}}</ref><ref group="Ն">Գ. Հովսեփյանի «Հոգևոր կենտրոններ և Գլաձորի բարձր դպրոցը» ուսումնասիրությունը ներկայացվում «Թարգմանչաց-Դուրյան» մրցանակի: Մրցանակի հանձնախումբը աշխատությունը կարծիքի է ուղարկում Նիկողայոս Ադոնցին, որը 1936 թ. դեկտեմբերին տալիս է դրական գրախոսություն: Ն. Ադոնցի կարծիքը տպագրվել է Գ. Հովսեփյանի «Խաղբակյանք կամ Պռոշյանք հայոց պատմության մեջ» գրքում (էջ 462–466)</ref>:|Նիկողայոս Ադոնց}}
[[Թամար թագուհի|ԹամարաԹամար թագուհու]] օրոք (1184–1212) հայ-վրացական զորքը Զաքարե և Իվանե Զաքարյանների գլխավորությամբ՝ 12-րդ դարի վերջին, սելջուկ թուրքերից ազատագրում են [[Վրաստան]]ի և [[Հայաստան]]ի տարածքները։ Զաքարյան եղբայրները ազատագրված տարածքներից հատկացնում էին իրենց զորահրամանատարներին։ [[Լիպարիտ Օրբելյան]]ը ստանում է [[Սյունիք գավառ|Սյունիքը]], իսկ [[Վասակ Խաղբակյան]]ը կամ Պռոշյանը՝ [[Վայոց ձոր (գավառ)|Վայոց ձորի]] մի մասը։ Այս իշխանական տները և տասներկու թեմերի հոգևոր առաջնորդ, կաթողիկոսի կողմից Սյունյաց մետրոպոլիտ հաստատված [[Ստեփանոս Օրբելյան]]ը հովանավորում էին [[Գլաձորի համալսարան]]ը: Նրանք, վասալական կախման մեջ լինելով [[մոնղոլներ]]ից, կարողացել էին որոշ ինքնավար իրավունքներ ձեռք բերել։ Օրբելյանն իր լիազորությունները և եկեղեցու կալվածքները վերականգնելու համար երեք անգամ մեկնել է մոնղոլ խաների նստավայրը և վերադարձել դրական արդյունքներով<ref>{{Գիրք
