«Ահարոն Տատուրյան»–ի խմբագրումների տարբերություն

Սովորել է [[Կոստանդնուպոլիս|Կոստանդնուպոլսի]] Մխիթարյան, [[1907]]-[[1909]] թվականներին՝ [[Վենետիկ]]ի [[Մուրատ-Ռափայելյան վարժարան]]ներում։ Սահմանադրության հռչակումից հետո վերադարձել է Կ.Պոլիս, զբաղվել ուսուցչությամբ։ [[Առաջին համաշխարհային պատերազմ]]ի օրերին փախելաքսորվել է [[Բուլղարիա]]Կոնիա, 1919 թվականին վերադարձել է Կ.Պոլիս,Պոլիս։ 1922 թվականին՝թվականին նորիցանցել է Բուլղարիա, ապա անցել էապա՝ [[Չեխոսլովակիա]]:, Հետևելորտեղ հետևել է [[Պրահայի համալսարան]]ի գրական ճյուղի դասընթացներին։ 1929 թվականին հաստատվել է [[Ֆրանսիա]]յում, ([[Փարիզ]], [[Մարսել]]), զբաղվել ուսուցչությամբ։

Գրական ասպարեզ է իջել [[1902]] թվականին՝ աշխատակցելով «Բազմավեպ», «Մեհյան» և այլ պարբերականների։ ԱվելիԻր ստեղծագործությունները հրատարակել է շատ ավելի ուշ,. [[Փարիզ]]ում լույս է ընծայել «Մագաղաթներ» ([[1938]]), «Պոհեմականք» ([[1939]]), «Սօսեաց անտառ» ([[1948]]), «Երկնէր երկիր» ([[1957]]), «Բագիններուս կրակին դէմ» ([[1958]]), «Կարմիր աւետարան» ([[1959]]) ժողովածուները։ Ետմահու հրատարակվել են նրա «Վերջին կաթիլներ» և «Հին քերթուածներ» (երկուսն էլ՝ [[1971]]) ժողովածուները։ Տատուրյանը երգել է մարդկային վիշտը, պատկերել «խեղճ մարդկանց» վիճակը հակասություններով լի աշխարհում, գովերգել [[Խորհրդային Հայաստան]]ը։աշխարհում։