|
''' Պոլ Բաում '''({{lang-de|Paul Baum}}, {{ԱԾ}}), գերմանացի նկարիչ, գծագրող և տպագրիչ: Նա եղել է Գերմանիայում [[նեոիմպրեսիոնիզմ]]ի կարկառուն ներկայացուցիչ:
'''Սարդոստայն''' ({{lang-en|The Spider's Thread}}), պատմվածք, պատկանում է ճապոնացի գրող Ռյունոսկե Ակուտագավայի գրչին, գրվել է 1918 թվականին և առաջին անգամ տպագրվել մանկական ամսագրում ({{lang-en|Akai Tori}}):
== Կյանքը ==
== Համառոտ սյուժե ==
Բաումը իր գործունեությունն սկսել է Արքայական ճենապակյա իրերի գործարանում որպես ծաղկանկարիչ: 1877 թվականին նա Ֆրեդերիկ Պրելլերի հետ որոշում է սովորել Դրեզդենի Գեղարվեստի ակադեմիայում: Մեկ տարի անց նա տեղափոխվում է Վեյմարի գեղարվեստի դպրոց, որտեղ աշակերտում է Թեոդոր Հագենին մինչև 1887 թվականը: Ուսանելու ընթացքում նա ճամփորդում է, լինում է Մեքլենբուրգում և Համբուրգում,Հոլանդիայում և Ֆլանդրիայում: 1988 թվականին նա կարճ ժամանակով մնում է Դախաու շրջանի ({{lang-en|Dachau District}})արվեստի գաղութում:
Մի անգամ՝ վաղորդայնին, [[Բուդդա]]ն զբոսնում էր դրախտային [[ջրաշուշան]]ներով լեցուն լճակի ափին, երբ ականակիտ ջրերի խորքում նկատեց [[դժոխք]]ը, որտեղ կային բազմաթիվ մեղսագործներ: Նրա թափառող հայացքը կանգ առավ Կանդատա անունով մի հանցագործի վրա, որը հայտնի էր իր գործած սարսափելի արարքներով և միայն մի բարի գործ էր կատարել իր ողջ կյանքի ընթացքում: Օրերից մի օր, անտառում հանդիպելով մի փոքրիկ սարդի, ավազակը ցանկանում է առաթուր տրորելով նրան անցնել, երբ հանկարծ մտածում է, որ գուցե պետք չէ տրորել կենդանի էակին: Եվ ահա սոսկ այս մեկ բարի գործի համար Բուդդան որոշում է փրկել մեղսագործին դժոխքի տանջանքներից: Վերցնելով սարդի հյուսած բարակ արծաթափայլ թելը՝ կապում է այն ջրաշուշաններից և իջեցնում տարտարոսի խորքերը:
1890 թվականին Փարիզ կատարած ճամփորդության ընթացքում նա առաջին անգամ առիթ է ունենում ծանոթանալու ֆրանսիական իմպրեսիոնիզմին: Հետո հեռանում է Դախաուից և 4 տարի անցկացնում
Ականակիր խավարի ու համատարած լռության մեջ լսվում էին բազմաթիվ մեղսագործների տառապագին հառաչանքները: Կանդատան, գլուխը բարձրացնելով, տեսնում է դեպի իրեն իջեցված արծաթափայլ թելը և օգտվելով իրեն ընձեռված անակնկալ հնարավորությունից՝ բռնում է թելից և սկսում նրանով արագորեն մագլցել դեպի վեր: Ճանապարհի կեսին հոգնում է և որոշում շունչ քաշել, երբ հանկարծ նկատում է, որ մյուս հանցագործներն էլ են իր նման մագլցում թելով դեպի վեր: Սարսափում է հանցագործը և այն մտքից, որ բարակ թելը չի դիմանա այդքան մարդկանց ծանրությանը, սկսում է աղաղակել, թե սարդոստայնը միայն իրենն է, և ոչ ոք չի կարող կառչել նրանից: Նույն ակնթարթին սարդոստայնը պատռվում է և ավազակը ու մյուս հանցագործները կրկին հայտնվում են գեհենում՝ արյան ջրափոսում:
Բուդդան այս ամենի ականատեսն էր և տեսնում է, թե ինչպես է Կանդատան դատապարտում ինքն իրեն՝ միայն սեփական անձի փրկության մասին մտահոգ լինելու համար: Մինչդեռ կյանքը դրախտում շարունակվում էր, ինչպես որ կար, և Բուդդան հոգոց հանելով շարունակում է իր զբոսանքը:
== Պատմվածքի ստեղծման նախապատմությունը ==
Ակուտագավան հայտնի է նրանով, որ իր շատ պատմվածքների համար տարբեր աղբյուրներից կարկատաններ էր անում, և այս առումով «Սարդոստայնը» նույնպես բացառություն չէ: 1917-18 թվականների ժամանակահատվածում նա անգլերեն թարգմանությամբ կարդում էր Ֆ.[[Դոստոևսկի, Ֆ.|Դոստոևսկու]] «[[Կարամազով եղբայրներ]]»-ը, և «Սարդոստայն» պատմվածքը վերապատմած է վեպից վերցված կարճ առակից, որը հայտնի է «Սոխի առակը» վերնագրով: Առակում չար կինը իր ողջ կյանքի ընթացքում երբևէ որևէ բարի արարք չէր գործել, սակայն նրա պահապան հրեշտակը Տիրոջն ասում է, որ, այնուամենայնիվ, նա մի բարի գործ է կատարել.մի անգամ մուրացկանին մի գլուխ սոխ է տվել: Եվ ահա Տերն ասում է հրեշտակին, որ թող վերցնի այդ սոխը և օգտագործի այն՝ նրան դժոխքից դուրս բերելու համար: Հրեշտակը համարյա դուրս է քաշում կնոջը, սակայն մյուս մեղսագործները կախվում են նրանից՝ հույս ունենալով, որ իրենք էլ կարող են փրկվել: Այդ պահին նա գոռգոռում է նրանց վրա՝ ասելով, թե սոխը իրենն է, և միայն ինքը պետք է փրկվի, բայց սոխը պոկվում է նրա ձեռքից, և կինը ցած է ընկնում դժոխք, որտեղ էլ մնում է:
During a trip to Paris in 1890, he had his first encounter with French Impressionism. Afterwards, he left Dachau and spent four years in Knokke, Belgium, where he became friends with Camille Pissarro and the Belgian pointillist painter Théo van Rysselberghe. In 1894, he returned to Dresden and became part of the Dresden Secession.[2] However, he continued to be restless and, in 1895, moved to Sint Anna ter Muiden near Sluis, where he lived until 1908. Even so, his stay there was interrupted by numerous trips to Berlin, the south of France, Italy and Turkey.
Պատմվածքի համար մեկ այլ աղբյուր է ծառայել նույնատիպ վերնագրով մի պատմություն, որ զետեղված է [[Կարմա]]յում: Վաղ բուդդիզմի ծագումնաբանության մասին պատմող հինգ առակների պատմությունը տպագրվել է դեռևս 1895 թվականին Տոկիոյում:Կանդատայի կերպարը նա վերցրել է այդտեղից, որը չարագործ էր և իր վրա անեծք կրելով՝ պետք է տառապեր բուդդայական դժոխքում այնքան, մինչև իր վատ ճակատագիրը ավարտվեր: Այստեղ, այնուամենայնիվ, Կանդատան անմիջապես փրկության ուղի չուներ՝ դժոխքից հեռանալու, բայց դրա փոխարեն կարևորվում է այն միտքը, որ ցանկացած լավ արարք, ինչպես սարդին փրկելը, հնարավորություն կտա նրան՝ կրկին վեր բարձրանալու:
While visiting Berlin in 1902, he became a member of the Berlin Secession. In 1909, he joined the Neue Künstlervereinigung München (N.K.V.M.) and participated in their first exhibition. That same year, he received the Villa Romana Prize, which included a one-year stay in Rome. He then travelled to Tuscany, remaining there for four years in San Gimignano and, then, Florence. After the outbreak of war in 1914, he returned to Germany and became a professor at the Academy.[2] But, after a year, he was again on the move.
He stayed briefly at the Willingshäuser Art Colony and went from there to Neustadt near Marburg. When his friend Carl Bantzer (de) was appointed professor at the Kunsthochschule Kassel in 1918, Baum took his place as a teacher of landscape painting. In 1921, he bought a house in Marburg, intending it to be his permanent residence but, from 1924 on, lived mostly in San Gimignano. He died of pneumonia there in 1932.[2]
|
