«Էռնեստ Հեմինգուեյ»–ի խմբագրումների տարբերություն

[[Պատկեր:ErnestHemingwayBabyPicture.jpg|thumb|right|Հեմինգուեյը Կլարենս և Գրեյս Հեմինգուեյների ավագ որդին էր և երկրորդ երեխան։]]

[[Հունիսի 8]]-ին, երբ Հեմինգուեյը ճաշարանից առաջին գծում կանգնած զինվորների համար շոկոլադ և ծխախոտ էր բերում, լրջորեն վիրավորվեց ականանետի կրակից։<ref name="Mellow57ff" /> Չնայած իր վերքերին՝ Հեմինգուեյը շարունակում էր օգնել իտալացի զինվորներին, ինչի համար պարգևատրվեց իտալական բանակի Քաջության արծաթե մեդալով։<ref>Mellow (1992), 61</ref><ref group=Ն>On awarding the medal, the Italians wrote of Hemingway: "Gravely wounded by numerous pieces of shrapnel from an enemy shell, with an admirable spirit of brotherhood, before taking care of himself, he rendered generous assistance to the Italian soldiers more seriously wounded by the same explosion and did not allow himself to be carried elsewhere until after they had been evacuated." See Mellow (1992), 61</ref> Դեռևս 18 տարեկան լինելով՝ Հեմինգուեյը այս առիթով ասել է. «Երբ երիտասարդ տղան գնում է պատերազմ, նա անմահության մասին մեծ պատրանքներ ունի։ Մարդիկ մահանում են, բայց ոչ դու․․․դու... Իսկ երբ առաջին անգամ վիրավորվում ես, կորցնում ես այդ պատրանքը և հասկանում, որ դա կարող է նաև քեզ հետ պատահել»։<ref name = "Putnam">Putnam, Thomas. [http://www.archives.gov/publications/prologue/2006/spring/hemingway.html "Hemingway on War and Its Aftermath"]. ''The National Archives''. Retrieved November 30, 2011</ref> Նա երկու ոտքից վիրավորվեց, վիրահատվեց և հինգ օր անցկացրեց դաշտային հիվանդանոցում, մինչ նրան կտեղափոխեին Միլանի Կարմիր խաչի հիվանդանոց վերականգնման համար։<ref name="Desnoyers p3">Desnoyers, 3</ref> Վեց ամիս անցկացրեց հիվանդանոցում, որտեղ հանդիպեց Դորման Սմիթին և նրա հետ ամուր կապ հաստատեց, որը տևեց տասնամյակներ։ Այստեղ նա Ամերիկայի Արտաքին ծառայության ապագա սպա, դեսպան և հեղինակ [[Հենրի Սերանո Վիլարդ]]ի հետ նույն սենյակում էր մնում։<ref>Meyers (1985), 37–42, 34</ref>

[[Պատկեր:Ernest Hemingway 1923 passport photo.TIF.jpg|thumb|left|Հեմինգուեյի անձնագրի լուսանկարը, 1923 թ․թ.|alt=Passport photograph]]

Չիկագոյում նա աշխատում էր որպես «Cooperative Commonwealth» ամսագրի գլխավոր խմբագիր, որտեղ էլ հանդիպում է վիպասան [[Շերվուդ Անդերսոն]]ին<ref name="Meyers pp56-59">Meyers (1985), 56–58</ref>: Երբ Սենթ Լուիսի բնակչուհի [[Հեդլի Ռիչարդսոն]]ը եկավ Չիկագո՝ այցելելու Հեմինգուեյի սենյակակցի քրոջը, նա պարզապես կուրորեն սիրահարվեց և հայտարարեց հետևյալը․հետևյալը. «Ես գիտեի, որ նա այն աղջիկն էր, ում հետ ես կամուսնանամ»<ref name="Kert pp83-90"/>: Հեդլին կարմրահեր էր, ուժեղ բնազդով և ութ տարով մեծ էր Հեմինգուեյից<ref name="Kert pp83-90"/>: Չնայած տարիքային նման տարբերության, Հեդլին, ով մեծացել էր իր մոր գերպաշտպանության ներքո, այնքան էլ հասուն չէր թվում իր տարիքի կանանց համեմատ<ref name="Oliver p139">Oliver (1999), 139</ref>: «Հեմինգուեյի կանայք» գրքի հեղինակ [[Բերնիս Կերտ]]ը փաստում է, որ Հեդլին հիշեցնում էր Ագնեսին, սակայն իրեն բնորոշ էր այդ մանկական բնավորությունը, որից Ագնեսը զուրկ էր։ Այդ երկուսը, լինելով նամակագրական կապի մեջ, որոշեցին ամուսնանալ և ճանապարհորդել Եվրոպայով<ref name="Kert pp83-90">Kert (1983), 83–90</ref>: Նրանք ուզում էին լինել [[Հռոմ]]ում, բայց Շերվուդ Անդերսոնը համոզեց նրանց այցելել [[Փարիզ]]՝ երիտասարդ զույգի համար հանձնարարական նամակներ գրելով<ref name="Baker 1972 pp7">Baker (1972), 7</ref>: Նրանք ամուսնացան 1921 թվականի սեպտեմբերի 3-ին, իսկ երկու ամիս անց Հեմինգուեյին վարձում են որպես «Տորոնտո Սթար» ամսագրի գլխավոր խմբագիր և զույգը տեղափոխվում է Փարիզ։ Հեդլիի հետ Հեմինգուեյի ամուսնության մասին Մեյերսը ասում է․է. «Հեմինգուեյը Հեդլիի հետ ստացավ այն ամենը, ինչին հույս ուներ հասնել Ագնեսի հետ՝ գեղեցիկ կնոջ սեր, արժանի եկամուտ և կյանք Եվրոպայում»<ref name="Meyers pp60–62">Meyers (1985), 60–62</ref>: