«Անդրանիկ Օզանյան»–ի խմբագրումների տարբերություն

Անդրանիկը մահացավ 1927 թվականի օգոստոսի 30/31-ին, [[Չիքո]] ([[Սակրամենտո]]յի մոտ) քաղաքի [[Ռիչարդսոն Սփրինգս]] հանքային ջրերի առողջարանային համալիրում՝ սրտի կաթվածից ([[ԱՄՆ]]) և սեպտեմբերին թաղվեց [[Ֆրեզնո (Կալիֆորնիա)|Ֆրեզնոյի]] «Արարատ» գերեզմանատանը։ [[1928]] թվականի հունվարին նրա աճյունը փոխադրվեց [[Փարիզ]] և վերաթաղվեց [[Փէր Լաշէզ|Պեր-Լաշեզ]] գերեզմանոցում, իսկ տարիներ անց (2000) այն տեղափոխվեց Հայրենիք՝ [[Երևան]]ի [[Եռաբլուր]] պանթեոն։ Անդրանիկի անունով են կոչվում հրապարակներ, փողոցներ, դպրոցներ, նրա պատվին տեղադրված են արձաններ և հուշատախտակներ աշխարհի մի շարք երկրներում (Հայաստան, Բուլղարիա, Ֆրանսիա, Ռումինիա)։ Նրան են նվիրված մեծ թվով ժողովրդական ստեղծագործություններ, գրքեր և հոդվածներ տարբեր լեզուներով։

 

Երբ մի անգամ Անդրանիկին հարցրել են, թե որոնք են եղել իր կյանքի ամենատխուր պահերը, նա պատասխանել է, որ առաջինը զավակի մահվան լուրը լսելն էր, երկրորդը՝ [[Գևորգ Չաուշ]]ի։

 

Կինոնկարի ռեժիսորն է [[Լևոն Մկրտչյան (կինոռեժիսոր)|Լևոն Մկրտչյանը]]։

 

Անդրանիկն առաջին ագնամ ամուսնացել է 17 տարեկան հասակում։<ref name=Indz_bah_tveq_1>Ս. Կ. Պողոսյան, Կ. Ս. Պողոսյան «Ինձ բահ տվեք...», էջ 228</ref> Առաջին ամուսնությունը անհաջող է եղել։ Կինը ծննդաբերելու ժամանակ մահացել է, իսկ երեխան մահացել է օրեր անց։<ref name=Indz_bah_tveq_1/>

 

1916 թվականին Անդրանիկը ներկա է գտնվում իր քեռորդի Վահան Փափազյանի հարսանիքին, որտեղ և գտնվում էր մի երիտասարդ օրիորդ։ Անդրանիկը հրապուրվում է օրիորդով։ Մինչև առաջարկություն անելը Փաշան խորհրդակցում է Հովհաննես Թումանյանի հետ և որից հետո էլ որոշում է դիմել օրիորդին։ Հանդիսություններից մեկի ժամանակ օրիորդին դիմում է հետևյալ կերպ.

--Ես կը սիրեմ քեզ և կը փափագիմ ամուսնանալ քեզ հետ, դուն ալ ինձ կը սիրե՞ս։

Եվ նա դեռ սավառնում էր երկնքում...»

 

Անդրանիկը երկրորդ անգամ ամուսնացել է [[1921]] թվականին Փարիզում, Նվարդ Քյուրքչյանի հետ։ Նրանց «քավորը» եղել է Պողոս Նուբար Փաշան։ Երկրորդ կնոջից Անդրանիկը երեխաներ չունեցավ։