«Ֆաշիզմ»–ի խմբագրումների տարբերություն

Content deleted Content added
Տող 193.
 
Չնայած ֆաշիզմը դատապարտեց հիմնական ինտերնացիոնալ և մարքսիստական սոցիալիզմներին, այն պնդում էր, որ տնտեսապես ներկայացնում է մի ազգայնական արտադրող սոցիալիզմի տեսակ, որը դատապարտելով [[Պարազիտական կապիտալիզմ|պարազիտական կապիտալիզմը]], պատրաստ էր այնտեղ արտադրողական կապիտալիզմ տեղադրել։ Այս տեսակետը առաջ է քաշել [[Հենրի դե Սիմոն|Հենրի դե Սիմոնի]] կողմից, որի գաղափարները ոգեշնչել են ստեղծելու [[ուտոպիստական սոցիալիզմ]] և, որը ազդել է նաև այլ գաղափարախոսությունների վրա և այս գաղափարը ավելի շատ բացասական ազդեց համերաշխության գաղափարին, փոխանակ ազդեցություն գործեր դասակարգային պայքարի կանյունացմանը և  որի կոնցեպցիան՝ արտադրող մարդկանց տնտեսությունում ներառում է և արտադրող աշխատողներին և արտադրող ղեկավարներին դիմակայելու արիստոկրատիայի և ոչ արտադրական ֆինանսական խարդախությունների ազդեցությանը<ref name="CritTheory">{{cite book|url=|title=Introduction to Critical Theory: Horkheimer to Habermas|last=Held|first=David|date=13 October 1980|publisher=University of California Press|isbn=978-0520041752|location=|page=|author-link=}}</ref>։ Սիմոնի տեսակետը համատեղեց ավանդական աջ թևի քննադատական հայացքները ֆրանսիական հեղափոխության և ավանդական ձախ թևի տեսակետը այն պատկերացումով, որ հասարակության զարգացումը արտադրողական հասարակության համագործացության մեջ է։ Ի հակադրություն Մարքսիզմի, ֆաշիզմը չէր համարում, որ բուրժուազիայի և պրոլետարիատի հակամարտությունը [[Պատմական մատերիալիզմ|պատմական մատերիալիզմի]] արդյունք է<ref name="Griffin, Roger 1991 pp. 222-223">Griffin, Roger. ''The Nature of Fascism'' (New York: St. Martins Press, 1991) pp. 222–23.</ref>
։ Փոխարենը, այն դիտարկում էր աշխատողներին և արտադրող կապիտալիստներին, որպես հասարակության արտադրողներ, ովքեր կոնֆլիկտի մեջ են կապված սոցիալական և այլ ոլորտների երևույթների պատճառով, դրանք են՝ կոռուպցիան քաղաքական կուսակցությունների, ֆինանսական [[Կապիտալ|կապիտալի]] և հարուստ մարդկանց։ Ֆաշիստ առաջնորդները ՝ հատկապես Մուսոլինին և Հիտլերը ասել են, որ անհրաժեշտություն կար ստեղծելու նոր կառավարչական էլիտա, որը պետք է առաջնորդ են ինժեներները և արդյունաբերական ոլորտի [[Առաջնորդություն|առաջնորդները]], բայց այդ պարագայում նրանք պետք է հեռու մնան տնտեսության մեջ մակաբույծ առաջնորդներ լինելու հակումից<ref>Alexander J. De Grand, ''Fascist Italy and Nazi Germany'', Routledge, 1995. pp. 60–61</ref>։ Հիտլերը նշել է, որ  [[Նացիստական կուսակցություն|Նացիստական կուսակցությունը]] աջակցում է «արդյունավետ կապիտալիզմին», որը հիմնված է սոցիալական արդարության վրա(այսինքն վճարվում ես այնքան, որքան աշխատում ես), և միևնույն ժամանակ դատապարտում էր անարդյունավետ կապիտալիզմը կամ [[Վարկի կապիտալիզմ|վարկի կապիտալիզմը]], որի նպատակը շահույթ ստանալ որոշակիորեն խարդախ ճանապարհով.<ref>Calvin B. Hoover, ''The Paths of Economic Change: Contrasting Tendencies in the Modern World'', The American Economic Review, Vol. 25, No. 1, Supplement, Papers and Proceedings of the Forty-seventh Annual Meeting of the American Economic Association. (March 1935), pp. 13–20.</ref>։
 
Ֆաշիստական տնտեսությունները աջակցում էին [[Պլանային տնտեսություն|վարչահրամայական տնտեսական]] ուղղությունը, որը խառնուրդ էր մասնավոր և հանրային սեփականության և արտադրության։ Տնտեսաան պլանավորումը նախատեսված էր և հանրային և մասնավոր հատվածի համար և մասնավոր հատվածի բարգավաճումը կախված էր այն նպատակների ընդունումից և իրականացումից, որը պետությունը իր առջև դրել էր։ Ֆաշիստական տնտեսական գաղափարախոսությունը աջակցում էր շահույթ ստանալու մոտիվացիան, բայց միևնույն ժամանակ խստագույնս պետք է պահպանվեր ցանկացած գործունեության մեջ ազգային շահը.<ref name="Griffin, Roger 1991 pp. 222-223">Griffin, Roger. ''The Nature of Fascism'' (New York: St. Martins Press, 1991) pp. 222–23.</ref>:
 
Թեև ֆաշիզմը ընդունում էր կարևորությունը նյութական հարստության և ազդեցության, այն դատապարտում էր նյութապաշտությունը, որը  ներկայացվում էր որպես [[Կոմունիզմ|կոմունիզմի]] և կապիտալիզմի ներկա, և քննադատում էր նյութապաշտությունը ոգու դերի ճանաչման բացակայության պատճառով<ref>Calvin B. Hoover, ''The Paths of Economic Change: Contrasting Tendencies in the Modern World'', The American Economic Review, Vol. 25, No. 1, Supplement, Papers and Proceedings of the Forty-seventh Annual Meeting of the American Economic Association. (March 1935), pp. 13–20.</ref>։ Ընդհանուր առմամբ, ֆաշիստները քննադատում էին կապիտալիզմը ոչ նրա համար, որ այն ուներ մրցակցային էություն, ոչ էլ, որ այն աջակցում էր մասնավոր հատվածի բարգավաճմանը(վերջինս ընդունում էին ֆաշիստները), այլ իր նյութապաշտության, անհատականության, ենթադրյալ բուրժականացման և ազգի նկատմամբ անտարբերության պատճառով<ref name="Cyprian Blamires 2006. p. 189">Cyprian Blamires. ''World Fascism: A Historical Encyclopedia, Volume 1''. Santa Barbara, California: ABC-CLIO, 2006. p. 189.</ref>։ Ֆաշիզմը դատապարտեց Մարքսիզմը այն պատճառով, որ այն պաշտպանում էր նյութապաշտ ինտերնացիոնալիստական դասակարգը, որոնց ֆաշիստները համարում են ազգի միասնականությանը խաթարող երևույթ։ Տնտեսական   ինքնավստահությունը, ինքնաապահովումը, որը հայտնի է որպես autarky, ֆաշիստական իշխանության հիմնական նպատակն էր<ref name="Cyprian Blamires 2006. p. 102">Cyprian Blamires. ''World Fascism: A Historical Encyclopedia, Volume 1''. Santa Barbara, California: ABC-CLIO, 2006. p. 102.</ref>։                                                
Տող 201.
Ուսումնասիրելով ֆաշիզմի տարածումը Իտալիայից դուրս [[Ֆիլիպ Մորգան|Ֆիլիպ Մորգանը]] նշում է․« 1929 թվականի [[Մեծ տնտեսական ճգնաժամ|Մեծ տնտեսական ճգնաժամը]]՝ ճգնաժամ էր նաև պառլամենտական ժողովրդավարության, կապիտալիզմի և բոլշևիզմի, և այս պարագայում ֆաշիզմը հանդես եկավ, որպես այլընտրանք այս երկու գաղափարներին և այն դարձավ եվրոպական [[Քաղաքակրթություն|քաղաքակրթության]] նոր մոդել։ Եվ ինչպես 1934-ին Մուսոլինին է նշել, ֆաշիզմը դարձավ ունիվերսալ ֆենոմեն և միևնույն ժամանակ դոմինանտ գաղափար այդ ժամանակների համար»<ref name="ReferenceA">Marco Piraino, Stefano Fiorito. Fascist Identity. pp. 39–41.</ref>։                                                                                                                                             
 
Ֆաշիստները նպաաստում էին [[Սոցիալական բարեկեցություն|սոցիալական բարեկեցության]]՝ բարելավելու իրենց ազգին կամ ռասայականությանը  վերաբերող տնտեսական պայմանները, սակայն  նրանք չէին աջակցել հավասարազորային պատճառով, որոնք ընդունելի չէին՝ հաշվի առնելով գերմանական արյան մաքրությունը մյուս ազգերի համեմատ։ Այս ծրագրի իրականացման համար Գերմանիայում գոյություն ուներ «[[Ազգային սոցիալիստական ժողովրդի բարեկեցություն]]» կառույց, որի վերահսկողության ոլորտում  առկա էր 17 մլն մարդ, և 1939 թվականին սկսեց իրականացնել ծրագիր՝ աջակցման և խնամության համար.<ref name="cb189">Cyprian Blamires, Paul Jackson. ''World fascism: a historical encyclopedia, Volume 1''. Santa Barbara, California: ABC-CLIO, 2006. p. 189.</ref>։ Այս կառույցը դարձավ երկրորդ ամենամեծ կառույցը, իր ոլորտի մեծությամբ զիջելով միայն Գերմանական աշխատավոր ճակատին։ Այս կառույցի միջոցով նպատակ էր դրված մարդկանց մոտ ստեղծելու միասնական ազգային համայնք, հեռու մնալ դասակարգային կոնֆլիկտներից և ցանկացած գործունեություն իրականացնել ի նպաստ գերմանական ազգի բարօրությանը<ref name="Robert O. Paxton 2005. p. 10">Robert O. Paxton. ''The Anatomy of Fascism''. Vintage Books edition. Vintage Books, 2005. p. 10.</ref>։
։ Այս կառույցը դարձավ երկրորդ ամենամեծ կառույցը, իր ոլորտի մեծությամբ զիջելով միայն Գերմանական աշխատավոր ճակատին։ Այս կառույցի միջոցով նպատակ էր դրված մարդկանց մոտ ստեղծելու միասնական ազգային համայնք, հեռու մնալ դասակարգային կոնֆլիկտներից և ցանկացած գործունեություն իրականացնել ի նպաստ գերմանական ազգի բարօրությանը<ref name="Robert O. Paxton 2005. p. 10">Robert O. Paxton. ''The Anatomy of Fascism''. Vintage Books edition. Vintage Books, 2005. p. 10.</ref>։
 
=== Գործունեությունը ===
Ստացված է «https://hy.wikipedia.org/wiki/Ֆաշիզմ» էջից