատերազմներ|խառնաշփոթ ժամանակաշրջանից]] հետո՝ մ.թ.ա. 276 թվականին, Մակեդոնիայի և հունական քաղաք-պետությունների վերահսկողությունն անցավ [[Անտիգոնոսյան տոհմ]]ին, որի հիմնադիրը Ալեքսանդրի զորավար [[Անտիգոնոս Ա Միակնանի]]ն էր<ref>{{cite book | last = Ջ. Սփիելվոգել | first = Ջեքսոն | title = Արևմտյան քաղաքակրթություններ. Հատոր I | publisher = Թոմսոն Ուադսվորթ | year = 2005 | pages = 89–90 | url = https://books.google.am/books?id=xcNIBlwrjMsC&pg=PA89&dq=Antigonid+dynasty#PPA90,M1 | isbn = 0-534-64603-4}}</ref>: Հետագայում, մոտ մ.թ.ա. 200 թվականից սկսած, [[Հին Հռոմ|Հռոմը]] սկսեց ավելի ու ավելի ակտիվորեն միջամտել հունական գործերին և ներքաշվեց [[Մակեդոնյան պատերազմներ|մակեդոնացիների դեմ պատերազմների]] մեջ<ref name=Flower>{{cite book |title=Հռոմեական Հանրապետություն |last=Ֆլովեր |first=Հարիեթ (խմբ.) |coauthors= |year=2004 |isbn=0-521-00390-3 |page= |pages=248, 258}}</ref>: [[Պիդնայի ճակատամարտ]]ում (մ.թ.ա. 168) մակեդոնացիների պարտությունը հանգեցրեց [[Անտիգոնոսյան տոհմ]]ի թուլացմանը<ref>''Բրիտանիկա'', ''Անտիգոնոսյան տոհմ'', 2008, Օ. Ե.</ref> և, ի վերջո, Մակեդոնիայի միացմանը [[Հին Հռոմ|Հռոմին]] (մ.թ.ա. 146) որպես նահանգ։ Մնացյալ Հունաստանը դարձավ Հռոմի պրոտեկտորատ<ref name=Flower/><ref name=Ward>{{cite book |title=Հռոմեական ժողովրդի պատմություն |last=Ուարդ |first=Ալեն Մասոն |coauthors= |year=2003 |isbn=978-0-13-038480-5 |page=276 }}</ref>: Հունաստանի լիակատար անեքսիայի պրոցեսն ավարտվեց մ.թ.ա. 27 թվականին, երբ Հռոմի կայսր [[Օկտավիանոս Օգոստոս|Օգոստոսը]] որպես նահանգ Հռոմին միացրեց հելլենիստական վերջին պետությունը՝ Պտղոմեոսյան Եգիպտոսը<ref name=Ward/>: Չնայած իրենց ռազմական հզորությանը, հռոմեացիները հիացած էին հունական գիտության և մշակույթի ձեռքբերումներով և ակտիվորեն յուրացնում էին դրանք, ինչը զգալիորեն նպաստեց Հռոմի հետագա զարգացմանն ու հզորացմանը։ [[
Հելլենիստական Արևելքի հունախոս համայնքները մ.թ. 1 - 3-րդ դարերում կարևորագույն դեր խաղացին քրիստոնեության տարածման գործում<ref>{{cite book |title=Վաղեմի քրիստոնեության պատկերը |last=Ֆերգյուսոն |first=Եվերեթ |coauthors= |year=2003 |isbn=978-0-8028-2221-5 |pages=617–618}}</ref>: Առաջին քրիստոնյա առաջնորդներն ու գրագիրները (նշանավորներից է [[Պողոս առաքյալ]]ը), որպես կանոն, հունարեն էին խոսում<ref>{{cite book |title=Հին Հռոմ |last=Դանսթոն |first=Ուիլյամ |coauthors= |year=2011 |isbn=978-0-7425-6834-1 |page=500 |pages= |url=https://books.google.am/books?id=xkOhwFzz1AkC&pg=PA500&dq=early+christian+leaders+speak+greek&hl=en&sa=X&ei=rFydT6f-OYiQ0AWjhtDlDg&ved=0CFMQ6AEwAw#v=onepage&q=early%20christian%20leaders%20speak%20greek&f=false |accessdate=29 Ապրիլ 2012}}</ref>, չնայած այն բանին, որ նրանցից և ոչ
=== Միջնադար ===
|