Այս ուղղության հիմքը համարվում է հումանիտարհումանիստական հոգեբանությունը: Այս ճյուղը հիմնված է [[Գորդոն Օլպորտ]]ի, [[Աբրահամ Մասլոու]]ի և [[Կարլ Ռոջերս]]ի նվաճումների վրա: Տեսակետներից մեկի համաձայն «դրական հոգեբանություն» տերմինը առաջին անգամ օգտագործել է Մասլոուն իր «Մոտիվացիա և անհատականություն» գրքում (1954): Նա և հումանիստական հոգեբանություն այլ ներկայացուցիչներ 1950-ականների և 1960-ականների իրենց աշխատություններում, հոգեբաններին կոչ էին անում ավելի շատ ուշադրություն դարձնել ոչ թե հիվանդությունների և պաթոլոգիաների բուժմանը, այլ հոգեկան առողջության խթանմանը: Այս ոլորտի ժամանակակից հետազոտողներից առավել ակնառու են Էդ Դիները, Միխայ Չիկսենտմիխային, Չարլզ Սնայդերը, [[Ալբերտ Բանդուրա]]ն, Դանիել Գիլբերտը և Ջոն Հայդը:
Основой направления была гуманистическая психология, позитивная психология опиралась на достижения Гордона Олпорта, Абрахама Маслоу и Карла Роджерса[1], согласно одной из точек зрения впервые термин «позитивная психология» в своей книге «Мотивация и личность» (1954)[2] применяет Маслоу. Он и другие представители гуманистической психологии в работах 1950-х—1960-х годов призывали психологов больше обращать внимание на стимулирование психического здоровья, чем на лечение болезней и патологий. Среди современных исследователей в этой области наиболее известны Эд Динер, Михай Чиксентмихайи, Чарльз Снайдер, Альберт Бандура, Дэниел Гильберт и Джон Хайдт.
