«Ազգային կրոն»–ի խմբագրումների տարբերություն

[[Պատկեր:伏見稲荷５.JPG|մինի|Ինարի Օկամիի զոհասեղանը Ֆուշիմի Ինարի-տաիշայում, Կիոտո]]

 

 

Պատմականորեն, ամեն էթնիկ խումբ ունեցել է իր ազգային կրոնը։ Կրոնը տվյալ ազգության մշակույթի որոշիչ մասն էր՝ լեզվի և սովորույթների հետ մեկտեղ։ Հուդայականության մեջ կիրառվող ''գոյիմ'' բառը կիրառվում էր ցույց տալու համար որոշակի ազգություն և օգտագործվում էր այն համատեքստում, որ յուրաքանչյուր ազգություն ունի իր կրոնը։ Ժամանակի հետ այնպիսի ագրեսիվ քաղաքականություն վարող կրոններ ինչպիսիք են [[քրիստոնեություն]]ն ու [[իսլամ]]ը, սկսեցին բոլոր ազգային կրոնները որակել որպես «[[հեթանոսություն|հեթանոսական»]], «անքաղաքակիրթ», «շիրք» (կռապաշտական), «քաֆիրուն»(անհավատ)։ Վերջին 2000 տարում ազգային կրոնների մեծամասնությունը վերացվել կամ հասարակական կյանքից դուրս են մղվել այս երկու կրոնների կողմից. Եվրոպայում, օրինակ, [[Կելտական դիցաբանություն|կելտական]], [[գերմանական դիցաբանություն|գերմանական]], [[Հայկական դիցաբանություն|հայկական]], [[Սկանդինավյան դիցաբանություն|սկանդինավյան]], [[Հունական դիցաբանություն|հունական]] և [[հռոմեական դիցաբանություն|հռոմեական]] ազգային կրոնները դուրս մղվեցին քրիստոնեության կողմից։ Կապված աշխարհագրական հայտնագործությունների ու գաղութացման հետ՝ նույնը տեղի ունեցավ Ամերիկայի և Աֆրիկայի ազգային կրոնների հետ։ Նման ձևով՝ իսլամը ոչ միայն վերջնականորեն վերացրեց արաբնների ազգային կրոնը, այլև վերջնականորեն արմատախիլ արեց [[Եգիպտական դիցաբանություն|հին եգիպտական կրոնը]] և [[պարսիկներ]]ի [[զրադաշտականություն]]ը։ Ավելի խաղաղ կերպով նույնը ժամանակին անում էր [[բուդդայականություն]]ը՝ իր ազդեցությունը մեծացնելով տեղական հավատալիքների վրա այնքան, որ դրանք այժմ համարվում են բուդդայականության ճյուղեր։ Այնուամենայնիվ, որոշ ազգային կրոններ քանակապես շարունակում են ամուր մնալ, ինչպես [[հնդիկներ]]ի [[հինդուիզմ]]ը, [[հրեաներ]]ի [[հուդայականություն]]ը, [[Չինաստան|չինացիների]] [[շենիզմ]]ը և [[Ճապոնիա|ճապոնացիների]] [[սինտոիզմ]]ը։

 

 

== Ծանոթագրություններ ==