«Սուրբ Գևորգ եկեղեցի (Մուղնի)»–ի խմբագրումների տարբերություն

Ըստ [[17-րդ դար]]ի պատմագիր [[Զաքարիա Սարկավագ]]ի, վանքը հիմնադրել է [[Հովհաննավանք]]ի միաբանությունը` այնտեղ տեղափոխելով [[Սուրբ Գևորգ]]ի մասունքները: Հավանաբար դա տեղի է ունեցել [[13-րդ դար]]ի առաջին կեսին, որովհետև արդեն [[1278]] թ. Մուղնու Սբ. Գևորգ վանքում ձեռագրեր է ընդօրինակվել: Սբ. Գևորգ վանքից Սբ. Գևորգի մասունքների մի մասը տարվել է [[Վրաստան]]` վրաց արքայազնի բուժման համար: Այդ մասունքները պահելու համար հետագայում կառուցվել է Թիֆլիսի Մողնու Սբ. Գևորգ եկեղեցին: 13-15-րդ դդ. այստեղ ձեռագրեր են գրվել, վանքը դարձել է հռչակավոր ուխտատեղի: [[1580]] թվականին վանքի առաջնորդ Ոսկան վարդապետը Մուղնու Սբ. Գևորգ վանքում եպիսկոպոսական աթոռ է հաստատել: Վանքը ծաղկում է ապրել [[17-րդ դար]]ում, երբ համալիրը երկու անգամ հիմնովին վերակառուցվել է: [[1632]]-[[1655]] թթ. վանքի առաջնորդ Մարտիրոս եպիսկոպոսը քանդել է արդեն խարխուլ եկեղեցին ու մյուս շինությունները և կառուցել նորը` երկու զույգ մույթերով եռանավ բազիլիկը, պարիսպներ, խցեր: Սակայն [[17-րդ դար]]ի երկրորդ կեսին անմշակ քարով շինված այս եկեղեցին չէր համապատասխանում համահայկական ուխտատեղիի պահանջներին, որի պատճառով Հովհաննես վարդապետը, ստանալով պարսից շահի թույլտվությունը, հիմնովին քանդել է այն և սրբատաշ տուֆ քարերով [[1664]]-[[1669]] թթ. կառուցել նորը: Հովհաննես վարդապետը [[1669]] թ., մինչև շինարարության ավարտը, վախճանվել է [[Ագուլիս]]ում (նա գնացել էր Ագուլիս եկեղեցու կառուցման համար դրամ հանգանակելու): Շինարարությունը ավարտել է Դավիթ վարդապետը: Վանքի Սբ. Գևորգ եկեղեցու ճարտարապետն էր Սահակ Հիզանեցին, որի մահից հետո ([[1666]] թ.) նրան փոխարինել է իր փեսա և աշակերտ ուստա Մուրադը: [[1734]] թ. Մուղնու Սբ. Գևորգ վանք ուխտի է եկել կաթողիկոս Աբրահամ Բ Խոշաբեցին: [[1811]] թ. առևտրական Հովհաննեսը և նրա կին Թամարը վանքին վարագույր են նվիրել` խաչելության և վիշապին նիզակահարող հեծյալ Սբ. Գևորգի պատկերով. այն այժմ գտնվում է ՀՊՊԹ-ում: [[19-րդ դդար]]ում Մուղնու Սբ. Գևորգ վանքը ուխտավայր է եղել նաև վրացիների և պարսիկների համար: Մուղնու Սբ. Գևորգ վանքը մասնակի վերանորոգվել է [[19-րդ դար]]ում: Վանքի առաջնորդ Ստեփանոս արքեպիսկոպոսը [[1830]] թ. նորոգել է եկեղեցու տանիքը, [[1839]] թվականին` կայծակից փշրված գմբեթի ծայրը: Մարտիրոս արքեպիսկոպոս Կեսարացին վերանորոգել է վանքի պարիսպը, բնակելի և տնտեսական շինությունները: [[1863]] թ. վանահայր է դարձել Մեսրոպ արքեպիսկոպոս Սմբատյանցը: Աբել եպիսկոպոս Մխիթարյանը, դառնալով վանքի առաջնորդ, [[1870]]-ին այնտեղ դպրոց է հիմնել: [[1889]]-ին շարադրել է վանքի պատմությունը: [[1895]] թվականին երևանցի Աղամալ Մելիք-Աղամալյանի ծախսերով կառուցել է հյուսիս-արևելյան կողմի բնակելի սենյակների երկրորդ հարկը: Համալիրի հյուսիս-արևմտյան կողմում է աղբյուրի փոքրիկ շենքը` զուգակցված ջրամբարի հետ: Արևելյան պարսպապատին կից են թաղածածկ սեղանատունը, մթերանոցը: [[2000]] թ. վանքը նորոգվել է և տարածքը բարեկարգվել է Մեսրոպ արք. Աշճյանի հոգածությամբ: [[2000]] թ. [[հոկտեմբերի 8]]-ին [[Գարեգին Բ]] Ներսիսյան կաթողիկոսի ձեռամբ վերաօծվել է Մուղնու Սբ. Գևորգ վանքի եկեղեցին:

==Պահվող սրբություններմասունքներ==