«Լեպանտոյի ծովամարտ»–ի խմբագրումների տարբերություն
Content deleted Content added
Տող 27.
Օսմանյան նավատորմն ուներ 59 թիանավ (գալիոտներ և գալերաներ) աջ թևում, կենտրոնը բաղկացած էր 93 թիանավից (գալիոտներ և գալերաներ) կենտրոնում` ողջ նավատորմի հրամանատար գերագուն ծովակալ Մյուեզզինզադե Ալի փաշայի ենթակայության տակ, մոտավորապես նույնքան էլ կար հարավային` ձախ թևում։ Օսմանյան նավատորմն ուներ նաև 22 գալիոտից և թեթև ֆուստաներից բաղկացած պահեստազոր։ Ալի փաշան, ըստ վկայությունների, նավերի քրիստոնյա թիավար ստրուկներին խոստացել է ազատություն` օսմանցիների հաղթանակի դեպքում<ref>Stevens, William Oliver and Allan Westcott (1942). A History of Sea Power. Doubleday, p 64</ref>։
Օսմանյան նավատորմում կային մոտ 37,000 թիավար ստրուկներ<ref>Konstam, Angus, Lepanto 1571: The Greatest Naval Battle of the Renaissance. Osprey Publishing, Oxford. 2003. pp 20-21</ref>, հիմնականում գերեվարված քրիստոնյաներ, որոնցից շատերը ճակատամարտի վճռորոշ պահին
[[Պատկեր:Plan of the Battle of Lepanto.png|մինի|աջից|Լեպանտոյի ծովամարտի պլան]]
Քրիստոնեական նավատորմի հրմանատար Խուան Ավստրիացին, հոկտեմբերի 7-ին անցկացնելով խորհրդակցություն, որոշեց ճակատամարտ տալ, չնայած եղանակային
Կենտրոնում ձեռնամարտով ուղեկցվող համառ պայքար ծավալվեց երկու նավատորմների հրամանատարանավերի միջև և օսմանցիները մոտ էին հաղթանակին, երբ պապական հրամանատարանավը` Մարկանտոնիո Կոլոննայի գլխավորությամբ շտապեց օգնության Խուան Ավստրիացուն և օգնեց հաղթել ու աբորդաժով գրավել
ճակատամարտը նշանակալից պարտություն էր օսմանցիների համար, ովքեր 15-րդ դարից ի վեր ծովային պարտություն չէին տեսել, վերացնելով Իտալիայի վրա ծառացած սպառնալիքը, սակայն Սրբազան դաշիննք էլ իր հաղթանակի պտուղիներից լիովին չկարողացավ օգտվել և չունեցավ տարածքային նվաճում<ref>Abulafia, David (2012). The Great Sea: A Human History of the Mediterranean. Penguin Books. p. 451</ref>։
Քրիստոնեական զորքերի կազմում ճակատամարտին «Մարկեսա» գալերայի վրա մանսակցել է նաև Միգել դե Սերվանտեսը, ով կռվում կորցրել է ձեռքը։
== Ծանոթագրություններ ==
|