«Մասնակից:Արեւիկ Դովլաթբեկյան/Ավազարկղ»–ի խմբագրումների տարբերություն

* [[Պառլամենտական համակարգ|Պառլամենտական]] /խորհրդարանական/ ժողովրդավարություն․ Կառավարությունը նշանավում է օրենսդրական մարմնի kողմից․կողմից․ Կառավարությունը և կառավարության ղեկավարը /վարչապետը/ նույնպես կարող են հաշվետու լինել պետության ղեկավարին /միապետին, նախագահին կամ որևէ այլ հատուկ մարմնին/։ Պառլամենտական հանրապեությունում պետության ղեկավարը պարբերաբար ընտրվում է պառլամենտի կողմից կամ այդ պաշտոնը համատեղելիության կարգով զբաղեցնում է կառավարության ղեկավարը։

* գոյությունԳոյություն ունեն նաև խառը համակարգեր։

* Մեծամասնական /մաժորիտար/ ընտրական համակարգը։համակարգ։ Տարածքը բաժանված է շրջանների, որոնցից յուրաքանչյուրն օրենսդրական ժողովում ունի մեկ ներկայացուցչի իրավունք։ Այդ պատգամավորը դառնում է այն թեկնածուն, ով հավաքում է ձայների մեծամասնությունը։

* Երկկուսացական համակարգ։ Քաղաքական դաշտում գերիշխում են երկու խոշոր կուսակցություններ;

* Բազմակուսակցական համակարգ։ Կառավարության նշանակմանը հիմնականում հաջորդում է իշխող [[Կոալիցիա|կոալիցիայի]] /դաշինքդաշինքի/ ձևավորումըձևավորումը՝ երկու կամ ավելի կուսակցություններից, որոնք առաջադրվում են օրենսդրական ժողովին։

* Ազատ, արդար և հաճախակի անցկացվող ընտրություններ, որտեղորին իրավունք ունենունի մասնակցել յուրաքանչյուր քաղաքացի՝ ․/ինչպես որպես ընտրող, այնպես էլև որպես թեկնածու/, համադրելով քաղաքացիների և իրենց միավորումների հետ շարունակական բաց քաղաքական միցակցություն։մրցակցությունը։

* Տեղեկատվության այլընտրանքային և անկախ աղբյուրներից օգտվելու կարողություն։ Քաղաքացիներն ունեն այլ քաղաքացիներից, ԶԼՄ-ն երիցներից, գրքերից և այլ աղբյուրներից փնտրելտեղեկատվություն փնտրելու և ստանալ տեղեատվություն։ստանալու հնարվորություն։ Տեղեկատվության այլընտրաքային աղբյուրները պետք է հասանելի լինեն և վերահսկողության չենթարկվեն որևէ քաղաքական խմբի կողմից։

* Զարգացած քաղաքացիական հասարակություն, հասարակական կազմակերպությունների ինքնավարություն և վերջիններիս պետական ինստիտուտների վրա ազդելու ունակությունը։ունակություն։ ՔաղաքացիներըՔաղաքացիներն իրավասու են հաստատել հարաբերականորեն անկախ խմբեր, այդ թվում նաև քաղաքական ուսակցություններ։

Այն քաղաքական համակարգերը, որոնք ներառում են վերոնշյալ ինստիտուտները,ինստիտուտներն անվանվում են «Պոլիարխիա»։ Պոլիարխիայի արևորագույնկարևորագույն առանձնահատկությունն այն է, որ այն ենթադրում է քաղաքական մրցակցություն, քաղաքականության մեջ մասնացայինմասնակցային իրավունքըիրավունք և դաշնակցային կառավարում /կոալիցիա/։ Նմանօրինակ կառավարումը հակադիր է բռնատիրական առավրամանըկառավրամանը, երբ քաղաքական վետորիվեկտորի ընտրության ժամանակ գերիշխող է դառնում միայն մեկ խմբի նախասիրությունը։ Կարևոր է նաև մրցակցող ընտրանու պահանջարկը բնակչության լայն խավերի աջակցությանն արժանանալու համար, ինչը հիմնականում բնորոշ է օլիգարիայինօլիգարխիային<ref name="Dahl-843" />։

Ամբողջ 20-րդ դարի ընթացքում քաղաքագետներն այն կարծիքին էին, որ պետությունների մեծամասնության համար ընդունելի են վերոնշյալ ինստիտուտները և պրակտիկայում կարող են համարվել ժողովրդավարական<ref name="Sitnikov" /><ref name="Sartori-93">''[[Сартори, Джованни|Сартори Дж.]]'' [http://www.legaltheory.org/index.php?rid=41&id=45 Вертикальная демократия] // Полис. 1993 № 2.</ref>։ Նաև րկիրըերկիրը արողկարող է համապատասխանել պոլիարխիային նույնիսկ համամասնական կառավարության, հանրաքվեների, կուսացության նախնական ընտրության, սոցիալաան հավասարության կամ տեղական ինքնաառավարման մակարդակում ժողորդավարության բացակայության դեպքում<ref name="Coppedge">''Coppedge M., Reinicke W. H.'' Measuring Polyarchy // Studies in Comparative International Development. 1990. Vol. 25, No. 1. P. 51.</ref>։

[[Ժան Բոդրիյարը]] ենթադրում է, որ ժամանակակից ժողովրդավարական հասարակությունն իրենից ներայացնոմներկայացնոմ է սպառողի հասարակություն, որտեղ հավանական է իրական զգացողությունների, մշակույթի, իրական արժեքների բացակայություն, որտեղ մարդկային կյանքի իմաստավորումը գնում է դեպի յուրաքանչյույուրաքանչյուր գնով կապիտալիստական տնտսությանտնտեսության աճի որոշմանը և գլոբալացման արդյունքում առաջացած ժողովրդավարությունը վերածվում է ապրանքի տեսականու, որը որպես խնդիրների լուծման միջոց բարիությամբ փաթեթավորված վաճառվում է այլ մշակույթներին, որնորի պարտադրված լինելու դեպքում առաջացնում է մերժողական դիրքորոշում։ Որոշ հետազոտողներ պնդում են, որ ժողովրդավարույան առաջխաղացումը միջազգային տնտեսական գլոբալիզացիայի հետևանք է, որը ևս հանգեցնում է միջազգային մրցացուցյանմրցացուցյանը, արտագաղթի ուժեղացմանը, ինպչպես նաև զարգացած պետություններում աշխատավորների սոցիալական իրավունքների ուժեղացմանը<ref name="Baudrillard-1">''[[Бодрийяр, Жан|Бодрийяр Ж.]]'' [[Общество потребления (Бодрийяр)|Общество потребления]]</ref>։

[[Նոամա Հոմսկիի]] կարծիքով, նեղ խմբերի շահերից ելնելով ԶԼՄ-ների հանդեպ վերահսկումը նպաստում է մասայական գիտակցության շահադրդմանը, երբ զանգվածին ներշնչում են այս կամ այն պատկերացումը կամ կարծիքը, որը նա ընալումընկալում է ինչպես իր անձնականը կամ ստեղծվում է այնպիսի ազգային պատրանք, որի հիմքում ընած է ժողովրդավարական հայեցակարգը։

Մի շարք հեղինակներ այն կարծիքին են, որ ժողովրդավարաանժողովրդավարական սկզբունքներըսկզբունքներն անհրաժեշտ է զարգացնել ինչպես քաղաքական, այնպես էլ տնտեսական դաշտում։

Տնտեսական ժողովրդավարությունն ուսումնասիրվել է Բերնշտեյնի և իր հետևորդների աշխատություններում։ Այն որոշում է որպես չափորոշիչների հավաքածու, որոնք անհրաժեշտ են տնտեսական իշխանության բաշխման ժամանակժամանակ՝ անորոշությունների շտկման համար<ref name="Baudrillard-2">''Бодрийяр Ж.'' [http://dglobal.narod.ru/violence.html Насилие глобального]</ref>։

Ժողովրդավարության ժամանակակից տեսության մեջ առկա են երեք հիմական ուղղություններ՝ ֆենոմենոլոգիական, բացատրաանբացատրական և նորատիվ։նորմատիվ։ ՖենոմենօլոգիականՖենոմենոլոգիական տեսությունը բնութագրում և դասակարգում է առա դեմոկրատականժողովրդավարական համակարգերը։ Բացատրական տեսությունը հաստատման ժամանակ փորձում է հաստատել թե ում նախասիրություններն են ժողովրդավարության հաստատման ժամանակ որևէ դեր խաղալու։, ինչպիսիննինչպիսին են լինելու որոշումների կայաման մեխանիզմերը, ինչպես խուսափել անցանալի հետևանքներից։ Իսկ նորմատիվ տեսության ժամանակ առարկա է հանդիսանում ժողովրդի իշխանության էթիկական կողմը՝ երբ և ինչու է ժողովրդավարությունը ցանկալի հենց բարոյականության տեսակետից, ինչպիսի սկզբունքներ պետք է լինեն ժողովրդավարության ինստիտուտների հիմքում, ինչպիսիք են ժողովրդավարական հասարակություններում քաղաքացիներից ողջամիտ սպասումները։

Այս տեսության մեջ կարևոր ներդրում են դրելդլ Արիստոտելը, Ջոն Լոքը, Դեվիդ Յումը, Շարլ Լուի դե Մոնտեսքյոն, Ժան-Ժակ Ռուսսոն, Ջոն Ստյուարդ Միլլը, Ջոն Դյուին, Յուրգեն Հաբերմասը, Ջոն Րոլզը, Հաննա Արենդտը և այլ մտածողները։