«Տյառնընդառաջ»–ի խմբագրումների տարբերություն
Content deleted Content added
չ Ռոբոտ․ Տեքստի ավտոմատ փոխարինում (-Վայոց Ձոր +Վայոց ձոր) |
|||
Տող 6.
'''Հարսանիքն''' հայերը նշում են մեծ շուքով: Հայկական հարսանեկան ավան-դույթներում մեծ տեղ են գրավում խնամախոսությունը, նշանադրությունը և բուն հարսանեկան հանդիսությունը: Սովորաբար հյուրերը շատ են լինում: Կարևորվում է հատկապես կնքահոր և կնքամոր ներկայությունը, որոնք, որպես կանոն, լինում են ընտանիքին շատ մոտ և հարազատ մարդիկ. Քավորությունը միշտ առաջնային է եղել հայերի համար ոչ միայն հարսանիքի, այև մկրտության և այլ ծեսերի ժամանակ: Հայկական ավանդական ընտանիքում ծնողները փորձում էին որքան հնարավոր է շուտ ամուսնացնել իրենց զավակներին: Քիչ չեն նաև դեպքերը, երբ աղջիկներն իրենք են իրենց ընտրությունն անում, և նրանց ընտրությունը ընտանիքի կողմից հարգանքի է արժանանում: Ավանդույթի համաձայն ընտանիքի կրտսերը չէր կարող ավագ եղբորից կամ քրոջից շուտ ամուսնանալ: Հայկական իրականության մեջ կային մի շարք արգելքներ՝ սահմանված եկեղեցու կողմից և արմատացած հենց ընտանիք-ներում. արգելվում էր արյունակից հարազատների ամուսնությունը: Կար այսպիսի մի արտահայտություն – հինգ և անգամ յոթ պորտ այն կողմ, այսինքն՝ չէր կարելի ամուսնանալ յոթը սերունդը չլրացած անձի հետ, որովհետև վերջինս համարվում էր արյունակից: Այսօր էլ Հայաստանի տարբեր մարզերում «մտերիմ բարեկամ» հասկացությունը գործում է չորսից յոթ սերունդ: Արգելվում էր նաև երկու հարազատ եղբայրների ամուսնությունը երկու հարազատ քույրերի հետ: Ամուսնության համար խիստ արգելք էր համարվում արհեստական խնամիությունը: Քավորն ընտանիքին հաճախ շատ ավելի հարազատ էր դիտվում, քան արյունակից բարեկամը, այդ իսկ պատճառով արգելվում էր ամուսնությունը ոչ միայ քավորի ընդանիքի, այլև նրա հետնորդների հետ: Էթնիկապես խառն ամուսնություններ, հատկապես քիչ հայ բնակչությամբ շրջաններում, գրեթե հայտնի չեն: Խիստ բացասական վերաբերմունքի էր արժանանում հատկապես հայերի ամուսնությունը մահմեդականների հետ: Օրնակ Ե. Լալայանը գրում է. «ոչ հայը, ոչ էլ թուրքը թույլ չի տա, որ իր հարազատից որևէ մեկը հրաժարվի իր հավատից օտարի հետ ամուսնության պատճառով»:
Հարսնացու սովորաբար ընտրում էին իրենց տարածաշրջանից կամ հարևան գյուղից: Այդ առումով արժե մեջ բերել հին հայկական մի ասացվածք «ավելի լավ է աղջկան տալ տեղացի հովվին, քան օտար թագավորին»: Վայոց
=== Վարդավառ ===
|