«Մայքլ Ման»–ի խմբագրումների տարբերություն

1968 թվականին նրա վավերագրական ֆիլմերից մեկը հայտնվել է կինոստուդիայում և շուտով, ամփոփելով նախորդ տարվա արդյունքները, նա նկարահանել է կարճամետրաժ ''Ջուանպուրի'' ֆիլմը, որը 1970 թվականին ստացել է [[Կաննի կինոփառատոն]]ի ժյուրիի մրցանակ: Առաջին կնոջից բաժանվելուց հետո, 1971 թվականին, Մանը վերադարձել է [[ԱՄՆ]]: Սկզբից նա աշխատում էր «17 օր հետո» վավերագրական ֆիլմում ABC հեռուստաալիքի համար: 3 տարի անց ՄաննըՄանը գրել է սցենարներ «Ստարսկի և Խատչ» հեռուստասերիալի 4 դրվագների և «Վեգաս» սերիալի թռիչքային թողարկման համար: Բացի դրանից, գրողի հետ մեկտեղ, թոշակառու ոստիկան Ջոզեֆ Վեմբոն մասնակցել է «Ոստիկանության պատմություն» շոուի ստեղծմանը: Սերիան փորձում էր ճշգրիտ պատկերել [[Լոս Անջելես]]ի ոստիկանների կյանքը, ինչի շնորհիվ և ՄաննըՄանը սովորում է աշխատանքի մեջ ներդնել ավելի մեծ իրատեսականություն:

Նրա առաջին լիամետրաժ ֆիլմը եղել է «Իերիխոնյան մղոն» կինոնկարը, որը թողարկվել է 1979 թվականին: Ֆիլմն ի սկզբանե ստեղծվել է մեծ էկրաններին ցուցադրվելու համար, սակայն արդյունքում այն [[Եվրոպա]]յում հանվել է կինովարձույթի: «Միլլի»-ի սցենարի համար Մայքլ Մանն ստացել է իր առաջին «Էմմի» արձանիկը և արժանացել է Ամերիկյան ռեժիսորների գիլդիայի մրցանակին: 1980 թվականին ՄաննըՄանը շատ ակտիվ աշխատում է հեռուստաընկերությունում: Նա մասնակցում է «Մայամիի ոստիկանություն» և «Քրեական պատմություններ» սերիալների ստեղծմանը: Ի տարբերություն համաժողովրդական համոզմունքների, նա այդ շոուների հեղինակ չէ, սակայն նա հանդես է գալիս որպես գործադիր պրոդյուսեր: Ամեն դեպքում, նա այդ ծրագրերով ազդել է դերասանների ընտրության և նրանց ոճի վրա:

1981 թվականին Մայքլ ՄաննըՄանը թողարկել է «Գող»-ը առաջին գեղարվեստական ֆիլմը, գլխավոր դերում խաղում էր Ջեյմս Կանոմը: Ֆիլմը մտել է Կաննի կինոփառատոնի հիմնական մրցութային ծրագրի մեջ և հավակնում էր Ոսկե արմավենի մրցանակին:

1968 թվականին իր «Մարդկանց որսորդը» ֆիլմում (հիմնված «Կարմիր վիշապ» վեպի վրա) նա առաջին անգամ էկրանավորել է հայտնի սերիական մարդասպան, Թոմաս Հարիսի վեպերի կերպար Հանիբալ Լեկտերային: Լեկտերայի դերը խաղում էր Բրայան Կոկսը: 1992 թվականին մեծ ճանաչում է ստացել Մայքլ ՄաննիՄանի էկրանավորած «Վերջին Մոհիկանը»` ըստ [[Ջեյմս Ֆենիմոր Կուպեր|Ջեյմս Ֆենիմոր Կուպեր]]ի վեպի: Ֆիլմը արժանի էր պարգևների և առաջադրումների, այդ թվում և` «Օսկարի»:

ՄաննիՄանի հաջորդ 2 ֆիլմերը նա մեծ գովասանքի էեն արժանացել քննադատների կողմից, ինչպես նաև` հանդիսատեսից: Նրանցից առաջինը, «Գրավում» (1995) ֆիլմը պատմում է պրոֆեսիոնալ մարդասպանի հակազդեցության (Ռոբերտ Դէ Նիրո) և փորձառու ոստիկանության դետեկտիվի մասին: Երկրորդ, «Իմ մարդը» (1999) ֆիլմը, նկարահանված է իրական դեպքերի հիման վրա, պատմում է այն մասին, թե ինչպես Brown & Williamson ծխախոտային ընկերության նախկին աշխատողը` Ջեֆֆրի Վագնեդը «60 րոպե» հեռուստահաղորդմանը բացառիկ հարցազրույց է տալիս` բացահայտելով շատ «մութ» փաստեր Brown & Williamson գործունեության մասին, և ակամա դառնում է ԱՄՆ-ի պատմության մեջ ծխախոտային ամբողջ առդյունաբերության ընթացքը փոխած կորպորատիվ մեծագույն սկանդալի հրահրողը: Վայգենդայի դերը կատարել է Ռասել Կրոունը: Այդպես էլ Մաննը նորից աշխատել է [[Ալ Պաչինո]]յի հետ, ով «60 րոպե» ֆիլմում խաղացել է պրոդյուսեր Լոուելլ Բերգմանի դերը: