«Զիա Հալո»–ի խմբագրումների տարբերություն

[[Image:ԶիաՀալոTheaHalo.jpg|thumb|right|Զիա Հալո]]

'''Զիա Հալոն''' ամերիկահույն գրող է։ Իր կարիերայի սկզբնական շրջանւմ Հալոն նկարչուհի էր, սակայն 1992 թ.–ից սսկսել է գրել բանաստեղծություններ և կարճ պատմվածքներ և շուտով սլսել է գրել «Նույնիսկ ոչ էլ անունս» («Not Even My Name», 2000, ISBN 0312262116) վեպը։ Վեպում Հալոն պատմում է իր մոր հիշողությունների մասին, որն [[Պոնտոսի հույների ցեղասպանությունը|Պոնտոսի հույների ցեղասպանության]] ականատես է եղել։

Տարիներ անց իր հարցազրույցներից մեկում Զիա Հալոն նշում է. «Երբ մայրիկս Դիարբեքիրում[[Դիարբեքիր]]ում հայտնվեց կարիքի և աղքատության մեջ ու միայնակ իրեն զգաց, հայերի ընտանիքը մայրիկիս օգնության հասավ և պաշտպանեց ինչպես հարազատ աղջկան»։

Նա ինը տարեկան էր, երբ թուրք զինվորները եկան իրենց գյուղ` բարձրաձայնելու [[Մուսթաֆա ՔեմալիՔեմալ]]ի (Աթաթուրքի) հրամանը. «Դուք պետք է լքեք այս վայրը, պետք է վերցնեք միայն այն, ինչ կարող եք տանել։ Պատրաստ եղեք հեռանալու երեք օրից»։

Այսօր պատմությունը հաճախ գրում են նրանք, ում քաղաքական օրակարգը նվաճողական մոտեցում ունի պատմության նկատմամբ։ Թուրքական կառավարությանը սպասարկող լրատվամիջոցները և պատմաբանները շարունակում են ապամարդկայնացնել, դիվայնացնել, ոչնչացնել (Dehumanize, Demonize, Destroy) պատմությունը` դրան «ճիշտ ընթացք» վերագրելով ու մոռանալով, որ ցեղասպանության հանցագործները կոտորել են ավելի քան երեք միլիոն մարդու` Պոնտոսի ու [[Փոքր ԱսիայիԱսիա]]յի հույների, հայերի, ասորիների։ «Սպանել մի ազգ» գրքի հեղինակ [[Միքայել ՊարենտինՊարենտի]]ն նկատում է. «Նրանց գործը ոչ թե տեղեկատվություն, այլ ապատեղեկատվություն տարածելն է, ոչ թե ժողովրդավարությունը զարգացնելն է, այլ այն բովանդակազրկելն ու համրացնելը»։