«Քաղաքականություն»–ի խմբագրումների տարբերություն
Content deleted Content added
Տող 78.
Բնական պետության և հասարակական պայմանագրի գաղափարները առհասարակ բնորոշ են արևմտյան քաղաքական մտքին: Արդեն17-րդ դարեվերջին քաղաքական տարաձայնություններ են ծագում արիստոտելյան քաղաքական մտքի և նրանց հակադրվող հումանիստների միջև: [[Պատկեր:Epicurus Massimo Inv197306.jpg|մինի|150px|ձաջից|Էպիկուր մ.թ.ա. 271/270 թթ.]] [[Արիստոտել|Արիստոտելը]] պնդում էր, որ պետությունը բնական պահանջ է՝ ստեղծված հենց բնության կողմից և մարդը հասարակակն էակ է: Բոլոր կենդանիներից մարդը լավագույն տեսակն է խմբերով ապրելու և արարելու համար: Հենց վերոնշյալ պնդումներից էլ նա կատարում է իր վերջնական պնդումը, համաձայն որի, մարդը քաղաքական էակ է («{{lang-el|ἄνθρωπος φύσει πολιτικὸν ζῷον}}»)<ref> Aristote, Les Politiques livre I, I 1-9.</ref>:
Մյուս կողմից մարդու մարդասիրությունը մեծամասամբ կախված չէ նրա հարաբերություններից այլ մարդկանց հետ<ref> Dictionnaire de Philosophie politique, art. Etat de Nature et Contrat Social, p. 255.</ref>: Հումանիստների տեսանկյունից, մարդկանց և բարոյականի միջև հարբերությունները կոլեկտիվ կարգ չեն, այլ՝ անհատական: Հետևաբար հումանիստնրը կարծում էին, որ մարդը, չնայած ապրելով պետության ներսում, չի համարվում բնության ստեղծած մասնիկ. Նա կարող է պարզապես ի հայտ գալ կոնկրետ ժամանակին որոշակի գործունեություն իրականացնելու նպատակով<ref>Philippe Raynaud, Dictionnaire de philosophie politique, article Épicurisme, p. 234.</ref>:
Նման պայմանական դիրք Արիստոտելի դարաշրջանում արդեն գոյություն ուներ:
Օրինակ [[Էպիկուր|Էպիկուրի]] համար պետությունը ստեղծվում է համաձայնագրի հիման վրա: Նա քաղաքի հիմքերը, և մասնավորապես կապերը իրավունքի հետ, հասարակական պայմանագրի ներսում: Մարդիկ միավորվում են, քանի որ վախենում են միայնակ մնալու տագնապից: Սակայն ըստ Էպիկուրի, մարդը բացարձակ քաղաքական կենդանի չի հանդիսանում<ref> Du Droit de la nature et des gens, VII, II, 4.</ref>:
=== Գաղափարախոսություն ===
| |||