«Իրավունքի քաղաքագիտություն»–ի խմբագրումների տարբերություն
Content deleted Content added
No edit summary |
|||
Տող 30.
Որպես ակադեմիական կարգապահություն, քաղաքականությունը 14-րդ դարի վերջին սկսեց ընդգրկվել եվրոպական համալսարանների ուսումնական ծրագրերում։ Սկզբում նրա ուսուցումը սահմանափակվեց Արիստոտելի «Քաղաքականություն» ուսումնասիրությամբ: Քաղաքականության դասավանդման որակական փոփոխությունը տեղի ունեցավ XIX դարի երկրորդ կեսին, հիմնականում սոցիոլոգիայի զարգացման և պոզիտիվիզմի մեթոդիկայի շնորհիվ: Եվրոպական և հյուսիսամերիկյան համալսարաններում հայտնվել են քաղաքական գիտությունների ամբիոններ և նույնիսկ ֆակուլտետներ։ Առաջինը 1857 թվականին բացվեց Կոլումբիայի համալսարանի Պատմության և քաղաքագիտության բաժինը (ԱՄՆ, 1857)։ Բացվեց նաև Մադրիդում էթիկական և քաղաքական գիտությունների ակադեմիան (Իսպանիա, 1861), Փարիզի քաղաքագիտության անվճար դպրոցը (Ֆրանսիա, 1871), Կոլումբիայի քաղաքագիտության դպրոց (ԱՄՆ, 1880), Բեռլինի պետական ուսումնասիրությունների միությունը (Գերմանիա, 1883), Լոնդոնի տնտեսագիտության և քաղաքագիտության դպրոցը (Մեծ Բրիտանիա, 1895): Քաղաքական գիտության զարգացման գործում կարևոր դեր է խաղացել 1948 թ. ՅՈՒՆԵՍԿՕ-ի հովանու ներքո անցկացվող քաղաքական գիտության միջազգային սիմպոզիումը: Հենց այդ ժամանակ էր, որ առաջարկվեց «քաղաքական գիտություն» տերմինը և առաջարկվեց բարձրագույն կրթության համակարգում համապատասխան կարգապահության ուսուցումը ներկայացնելու համար:
== Քաղաքագիտություն առարկան ==
Առաջին հերթին քաղաքագիտության ուսումնասիրության առարկան [[քաղաքական իշխանություն |քաղաքական իշխանություն]]ն է, նրա [[իրավական համակարգ]]ի հիմքերը, նրա օրինականության սահմանումը, կայունության եւ օպտիմալության ապահովման մեխանիզմների լուսաբանումը [[Կառավարություն|կառավարության]] տեսակետից: Բացի դրանից, քաղաքական գիտության ուսումնասիրման առարկան քաղաքականությունն է, հասարակական կյանքի քաղաքական դաշտը։ Քաղաքագիտության առարկան քաղաքական ուժերի մասին սոցիալական դերակատարների միջեւ փոխհարաբերությունների ձեւերն են։ Իհարկե, այդ խնդիրները ուսումնասիրվում են ոչ միայն քաղաքական գիտությամբ, այլեւ [[Փիլիսոփայություն|փիլիսոփայության]], [[սոցիոլոգիա]]յի, պետական-իրավական գիտության եւ այլնի միջոցով: Քաղաքական գիտությունը նաեւ ուսումնասիրում է դրանք, ներգրավելով այդ առարկաների որոշակի ասպեկտներ: Քաղաքագիտության ոլորտում, համակարգի կառավարման մոտեցման շրջանակներում, քաղաքագիտության ուսումնասիրման առարկան պետության բոլոր [[տեխնոլոգիա]]ների եւ կյանքի գործընթացների քաղաքական կառավարման գործընթացներն ու արդյունավետությունն է։ Քաղաքագիտությունը համարվում է քաղաքական կառավարման գաղափարախոսության համակարգի տրամաբանական հիմքը։ Քաղաքագիտության մեջ համակարգային կառավարման մոտեցումը ձեւակերպվում է գաղափարախոսության, քաղաքական մշակույթի, քաղաքացիական հասարակության (որպես քաղաքական կառավարման առարկա եւ օբյեկտ) գործառույթներն ու դերերը, մշակվում է քաղաքական գործողության արդյունավետության աստիճանը եւ գնահատելու քաղաքական գործիչների կատարումը: Շատ գիտնականների կարծիքով, քաղաքագիտությունը միջդիսցիպլինար գիտություն է, որի առարկան արտացոլում են քաղաքական գործիչների ներգրավման իրական գործընթացը քաղաքական ուժերի եւ քաղաքական շահերի իրականացման հետ: <ref name="Սալավյով">Սալավյով Ա․ Ի․ Քաղաքագիտություն: Քաղաքական տեսություն, քաղաքական տեխնոլոգիաներ: Ձեռնարկ համալսարանների ուսանողների համար: — Մ.: Ասպեկտ մամուլ, 2001. — 559 էջ</ref>
| |||