«Ֆեռնանդո Պեսոա»–ի խմբագրումների տարբերություն
Content deleted Content added
No edit summary |
|||
Տող 26.
=== Հետերոնիմներ ===
Համաշխարհային գրականության մեջ Ֆեռնանդո Պեսոայի զգալի գրական ներդրում իր հետերոնիմների՝ երևակայական գրողների ստեղծումն է, որոնք էլ իրենց հերթին ստեղծել են իրենց սեփական ստեղծագործությունները։ Խորհրդային գրականագետ Պլավսկին գրել է, որ Պեսոան առաջինը չէ, ով կիրառել է հետերոնիմները{{sfn|Плавскин|1994|с=299}}։ Ի տարբերություն գրական կեղծանունների, Ֆեռնանադո Պեսոայի կողմից ստեղծված հետերոնիմները առանձին գրական անհատականություններ են իրենց բնորոշ բնավորության գծերով և նույնիսկ իրարից տարբերվող արտաքինով։ Հետերոնիմներից յուրաքանրյուրն ուներ իր կենսագրությունը, իր սեփական փիլիսոփայությունը, իրեն բնորոշ գրելու ոճը և այս ամենը հորինված լինելով հանդերձ, ձեռք էին բերում իրական կերպարային գծեր, քանի որ նրցիցն յուրաքանչյուրը գաղափարները և ստեղծագործությունները խորապես տարբերվում էին Պեսոայի գաղափարներից և ստեղծագործություններից։ Տարբեր հետազոտողներ փորձել են հաշվել Պեսոայի հետերոնիմների, կիսահետերոնիմների և կեղծանունների ճշգրիտ թիվը։ 1966 թվականին Թերեզա Ռիտա Լոպեշը առաջին անգամ հաշվեց տասվեց հետերոնիմ։ Մի փոքր ավելի ուշ Անտոնիու Պինա Կոելիուն նոր ցուցակ կազմեց, որտեղ նա հաշվել էր քսանմեկ հետերոնիմ։ 1990 թվականին Թերեզա Ռիտա Լոպեշը ավելի ընդլայնված ցուցակ ներկայացրեց, այս ցուցակում հետերենիմների թիվը հասնում էր յոթանասուներկուսի։ Այս հետերոնիմների հաշվարկին միացան նաև Ժերոմինո Պիզարոն և Պատրիսիա Ֆեռարին, որոնք օգտագործելով այլ չափանիշներ 2013 թվականին ներկայացրեցին երկու հարյուր տասերեք հեղինակից բաղկացած ցանկ։ Այս ցանկը ներառում էր Պեսոայի կողմից ստեղծված հետերոնիմներ, կիսահետերոնիմներ և կեղծանուններ։ Իր սեփական հետերոնիմների համատեքստում Պեսոան դադարեց լինել օրտոնին (այսինքն իսկապես գոյություն ունեցող հեղինակ), սակայն այս «դեմքերի դրամայի» շնորհիվ ստեղծվեցին
{{քաղվածք|Դեռ փոքրուց ես ձգտում էին իմ շուրջը ստեղծել երևակայական մի աշխարհ, շրջապատելով ինձ գոյություն չունեցող ընկերներով և բարեկամներով (իրականում ես չգիտեմ իսկապես նրանք գոյություն չունեին, թե միգուցե ես գոյություն չունեմ։ Այսինքն ինպես ցանկացած հարցում, այս հարցում ևս մենք չպետք է դոգմատիկ լինենեք)։ Այն պահից, երբ ես գիտակցում եմ այն ինչ անվանում եմ ես, հասկանում եմ, որ միշտ կարիք եմ ունեմ մտավոր պատկերացնել նրա ֆիզիկական կառուցվածքը, շարժումները, բնավորությունը և պատմությունը։Զանազան երևակայական հերոսները ինձ համար այնքան ակնհայտ էին և իմն էին, ինչպես այն իրերը, որոնց մենք միգուցե սխալ, բայց անվանում ենք իրական կյանք։ Նման հակումը, այն պահից, երբ ես սկսել եմ գիտակցել իմ անհատականությունը, ինձ մշտապես ուղեկցել է, ընդամենը փոքր ֊ինչ փոխելով երաժշտությունը, որը ինձ կախարդել էր, բայց իրապես չփոխելով ինքննին կախարդանքի միջոցը։
|