«Արեգակնային քամի»–ի խմբագրումների տարբերություն
Content deleted Content added
չ Ռոբոտ․ Տեքստի ավտոմատ փոխարինում (-== *Պատմությունը *== +== Պատմություն ==) |
չ Բոտ: կոսմետիկ փոփոխություններ |
||
Տող 10.
Երեք տարի անց՝ 1919 թվականին Ֆրեդերիկ Լինդերմանը նույնպես առաջարկեց, որ երկու տարանուն լիցքերով մասնիկները՝ պրոտոնները և էլեկտրոնները, գալիս են արեւից։
1955 թվականին խորհրդային աստղաֆիզիկոսները՝ Ս.Կ. Վսեխվյաչինը, Գ.Մ. Նիկոլսկին, Ե.Ա. Պոնոմարյովը և Վ.Ի. Չերեդնիչենկոն ցույց տվեցին<ref>Всехсвятский С. К., Никольский Г. М., Пономарев Е. А., Чередниченко В. И., К вопросу о корпускулярном излучении Солнца, Астрономический журнал,
Երեք տարի անց, Յուջին Փարքերը եզրակացրեց, որ չեպմենովյան մոդելում Արեգակից եկող տաքության և մասնիկների հոսքը և գիսաստղի «ուռչող» պոչերը՝ Բիրմաննի հիպոթեզում, հանդիսանում են նույն երևույթի երկու տարբեր դրսևորումներ, որոնց նա անվանեց «արեգակնային քամի»<ref>{{cite web|title=THE SOLAR WIND AND MAGNETOSPHERIC DYNAMICS|author=Christopher T. Russell|work=Institute of Geophysics and Planetary Physics University of California, Los Angeles|url=http://www-ssc.igpp.ucla.edu/personnel/russell/papers/solwind_magsphere/|accessdate=2007-02-07|archiveurl=http://www.webcitation.org/61881n46n|archivedate=2011-08-22}}</ref><ref>{{cite news | last=Roach | first=John | title=Astrophysicist Recognized for Discovery of Solar Wind | publisher=National Geographic News | date=օգոստոսի 27, 2003 | url=http://news.nationalgeographic.com/news/2003/08/0827_030827_kyotoprizeparker.html | accessdate=2006-06-13 }}</ref>: Փարքերը ցույց տվեց, որ չնայած այն հանգամանքին, որ Արեգակի պսակը խիստ ձգվում է Արեգակի կողմից, այն այնքան լավ է պահում ջերմությունը, որ շարունակում է տաք մնալ մեծ հեռավորություններում։ Քանի որ Արեգակից հեռավորության մեծացման հետ նրա [[ձգողություն]]ը թուլացնում է, վերին պսակից սկսվում է նյութի գերձայնային արտահոսք դեպի միջմոլորակային տարածություն։ Ավելին, Փարքերն առաջինն էր, ով նկատեց, որ ծանրության ուժի թուլացման երևույթն ունի նույն ազդեցությունը ջերմադինամիկ հոսքի վրա, ինչ Լավալի վարդակը։
Տող 16.
Փարքերի վարկածը դաժան քննադատության ենթարկվեց։ Հոդվածը, որը 1958 թուղարկվել էր [[Astrophysical Journal]]ում, մերժվել էր երկու վերլուծողների կողմից, եւ միայն խմբագրի՝ [[Սուբրամանյան Չանդրասեկհար]]ի շնորհիվ էր հայտնվել ամսագրում։
Սակայն, 1959 թվականի հունվարին կատարվեցին արեգակնային քամու բնութագրերի առաջին անմիջական չափումները, որոնք իրականացվել էին խորհրդային Luna-1 կայանում<ref>{{cite web|url=http://nssdc.gsfc.nasa.gov/database/MasterCatalog?sc=1959-012A|title=Luna 1|publisher=[[NASA]] National Space Science Data Center|accessdate=2007-08-04|archiveurl=http://www.webcitation.org/61882RTrC|archivedate=2011-08-22}}</ref>` գազի [[իոնային դետեկտոր]]ի և հատուկ հաշվիչի տեղադրմամբ։ Երեք տարի անց նույն չափումները կատարվեց ամերիկյացի
1990-ականների վերջում SOHO արբանյակում տեղադրված [[ուլտրամանուշակագույն ճառագայթներ|ուլտրամանուշակագույն]] պսակային [[սպեկտրոմետր]]ի
== Բնութագրեր ==
Արեգակնային քամու պատճառով արևն ամեն օր կորցնում է մոտ մեկ միլիոն տոննա նյութ։ Արեգակնային քամին հիմնականում բաղկացած է [[էլեկտրոններ]]ից, [[պրոտոններ]]ից և հելիումի միջուկներից ([[ալֆա մասնիկներ]]ից)։
| |||