«Հին հունարեն»–ի խմբագրումների տարբերություն

{{lang-grc2|'''Αα'''}} — [[Ալֆա (տառ)|Ալֆա]], {{lang-grc2|'''Ββ'''}} — [[Բետա (տառ)|Բետա]], {{lang-grc2|'''Γγ'''}} — [[Գամմա (տառ)|Գամմա]], {{lang-grc2|'''Δδ'''}} — [[Դելտա (տառ)|Դելտա]], {{lang-grc2|'''Εε'''}} — [[Էպսիլոն (տառ)|Էպսիլոն]], {{lang-grc2|'''Ζζ'''}} — [[Ձետա (տառ)|Ձետա]], {{lang-grc2|'''Ηη'''}} — [[Էտա (տառ)|Էտա]], {{lang-grc2|'''Θθ'''}} — [[Տետա (տառ)|Տետա]], {{lang-grc2|'''Ιι'''}} — [[Յոտա (տառ)|Յոտա]], {{lang-grc2|'''Κκ'''}} — [[Կապպա (տառ)|Կապպա]], {{lang-grc2|'''Λλ'''}} — [[Լյամբդա (տառ)|Լյամբդա]], {{lang-grc2|'''Μμ'''}} — [[Մյու (տառ)|Մյու]], {{lang-grc2|'''Νν'''}} — [[Նյու (տառ)|Նյու]], {{lang-grc2|'''Ξξ'''}} — [[Քսի (տառ)|Քսի]], {{lang-grc2|'''Οο'''}} — [[Օմիկրոն (տառ)|Օմիկրոն]], {{lang-grc2|'''Ππ'''}} — [[Պի (տառ)|Պի]], {{lang-grc2|'''Ρρ'''}} — [[Ռո (տառ)|Ռո]], {{lang-grc2|'''Σσς'''}} — [[Սիգմա (տառ)|Սիգմա]], {{lang-grc2|'''Ττ'''}} — [[Տաու (տառ)|Տաու]], {{lang-grc2|'''Υυ'''}} — [[Իփսիլոն (տառ)|Իփսիլոն]], {{lang-grc2|'''Φφ'''}} — [[Ֆի (տառ)|Ֆի]], {{lang-grc2|'''Χχ'''}} — [[Խի (տառ)|Խի]], {{lang-grc2|'''Ψψ'''}} — [[Փսի]], {{lang-grc2|'''Ωω'''}} — [[Օմեգա (տառ)|Օմեգա]].<ref name="woodard_2008_15">{{harvnb|Woodard|2008|pp=15–17}}</ref>։

Հին հույներն օգտագործում էին հունական այբուբեն՝ ծագած, ինչպես համարվում է, փյունիկյան գրությունից։գրությունից<ref>[http://www.arcalog.com/wp-content/uploads/2014/04/Near-Eastern-Chronology-and-the-development-of-the-Greek-Alphabet.pdf The Development of the Greek Alphabet within the Chronology of the ANE] (2009)</ref>։ Դասական վիճակում հունական այբուբենը՝ բաղկացած 24 տառից, ձևավորվել է Ք. ա. 5-րդ դարում։ Հնագույն արձանագրություններում գրությունը աջից ձախ է, ապա որոշ ժամանակ կիրառվում էր պարուրաձև (բուստրոֆեդոն, հուն.հունարեն՝ «եզան շրջադարձ») գրությունը, երբ գրության ուղղությունը հերթով փոխվում էր տողից տող։ Ք. ա. 4-րդ դարում վերջնականապես հաստատվեց ժամանակակից՝ ձախից աջ գրությունը։ [[Հելլենիզմ]]ի շրջանի արձանագրություններում սկսեցին կիրառվել վերտողային նշաններ՝ արտահայտելու շեշտի երեք և շնչեղացման երկու տեսակները։