«Վազգեն Օվյան»–ի խմբագրումների տարբերություն

Content deleted Content added
Տող 9.
Վազգեն Օվյանի լավագույն ստեղծագործությունները, այդ թվում նրանք, որոնք բացահայտ ուղղված էին խորհրդային մեծ ու փոքր նազարների՝ [[Լեոնիդ Բրեժնև]]<nowiki/>ի, [[Հեյդար Ալիև]]<nowiki/>ի, Կևորկովի դեմ («Նազարնամե», «Հեքիաթ փառամոլ էշի մասին», «Հեքիաթ Մեծ գայլի, շնագայլի և այլոց մասին», «Հայրենադավը», «Հուդային», «Բասարական», «Զևս, խելոք կաց», «Հիմա է՞լ լռենք», «Դլե յաման», «Ղարաբաղ եմ ասում...», «Դու հպարտ չես, իմ Ղարաբաղ», «Կկորչեն հավետ և փառք, և անուն», «Իմ Ղարաբաղը տեսե՞լ ես, ասա» և այլն), արտացոլում էին կուռքերի, վերջը չերևացող ժողովների ու ծափերի վրա հիմնված խորհրդային իրականության զավեշտաողբերգական դեմքը («Այս շքերթներից հոգնել եմ արդեն», «Կրկես», «Տրիոլետներ», «Ութնյակներ» և այլն), բնականաբար, չէին կարող տպագրվել այն տարիներին և մնացել էին անտիպ։ Հետմահու լույս են տեսել «Եվ [[Պըլը Պուղի|Պըլը-Պուղի]]<nowiki/>ն մի առակ պատմեց», «Ղարաբաղի արծիվը», «Այս Ղարաբաղն է», «Լեռների լեգենդը», «Ավելի շատ լույս», «Կապույտ տարիներ» գրքերը, որոնցում հիմնականում տեղ են գտել գրողի անտիպ ստեղծագործությունները։
 
[[Ստեփանակերտի հայկական դրամատիկական թատրոն|Ստեփանակերտի Վահրամ Փափազյանի անվան հայկական պետական դրամատիկական թատրոն]]ը [[1969 թվական]]<nowiki/>ին բեմադրել է Վազգեն Օվյանի «Մեծ Լոռեցին» պիեսը, որը [[Հայաստան]]<nowiki/>ում [[Հովհաննես Թումանյան]]ի ծննդյան 100-ամյակին նվիրված մրցույթում արժանացել է երկրորդ մրցանակի։ [[1973 թվական]]<nowiki/>ին նույն թատրոնում բեմադրվել է Վազգեն Օվյանի մեկ այլ՝ «Լուսաբացը լեռներում» պիեսը: Այդ ներկայացումներն ու [[1980 թվական]]<nowiki/>ին բեմադրված «Եվ [[Պըլը Պուղի|Պըլը-Պուղի]]<nowiki/>ն մի առակ պատմեց» քնարական դրաման լայն ընդունելություն են գտել հանդիսատեսների շրջանում, բեմադրվել են 100-ից ավելի անգամ՝ միշտ ուղեկցվելով լեփ-լեցուն դահլիճով։ Վազգեն Օվյանը վախճանվել է [[1987 թվական]]<nowiki/>ի [[փետրվարի 23]]-ին [[Լեռնային Ղարաբաղի Հանրապետություն (Արցախ)|ԼՂՀ]] մայրաքաղաք [[Ստեփանակերտ]]<nowiki/>ում։ Հետմահու պարգևատրվել է [[ԼՂՀ]] բարձրագույն պարգևով՝ «<nowiki/>[[Սուրբ Մեսրոպ Մաշտոցի շքանշան|Մեսրոպ Մաշտոց» շքանշան]]<nowiki/>ով։
 
2015 թվականին Ստեփանակերտի Վահրամ Փափազյանի անվան պետական դրամատիկական թատրոնում բեմադրվել է Վազգեն Օվյանի 4-րդ պիեսը՝ «Ակամա մեղավորները»։ 2017 թ. ապրիլին կրկին նույն թատրոնի բեմ է բարձրացել Օվյանի «Մեծ լոռեցին» (որ բեմադրվել էր 1969-ին՝ Հովհ. Թումանյանի 100-ամյակի կապակցությամբ)։ Նոր բեմադրությունը անվանվել է՝ «Աշխարհը Լոռվա ձորերում»։ 
 
1976-1979 թվականներին աշխատել է Արցախի մարզային «Խորհրդային Ղարաբաղ» թերթում։ Այդ տարիներին թերթում հիմնել էր «Եղինջ» երգիծական հանդես-բաժինը և ամիսը մեկ երգիծական պատմվածքներ, ֆելիետոններ, զանազան հումորեսկ էր ներկայացնում ընթերցողին։ Երբ կրկին տեղափոխվեց Արցախի ռադիոհաղորդումների խմբագրություն՝ իր նախկին աշխատանքին, որպես գրական-երաժշտական հաղորդումների ավագ խմբագիր, կրկին սկսեց եթեր արձակվել «Մախաթյան և Լեղունց» (հետագայում ավելացրեց նաև տիկին Խայթունին) երգիծական հանդեսը, որ տասնամյակներ շարունակ արցախցիների սիրելի հաղորդումն էր։
 
Վազգեն Օվյանը վախճանվել է [[1987 թվական]]<nowiki/>ի [[փետրվարի 23]]-ին [[Լեռնային Ղարաբաղի Հանրապետություն (Արցախ)|ԼՂՀ]] մայրաքաղաք [[Ստեփանակերտ]]<nowiki/>ում։ Հետմահու պարգևատրվել է [[ԼՂՀ]] բարձրագույն պարգևով՝ «<nowiki/>[[Սուրբ Մեսրոպ Մաշտոցի շքանշան|Մեսրոպ Մաշտոց» շքանշան]]<nowiki/>ով։
 
== Ստեղծագործություն ==