«Միխայիլ Վրուբել»–ի խմբագրումների տարբերություն
Content deleted Content added
Տող 27.
Հետևելով Ա․ Ա․ Իվանովի և [[Նիկոլայ Գե]]ի ավանդույթին՝ Վրուբելը իր ստեղծագործությունում արծարծել է կեցության, բարու և չարի, աշխարհում մարդու տեղի մասին բարոյա-փիլիսոփայական․ հարցեր։ Սակայն 19-րդ դարի վերջի և 20-րդ դարի սկզբի ռուս, գեղարվեստական մշակույթի բարդ ու հակասական զարգացման պայմաններում այդ հարցերը լուծելու ձգտումը իր դարաշրջանի հասարակական պայքարից մի կողմ կանգնած Վրուբելը հանգեցրել են սոսկ մարդու հոգևոր կյանքում ելք գտնելու տանջալի որոնումների։ Սա Վրուբելի ստեղծագործությանը հաղորդել է սուբյեկտիվ, անհատապաշտական, երբեմն նաև միստիկ հիվանդագին գծեր։ Վրուբել դիմել է միջնադարյան և Վերածննդի ռոմանտիկ թեմաների, անտիկ դիցաբանությանն ու ռուսական հեքիաթին, նրա ստեղծագործություններում սակավ չեն նաև ռուս, վաղ սիմվոլիզմի պոեզիային բնորոշ առեղծվածային տարրերն ու խորհրդավորությունը։ Գեղարվեստական ստեղծագործության բազմակողմանիությունը որպես արվեստը կյանքին կապելու երազանքի արտահայտություն, բարձր մոնումենտալ ոճի և ազգային ձևի որոնումները, բարդացված ռիթմերով զարդանախշային լուծումների նկատմամբ հակումը Վրուբելի աշխատանքներին հաղորդել են «մոդեռն» ոճին բնորոշ գծեր, որն առանձնապես հաաուկ է նրա մի քանի պաննոներին։ Սակայն Վրուբելի ստեղծագործությունը անհամեմատ լայն է և՛ սիմվոլիզմից, և՛ «մոդեռն» ոճից։ Աշխարհի բարդ պատկերն ստեղծելու ձգտումը Վրուբելին հանգեցրել է իր գործերում մարդկային զգացումների աշխարհի և բնության աշխարհի օրգանական միահյուսմանը («Պան», [[1899]] թվական, «Եղրևանի», [[1900]] թվական, երկուսն էլ՝ Տրետյակովյան պատկերասրահում)։ [[1884]]—[[1889]] թվականներին Վրուբել ապրել է Կիևում, ուր ստեղծել է սրբապատկերներ և մի շարք որմնանկարներ Կիրիլովյան եկեղեցում։ «Նկարչության ոլորտում հայտնիության համար» [[1905]] թվականի [[նոյեմբերի 28]]-ին նրան շնորհվեց գեղանկարչության ակադեմիկոսի կոչում՝ նրա գեղանկարչական գործունեության ավարտի պահին։
[[Պատկեր:Vrubel Self Portrait 1885.jpg|250px|մինի|ձախից|Միխայիլ Վրուբել]]
Կտրուկ, բեկվող գիծը, մի քանի պլանների համադրումը առարկայի պատկերում, ծավալի մասնատումը բազմաթիվ փոխկապակցված, փոխհատվող նիստերի ու հարթությունների, լայն խճանկարչական գունաբիծը, վիտրաժ հիշեցնող վառվող գույների հուզական զուգորդումը Վրուբելի ստեղծագործության մեջ դարձել են աշխարհի տագնապալի և դրամատիկական այն ընկալման արտահայտչամիջոցները, որը շատ բանով պայմանավորում է նրա ստեղծագործության յուրօրինակությունը։ [[1899]] թվականի վերջին, փոխադրվելով [[Մոսկվա]], Վրուբել ընդգրկվել է Աբրամցեոյի գեղարվեստական խմբակում։ Այդ տարիներին Վրուբել ստեղծել է պաննոներ և հաստոցային գործեր («[[Վենետիկ]]», [[1893]] թվական, Ռուսական թանգարան, «[[Իսպանիա]]», մոտ [[1894]] թվական և «Գուշակուհի», [[1895]] թվական, երկուսն էլ՝ Տրետյակովյան պատկերասրահում), մասնակցել է ներկայացումների ձեավորման (հիմնականում Ս․ Ի․ Մամոնտովի մասնավոր ռուսական օպերայում, Մոսկվա), ստեղծել մայոլիկայից քանդակների էսքիզներ («Եգիպտուհի» և այլն, [[1899]]
== Վրուբելի մասին ==
|