«ՆԱՏՕ»–ի խմբագրումների տարբերություն

Իրենց կողմից բրիտանացիները 1950-ական թվականներին զարգացնում են սեփական միջուկային զենքի կարողությունները։ ԱՄՆ նախագահ Քենեդին եվրոպական երկրների կողմից անկախ միջուկային զենքերի զարգացմանը թշնամաբար է վերաբերում։ Ամերիկյան ճնշման ներքո բրիտանացիները 1962 թվականի դեկտեմբերին կայացած Նասոյի գագաթաժողովի ընթացքում համաձայնում են այսուհետ դիմել ԱՄՆ-ին՝ ռազմավարական զենքերի ձեռբերմանձեռքբերման նպատակով, եւ իրենց ողջ միջուկային զենքի կարողությունը տրամադրել ՆԱՏՕ-յին, սակայն իրենք անկախ են մնում վերջինիս կիրառման մասին վերջնական որոշում կայացնելիս։ Այդ ժամանակահատվածից սկսած Մեծ Բրիտանիան երկիմաստ քաղաքականություն է վարում իր միջուկային զենքերի հնարավոր թիրախների ընտրության անկախության վերաբերյալ՝ համարելով, որ որոշման երկրորդ կենտրոնը կատարելագործում է արեւմտյան երկրների կանխարգելումը՝ եզակիորեն կոմպլեքսավորելով խորհրդային ռազմագետների խնդիրը՝ Ֆրանսիայի կողմից տարվող անկախության նույն տրամաբանության հիմքի վրա, որին առաջադրում են դառնալ Նասոյի համաձայնագրի անդամ, սակայն Գոլը 1963 թվականի հունվարին մերժում է այն։ ԱՄՆ նախագահ Քենեդին, այնուհետեւ Ջոնսոնը հանդիպում են գերմանացիների ճնշմանը՝ ՆԱՏՕ-յի այլ անդամ-երկրների միջուկային զենքերին հասանելիության առումով՝ միջուկային ամպհեվանիին վերաբերող որոշումներին ավելի լավ ասոցացվելու համար։ Ամերիկացիներն իրենց հերթին բազմակողմ միջուկային ուժի նախագիծ են իրագործում ՆԱՏՕ-յի շրջանակներում, որի մասին առաջին անգամ հիշատակվում է 1960 թվականի վերջին՝ ՀԱԽ-ի մի ժողովի ընթացքում, սակայն, որոշակի յուրահատկություններով պայմանավորված, այն կոնսենսուսի չի հանգեցնում։ Զուգահեռաբար, ՄԱԿ-ի շրջանակներում Խորհրդային միության հետ տեղի են ունենում շարունակական բանակցություններ միջուկային զենքի տարածման վերահսկողության հարցերի վերաբերյալ, ովքեր ամեն գնով դեմ են գնում Գերմանիայի կողմից միջուկային զենքին հասանելիությանը։ Բազմակողմ միջուկային ուժի ստեղծման թեման վերջնականապես փակվում է 1965 թվականին, որը նպաստում է Միջուկային զենքի չտարածման պայմանագրի մասին բանակցությունների մեկնարկին։ Չնայած այն հանգամանքին, որ դեռ տարիներ շարունակ ԱՄՆ-ն ռազմավարական ճնշող գերակայություն ուներ Խորհրդային միության նկատմամբ վերջինիս կողմից 1957 թվականի հոկտեմբերի 1-ին Սպուտնիկ-1 տիեզերանավի բացթողումը դեպի տիեզերք Ռ-7 Սեմյորկա հրթիռի օգնությամբ, որն իր հերթին կիրառելի էր որպես միջմայրցամաքային միջուկային հրթիռ, խորհրդանշում է մի դարաշրջանի ավարտ, որի ընթացքում եվրոպացիներն իրենց զգում էին ամերիկյան դոկտրինի հովանու ներքո՝ ընդդեմ զանգվածային միջուկային բռնությունների։ Որպես հովանու հավաստիք էին ամերիկացիների զինվորների առկայությունը եվրոպական մայրցամաքում, որոնք խորհրդային հնարավոր հարձակման դեմ պաշտպանիչ դեր էին ստանձնել։<br>