«Ձմեռային հեքիաթ»–ի խմբագրումների տարբերություն

'''Ձմեռային հեքիաթ''' ({{lang-en|The Winter's Tale}}) [[Ուիլյամ Շեքսպիր]]ի պիեսներից է,որն առաջին անգամ հրատարակվել է [[Առաջին ֆոլիո]]յում 1623 թվականին: Թեպետ այն դասվել է կատակերգությունների շարքին<ref>''WT'' comes last, following ''Twelfth Night'' which uncharacteristically ends with a blank recto page, suggesting to Arden editor J.H.P. Pafford there was some hesitation as to where ''WT'' belonged at the time of printing the Folio. (J.H.P. Pafford, ed. ''The Winter's Tale'' (Arden Shakespeare) 3rd ed. 1933:xv–xvii.)</ref>,սակայն ըստ որոշ ժամանակակից խմբագիրների [[Շեքսպիրի ուշ ռոմանսներ]]ից է: Մի քանի քննադատներ Ձմեռային հեքիաթը համարում են [[Շեքսպիրի խնդրահարույց պիեսներ]]ից,քանի որ առաջին երեք գործողությունները լի են [[հոգեբանություն|հոգեբանական]] [[դրամա]]յով, մինչդեռ վերջին երկուսը՝ [[կատակերգություն|կատակերգական]] են և ունեն երջանիկ ավարտ<ref>William W. Lawrence, ''Shakespeare's Problem Comedies'', New York, Macmillan, 1931; pp. 9–13.</ref>: Պիեսն ընդմիջումներով բավականին հայտնի դարձավ՝ վերակենդանանալով զանազան վերապատումներում արված թատրոնի [[Շեքսպիրյան ներկայացումների պատմություն|Շեքսպիրյան ներկայացումների պատմության]] առաջատարների կողմից,սկսած Դեյվիդ Գարրիքի [[Ֆլորիսել և Պերդիտա]] վերապատումից (առաջին անգամ ներկայացվել է 1753 թվականին և հրատարակվել է 1756 թվականին ): Ձմեռային հեքիաթը նորից վերածնվեց XIX դարում, երբ չորրորդ գործողությունը՝ «հովվերգությունը» մեծ հայտնիություն ձեռք բերեց: XX դարի երկրորդ կեսին Ձմեռային հեքիաթն ամբողջությամբ՝ մեծամասամբ կազմված Առաջին ֆոլիոյի տեքստերի հիման վրա, հաճախ ներկայացվում էր՝ գրանցելով հաջողության տարբեր աստիճաններ:

Պիեսը սկսվում է երկու մանկության ընկերների՝ Լեոնտեսի՝ Սիցիլիայի արքայի և Պոլիքսենեսի՝ Բոհեմիայի արքայի զբոսանքի տեսարանով: Պոլիքսենեսը այցելում է Սիցիլիայի թագավորություն և իր հին ընկերոջ հետ վայելում է ժամանակը: Այնուամենայնիվ, ինն ամսից Պոլիքսենեսը որոշում է վերադառնալ իր թագավորություն`գործերը կարգի բերելու և որդուն տեսնելու համար: Լեոնտեսը հուսահատությամբ համոզում է Պոլիքսենեսին ավելի երկար մնալ, բայց նրա ջանքերն իզուր են անցնում: Այդ ժամանակ Լեոնտեսը որոշում է կնոջը՝ Հերմիոնեին ուղարկել համոզելու համար Պոլիքսենեսին: Հերմիոնեն համաձայնում է և կարճ զրույցից հետո Պոլիքսենեսը մնում է: Լեոնտեսը շփոթմունքի մեջ է ընկնում այն բանից, թե ինչպես Հերմիոնեն կարողացավ այդքան հեշտությամբ համոզել Պոլիքսենեսին և անսպասելիորեն սկսում է կասկածել, որ իր հղի կինը հարաբերություններ է ունեցել Պոլիքսենեսի հետ և որ երեխան ապօրինի է: Լեոնտեսը հրամայում է Կամիլլոյին՝ Սիցիլիայի լորդին, թունավորել Պոլիքսենեսին: Փոխարենը Կամիլլոն զգուշացնումէ վտանգի մասին Պոլիքսենեսին, և նրանք միասին փախչում են Բոհեմիա: Կատաղած նրանց փախուստից՝ Լեոնտեսը հանրայնորեն մեղադրում է կնոջը անհավատրմության մեջ և հայտարարում է, որ երեխան ում կրում է իր կինը, ապօրինի է:Նա Հեմիոնեին բանտ է նետում՝ հակադրվելով ազնվականների բողոքներին և իր լորդերից երկուսին՝ Կլեոմենեսին ու Դիոնին, ուղարկում է Դելֆոսի գուշակի մոտ՝ համոզված լինելով,որ վերջիսն կարդարացնի իր կասկածները: Այդ ընթացքում թագուհին աղջիկ է լույս աշխարհ բերում, և նրա հավատարիմ ընկերը՝ Պաուլինան երեխային տանում է արքայի մոտ՝ հույս ունենալով որ երեխան կմեղմի նրա սիրտը: Արքան ավելի է բարկանում և հրամայում է Պաուլինայի ամուսնուն՝ լորդ Անտիգոնուսին տանել երեխային և թողնել նրան ամայի մի վայրում: Կլեոմենեսը և Դիոնը վերադառնում են և գտնում Հերմիոնեին հրապարակավ ստորացված և կանգնեցված դատաստանի առջև: Նա պնդում է իր անմեղությունը և խնդրում է դատից առաջ կարդալ Գուշակի խոսքը: Գուշակը հաստատում է, որ Հերմիոնեն և Պոլիքսենեսը անմեղ են, Կամիլլոն ազնիվ մարդ է, և որ Լեոնտեսը չի ունենա ժառանգորդ մինչև իր կորուսյալ դուստրը չգտնվի: Լեոնտեսը խուսափում է լուրերից և չի ընդունում դրանք որպես ճշմարտություն: Երբ լուրը տարածվում է,հայտնի է դառնում, որ Լեոնտեսի որդին՝ Մամիլիուսը մահացել է իր մոր հանդեպ անարդար մեղանդրանքների հետևանքնվ առաջացած հյուծող հիվանդությունից: Հերմիոնեն ուշագնաց է լինում և Պաուլինան տանում է նրան, ապա հայտնում է թագուհու մահվան մասին վերջինիս սրտաբեկ և հուսահատ ամուսնուն:Լեոնտեսը ողբում է անցկացնելով իր մնացյալ օրերը զղջալով որդու կորստի, լքված դստեր և իր թագուհու համար: