«Ֆաշիզմ»–ի խմբագրումների տարբերություն

[[Գաետանո Մոսկա|Գաետանո Մոսկան]] իր աշխատությունում ՝ «<nowiki/>[[Իշխող դաս|Իշխող դասը]]<nowiki/>» (1896) զարգացրել է այն տեսակետը, որը պնդում է, որ բոլոր [[Հասարակություն|հասարակություններում]] գոյություն ունի կազմակերպված փոքրամասնություն, որը ավելի դոմինանտ է և կարող իշխել չկազմակերպված մեծամասնության վրա<ref name="Tracy H. Koon 1943. p. 6">Tracy H. Koon. Believe, obey, fight: political socialization of youth in fascist Italy, 1922–1943. University of North Carolina Press, 1985. p. 6.</ref>։ Մոսկան պնդում էր, որ կազմակերպված փոքրամասնությունը ցանկացած գործունեություն կարող թ հեշըությամբ ավելի արդյունավետ իրականացնել<ref name="William Outhwaite 2006. p. 442">William Outhwaite. ''The Blackwell dictionary of modern social thought''. Wiley-Blackwell, 2006. p. 442.</ref>:

Անարխիստ [[Միխայիլ Բակունին|Միխայիլ Բակունինը]] առաջարկել է կոնցեպտ գործի քարոզչությանը, որը հակասության մեջ էր դնում [[Ուղղակի ներգործություն|ուղղակի ներգործության]] գաղափարին, հատկապես կապված քաղաքականության նշանակության հետ՝ ներառելով հեղափոխական ճնշումները, և այս գաղափարը մեծ ընդունելության արժանացավ ֆաշիստների շրջանում, ովքեր գրավվեցին կոնցեպտով և հաստատեցին այն հաստատեցին որպես մաս ֆաշիզմի մաս<ref name="fascism">Stuart Joseph Woolf. ''Fascism in Europe''. 3rd Edition. Taylor & Francis, 1983. p. 311.</ref>:

[[Ֆրանսիացիներ|Ֆրանսիացի]] հեղափոխական սինդիկալիստ [[Ջորջ Սորել|Ջորջ Սորելը]] կողմ էր քաղաքական ճնշումների լեգիտիմացմանը և իր աշխատության մեջ՝ «Մտորումներ բռնաճնշումների մասին» (1908) , և այլ աշխատություններում ևս նա պաշտպանում էր [[Ռադիկալիզմ|ռադիկալ]] սինդիկալիստական գործունեությունը հեղափոխության հասնելու համար՝ վերացնելու [[Կապիտալիզմ|կապիտալիզմը]] և բուրժուազիան վերջնական հատվածով.<ref name="mobilization21">Mark Antliff. Avant-garde fascism: the mobilization of myth, art, and culture in France, 1909–1939. Duke University Press, 2007. pp. 75–81.</ref>։

Միաձուլումը [[Մորիսիսզմ|Մորիսիստական]] ազգայնականության և [[Սորնոիզմ|Սորնոիստական]] սինդիկալիզմի ազդել է ռադիկալ իտալացի ազգայնական [[Էնրիկո Կարդինի|Էնրիկո Կարդինիի]] հայացքների համար։ Կարդինին կարևորում էր անհրաժեշտությունը ստեղծելու ազգայնական-սինդիկալիստ շարժման, որը պետք է առաջնորդվեր էլիտար [[Արիստոկրատիա|արիստոկրատիայի]] և [[Դեմոկրատիա|հակադեմոկրատների]] կողմից, ովքեր հանրության շրջանում պետք է կիսվեին իրենց հեղափոխական գաղափարներով։ Կարդինին կարծում էր, որ Իտալիային անհրաժեշտ է [[Պրոլետարիատ|պրոլետարիական]] ազգ, որը ի վիճակի կլինի պայքարել դեպի անկումը տանող իմպերիալիզմի հետ։ Կարդինիի հայացքները տեղը գտան աջ թևը ներկայացնող Իտալական Ազգային Ասոցացիայի(ԻԱԱ) գաղափարներում և նրանք շարունակելով միտքը նշում էին, որ իմպերիալիզմի հետևանք է քաղաքական դասակարգի [[Կոռուպցիա|կոռուպցիոն]] լինելը, [[Լիբերալիզմ|լիբերալիզմը]]՝ որպես բացասական գործոն և այլն, որոնք հանգեցնում են հասարակության բաժանմանը։ Իտալացի սինդիկալիստները մերժում էին բուրժուական արժեքները, դեմոկրատիա, Մարքսիզմը, [[Ինտերնացիոնալիզմ|ինտերնացիոնալիզմը]] և [[Պացիֆիզմ|պացիֆիզմը]], բայց օժանդակում էին [[Հերոսություն|հերոսությունը]], վիտալիզմը և բռնաճնշումները։ ԻԱԱ-ն պնդում էր, որ ազատական ժողովրդավարությունը երկարաժամկետ հեռանկար չունի [[մոդեռն]] աշխարհում և պաշտպանում էին ուժեղ պետության գաղափարը, և ուժեղ պետությունն է հնարավորություն ստեղծում մարդկանց մրցակցելու և հենց ուժեղ պետության ներսում ակնհայտ կլինի, ովքեր են այն ուժեղ խմբերը, որոնք կկարողանան գոյատևել և զարգացում ապահովել<ref name="zs163">Sternhell, Zeev, Mario Sznajder and Maia Ashéri, ''The Birth of Fascist Ideology: From Cultural Rebellion to Political Revolution'' (Princeton University Press, 1994) p. 163.</ref>:

[[Ֆուտուրիզմ|Ֆուտուրիզմը]] ինչպես մշակույթայինմշակութային, այնպես էլ քաղաքական շարժում է եղել Իտալիայում, որը առաջնորդում էր [[Ֆիլիպո Մարինետտի|Ֆիլիպո Մարինետին]], ով հիմնադրել է ՝ «Futuris Manifesto» - ն 1908 թվականին, որը ևս քաղաքական բռնաճնշումները համարում էր անհրաժեշտություն՝ որպես քաղաքականության կարևոր տարր, քննադատելով ազատականությունը և [[Պառլամենտական ժողովրդավարություն|պառլամենտական ժողովրդավարությունը]]։ Մարինետին մերժում էր [[Պայմանական ժողովրդավարություն|պայմանական ժողովրդավարությունը]], որը հիմնված է [[Մեծամասնություն|մեծամասնության]] իշխանության վրա և որպես նոր ձև ժողովրդավարության, նա նկարագրում էր իր աշխատությունում «<nowiki/>[[Ժողովրդավարության Ֆուտուրիստական կոնցեպցիան]]<nowiki/>»։ Աշխատությունում նշվում է․ « Մենք կարող ենք հրամաններ տալ ստեղծելու կամ ապամոնտաժելու թվեր, քանակներ, զանգվածներ, քանի որ մեզ մոտ թվաքանակը երբեք այնքան չլինի, որքան Գերմանիայում և Ռուսաստանում, և այս ամենը հեշտ է իրականացնել, քանի որ թվեր, քանակները, զանգվածները վճռական և ընդունա չեն»<ref>Gigliola Gori. ''Italian Fascism and the Female Body: Submissive Women and Strong Mothers''. Oxfordshire, England; New York, New York: Routledge, 2004. pp. 20–21.</ref>։