«Հուղարկավորություն»–ի խմբագրումների տարբերություն

Ըստ հայերի պատկերացումների՝ մահացածների հոգիները ժամանակ առ ժամանակ գերեզմանից դուրս էին գալիս և տարբեր կերպարներ ընդունում։ Նման կերպարներից առանձնահատոււկ ուշադրություն էր գրավում «Գոռնափշտիկ» անունով կերպարը, որը ներկայացնում էր կատվի կամ շնակերպ էակի։ «Գոռ» արմատը բառում նշանակում է գերեզման։ Սա վկայում է այն մասին, որ հոգին բնակվում էր մահացածի դագաղում կամ գերեզմանի մոտակայքում։ Ըստ ժողովրդի՝ գոռնափշտիկը բնակվում էր գերեզմաններում և նրա սահմաններից չէր հեռանում։ Հավատում էին, որ գոռնափշտիկի էին վերածվում այն մահացածների հոգին, որոնք թաղվել են առանց եկեղեցական ծիսակատարության կամ էլ չմկրտված մարդկանց հոգիները։ Այս դուրս գալով գերեզմանից՝ վախեցնում էր մարդկանց, որոնք էլ դառնում էին հոգեկան հիվանդներ կամ էլ տեղում մահանում էին։

 

 

Մահացածների և ողջերի մասին ժողովրդական պատկերացումները հանգեցրին նրան, որ ողջ մնացածները բոլոր միջոցները օգտագործեն մահացածների հոգիները գոհացնելու համար։ Այդ առումով, հայերն ասում էին. «Մահացածները երբեք չեն մոռանում իրենց արված բարի գործերը»: Սա արտահայտում էր մահացածների պաշտամունքը։

* [[դիակ]]ի տեղափոխում գերեզմանատուն, թաղում,

* հոգեհաց, հիշատակի արարողություններ։

==== Հոգեհացի նշանակությունը ====

Հայերի մոտ վառ արտահայտված էին մահացածի կերակրման ծեսերը, երբ թաղման օրը հուղարկավորությունից հետո կատարվում էր մեռելահացը, հոգու հացը, քելեխը։ Ըստ Սամվելյանցի՝ հոգեհացի գաղափարը կայանում էր նրանում, որ, օգտվելով մահացածի հարազատների կողմից առաջարկվող կերակուրներից՝ նրանց ուժը փոխանցվում է մահացածին։ Հոգեհացի ընթացքում կյանքի սիմվոլների կիրառման նպատակն այն էր, որպեսզի ողջերը երկար կյանք ունենան և մահացածը իր հետևից նրանց չտանի։