«Լարիսա Անտոնովա (Գենիյուշ)»–ի խմբագրումների տարբերություն

Content deleted Content added
No edit summary
Տող 8.
 
== Կյանքը Պրահայում ==
1935 թվ.-ի փետրավրի[[փետրվարի 3]]-ին ամուսնանում է ուսանող-բժիշկ Իվան (Յանկու) Գենիյուշայի հետ, ով սովորում էր Պրահայի Կարլովյան համալսարանում: [[1937]] թվ.-ին, որդու՝ Յուրիայի ծնվելուց հետո, ուղևորվում է ամուսնու մոտ՝ [[Պրահա]]: Այնտեղ Գենյուշայի հարևանն էր հեղինակ Լեսի Ուկրաինկայի քույրը՝ Ալեկսանդրա Կոսաչ-Շիմանովսկայան, ում ստեղծագործությունները մեծ ազդեցություն են թողել Լարիսայի վրա: Իր առաջին բանաստեղծությունները Լարիսան հրապարակել է [[1939]] թվ.-ին բելարուսցի էմիգրանտների բեռլինյան «Раніца» թերթում: [[1942]] թվ.-ին լույս է տեսնում իր առաջին բանաստեղծությունների ժողովածուն՝ «Ад родных ніў»՝ լցված կորցված հայրենիքի ապագայի մասին խոհերով, վերջինիս կարոտով:
 
Երբ [[1939]] թվ.-ին Կարմիր Բանակը մտավ Արևմտյան [[Բելառուս|Բելառուսի]] տարածք, հայրը՝ Անտոն Միկլաշեվիչը, գնդակահարվել է, իսկ մայրը և երկու քույրերը տեղափոխվել են [[Ղազախստան]]: [[1939]] թվ.-ին, [[Բելառուս|Բելառուսի]] նախագահ Վասիլիա Զախարկոյի համաձայնությամբ, Լարիսա Գենիյուշը դառնում է Բելառուսի Ազգային Հանրապետության կառավարության գշխավոր քարտուղար արտերկրում: Նա հավաքում և կարգի է բերում Բելառուսի արխիվը, օգնում է Բելառուսից արտագաղթածներին, գաղթականներին ու ռազմագերիներին:
 
== Մեղադրանք նացիստների հետ համագործակցության համար ==
Որոշ պատմաբաններ համարում են, որ [[1941]] թվ.-ի [[հունիսի 27]]-ին Լարիսա Գենիյուշը ստորագրել է դիմում «Չեխիայի և Մորավիայի պրոտեկտորատների հետ» [[Ադոլֆ Հիտլեր]]ին, որը սկսվում էր հետևյալ տողերով.
 
«Տեսնելով, որ գերմանական ազգի մեծ ղեկավար Ադոլֆ Հիտլերը մտցրեց իր գերմանական բանակը Արևելյան Եվրոպա, բոլշևիզմի, բոլշևիկ-կոմունիստների և հրեաների ոչնչացման համար, որոնք արդեն 20 տարի է հարստահարում և ոչնչացնում են մեր [[Բելառուս|Բելառուսի]] ժողովրդին:...»
 
Հնեց ինքը բանաստեղծուհին հաստատել է, որ ստորագրությունը եղել է կեղծված: Իր ճամբարային հիշողությունների մեջ գրում է.
 
«Ես ոչինչ չեմ թաքցրել, քանի որ իմ մեղավորությունն այն էր, որ Օգնության կոմիտեին էի անդամագրվել, աշխատում էր գանձապահ: Դրանից չեմ հրաժարվել, բայց Կոգանը(քննիչ) ինձ մի անգամ ցույց է տվել կոմիտեի արխիվը, որը [[1942]] թվ.-ին «անհետացել» էր Երմաչենկոյի(Յուլիան Երմաչենկո՝ [[Պրահա|Պրահայում]] Բելառուսի օգնության կոմիտեի ղեկավար): Այդտեղ ես ապշեցի: Հեռագրին Բելառուսից ոչ ոք չէր ստորագրել, բայց տեքստի տակ կոկիկ դրված էին այն բելառուսցիների ստորագրությունները, որոնք և՛ եղել են, և՛ չեն եղել նիստում: Ինձ մոտ դա զզվանք առաջացրեց»:
 
== Կալանավորում և դատապարտում ==
Գերմանական գրավումից Չեխոսլովակիայի ազատվելուց հետո, Լարիսան ամուսնու և որդու հետ ապրում էր Պրահային մոտ Վիմպերկ քաղաքում: [[1948]] թվ.-ին Լարիսային և Իվանին ձերբակալում են: Նրանք գտնվում էին Չեխոսլովակիայի[[Չեխոսլովակիա]] և Լվովի[[Լվով]] բանտերում, իսկ [[1948]] թվ.-ի հոկտեմբերից[[հոկտեմբեր]]ից Մինսկի[[Մինսկ]] բանտում: Այստեղ Լարիսային հարցաքննում է Բելառուսի Սովետական Սոցիալիստական Հանրապետության անվտանգության նախարար Լավրենտի Ցանավան:
 
1949 թվ.-ի փետրվարի 7-ին Լարիսային և Իվանին դատապարում են 25 տարվա ազատազրկման ուղղիչ-աշխատանքային ճամբարում: Այստեղ [[ՍՍՀՄ]] -ի կողմից ազատազրման չափը հասցվում է մինչև 8 տարի: Ամուսինները [[1956]] թվ.-ին դուրս են գալիս կալանավայրից:
 
Միկշաշևիչների ընտանիքի մյուս անդամների դաժան ճակատագիրը. Ղազախստանում մահացան մայրը և երկու քույրերը: Անդերսի բանակի զինվոր եղբայր Անդերսը Իտալիայում Մոնտե-Կասսիոյի ճակատամարտում [[1944]] թվ.-ին [[հուլիսի 27]]-ին: Մյուս եղբայրը՝ Ռոստիսլավը, մահացավ 1945 թվ.-ի ապրիլին Բեռլինում, որոշ աղբյուրներում հիշատակվող Բեռլինի բանակում: