«Ֆրանսուա Մորիակ»–ի խմբագրումների տարբերություն

[[1933]] թվականի [[հունիսի 1]]-ին ընտրվում է ֆրանսիական ակադեմիայի անդամ՝ հաջորդելով Էուջին Բրիոյին։Բրիոյին<ref>[[Cf.]] [http://www.academie-francaise.fr/immortels/base/academiciens/fiche.asp?param=562 Académie française, ''Les immortels'': ''François Mauriac (1885-1970)''] {{fr icon}}</ref>: [[Երկրորդ համաշխարհային պատերազմ]]ի ընթացքում Ֆրանսիայի ազատագրումից հետո նա բանավեճ է ունենում [[Ալբեր Կամյու]]ի հետ։ Կամյուն համոզված էր, որ նոր ազատագրված Ֆրանսիան պետք է վերացներ բոլոր նացիստական համագործակցական տարրերը։ Իսկ Մորիակը զգուշացնում էր, որ նմանատիպ վեճերը պետք է մի կողմ դրվեն ազգային հարաբերությունների կարգավորման նպատակներից ելնելով։ Մորիակը նաև բանավեճ է ունենում Ռոժեր Պեյրեֆիտեյի հետ, ով քննադատում էր [[Վատիկան]]ին։ Մորիակը նույնիսկ սպառնում էր հրաժարական տալ այն թերթում, որի հետ համագործակցում էր, եթե նրանք չդադարեին Պեյրեֆիտեյի գրքի գովազդները տպել։ Մորիակը մեծապես դեմ էր Ֆրանսիական գործունեությանը [[Վիետնամ]]ում և դատապարտում էր ֆրանսիական բանակի կողմից կիրառված խոշտանգումները Ալգերիայում։ [[1952]] թվականին Մորիակին շնորհվում է Նոբելյան Մրցանակ գրականության ոլորտում։<ref>Cf. [http://nobelprize.org/nobel_prizes/literature/laureates/1952/index.html The Nobel Foundation, ''The Nobel Prize in Literature 1952: François Mauriac''] {{en icon}}</ref> [[1958]] թվականին նա արժանանում է Մեծ Խաչ մրցանակին։ Նա հրատարակում է անձնական հուշերի ժողովածուն և [[Շառլ դե Գոլ]]ի կենսագրությունը։ Մորիսի ամբողջական գործերը լույս են տեսնում 12 հատորով 1950-1956 թվականներին։ Մորիակը գրող Կլոդ Մորիակի հայրն է և Աննէ Վիազեվսկիի (ֆրանսիացի դերասանուհի և հեղինակ) պապը։ Ֆրանսուա Մորիակը մահանում է [[1970]] թվականին [[սեպտեմբերի 1]]-ին Փարիզում։