«Քիմիական սինթեզ»–ի խմբագրումների տարբերություն

Քիմիական սինթեզի եղանակները մշակվեցին մոլեկուլի կաւուցվածքիկառուցվածքի պարզաբանման ուղղությամբ տարվող հետազոտություններին զուգընթաց (21 դարի սկիզբ)։ Իրականացվեցին օրգանական նյութերի առաջին սինթեզները ([[թրթնջկաթթու]], [[1824]], և [[միզանյութ]], [[П28]])։ Ավելի ուշ ցույց տրվեց բուսական և կենդանական ծագում ունեցող ավելի բարդ նյութերի սինթեզի հնարավորությունը, սինթէզվեցինսինթեզվեցին [[ինդիգո]]ն ([[1870]]), [[կամֆորա]]ն ([[H89]]), այնուհետև որոշ [[ածխաջրեր]], [[ամինաթթուներ]] և [[պեպտիդներ]]։ Նշված նյութերի սինթեզը հնարավոր դարձավ նրանց բաղադրության, հատկությունների և կառուցվածքի ուսումնասիրությունների, քիմիական վերլուծության օրգանական և ֆիզիկաքիմիական եղանակների զարգացման շնորհիվ։

Ռ․ Պ․ Վուդվորդը սինթեզեց քինինը ([[1944]]), [[կորտիզոն]]ը ([[1951]]), [[ռեզերպին]]ը ([[1956]]), [[քլորոֆիլ]]ը ([[1960]]), [[տետրացիկլին]]ը ([[1962]]), վիտամին 13-ից 2-ը և այլ նյութեր։ Գենետիկական կոդի վերծանման ուղղությամբ տարված հետազուտություններիհետազոտությունների շնորհիվ ամերիկացի կենսաքիմիկոս Հ․ Դ․ Զորանան սինթեզեց պարզագույն գեներ և մոնոնուկլեոտիդների ալանինային փոխադրական ՌՆԹ-ին համապատասխանող հաջորդականություն ունեցող 72-անդամանի բագմանուկլեոտիդբազմանուկլեոտիդ ([[1970]])։

Օրգանական սինթեզի զարգացումն ընթանում է պոլիմերների, սինթետիկ վառելանյութի, ներկանյութերի, օծանելիքի արտադրության, բժշկության, սննդարդյունաբերության, գյուղատնտեսության մեջ օգտագործվող կենսաբանորեն ակտիվ նյութերի սինթեզի մշակման ուղղությամբ։ Կարևոր են քիմիայի տեսության և բնական բարդ նյութերի մոլեկուլի կաոուցվածքիկառուցվածքի հետազոտման ճշտությունն արտացոլող սինթեզները։