«Էրվին Շրյոդինգեր»–ի խմբագրումների տարբերություն

{{քաղվածք|Ես մտադրված էի դասավանդել տեսական ֆիզիկա, որպես նմուշ ընդունելով իմ սիրելի ուսուցիչ Ֆրիդրիխ Հազենյոռլի դասախոսությունները, ով զոհվել էր պատերազմի ժամանակ: Մնացած ժամանակ ենթադրում էի զբաղվել փիլիսոփայությունով: Այդ ժամանակ ես խորասուզվել էի [[Բենեդիկտ Սպինոզա]]յի, [[Արթուր Շոպենհաուեր]]ի, [[Ռիխարդ Ավենարիուս]]ի աշխատանքներում...Դրանից ոչինչ չստացվեց: Ես ստիպված էի մնալ տեսական ֆիզիկայում և, ի զարմանս ինձ, դրանից ինչ-որ բան ստացվում էր|Էրվին Շրյոդինգեր. Իմ տեսակետը աշխարհի մասին<ref> Э. Шрёдингер. Мой взгляд на мир, М.: Либроком, 2009. — С. 7.</ref>}}

Միայն Դուբլին տեղափոխվելուց հետո նա կարողացավ բավականաչափ ժամանակ տրամադրել փիլիսոփայության հարցերին: Նրա մի շարք աշխատանքներ նվիրված էին ոչ միայն [[Գիտության փիլիսոփայություն|գիտության փիլիսոփայության]] խնդիրներին, այլև ունեին համընդհանուր փիլիսոփայական բնույթ. «Գիտություն և հումանիզմ» (1952), «Բնությունը և հույները» (1954), «Խելքն ու մատերիան» (1958) և «Իմ տեսակետն աշխարհի մասին»: Շրյոդինգերը հատուկ ուշադրություն էր դարձնում [[Դասական փիլիսոփայություն|դասական փիլիսոփայությանը]], որը նրան գրավում էր իր միասնականությամբ և այն նշանակությամբ, որ կարող էր լուծել մի շարք ժամանակակից խնդիրներ: Դրա հետ կապված նա գրել է.

Իր աշխատանքներում, դիմելով [[Հնդկաստանի փիլիսոփայություն|հնդկական]] և [[չինական փիլիսոփայություն|չինական փիլիսոփայության]]ը, Շրյոդինգերը փորձում էր միասնական տեսանկյունից դիտարկել գիտությունն ու [[կրոն]]ը, մարդկային հասարակությունն ու էթիկայի խնդիրները. միասնության խնդիրը նրա փիլիսոփայական ստեղծագործության հիմնական շարժառիթներից էր: Աշխատանքներում, որոնք կարող են վերագրվել գիտության փիլիսոփայությանը, նա շեշտը դնում էր գիտության և հասարակության ու մշակույթի ամբողջական զարգացման սերտ կապի վրա, քննարկում էր [[Իմացաբանություն|իմացաբանական]] խնդիրները:

== Հիշողություն ==