«Հին հունարեն»–ի խմբագրումների տարբերություն

Հին հունարենը, ինչպես շատ հնդեվրոպական լեզուներ, աչքի է ընկնում ուժեղ զարգացած համադրական կառուցվածքով, որը պահպանել է արխաիկ նախահնդեվրոպական ձևերի հիմնական գծերը։ Բայն ուներ թեքման չորս եղանակ ([[Սահմանական եղանակ|սահմանական]], [[Հրամայական եղանակ|հրամայական]], [[ստորադասական եղանակ|ստորադասական]], [[Ըղձական եղանակ|ըղձական]]), երեք սեռ ([[Ներգործական սեռ|ներգործական]], [[Կրավորական սեռ|կրավորական]] և միջին), երեք դեմք (առաջին, երկրորդ, երրորդ), ինչպես նաև հնարավոր էր խոնարհումը երեք թվով (եզակի, երկակի, հոգնակի, բայց երկակի թվով միայն երկրորդ և երրորդ դեմքերի դեպքում)։ Բայերը խոնարհվում էին երեք տեսակի հիմքերով՝ ներկա ժամանակի հիմք (պրեզենս), որը ցույց է տալիս գործողության զարգացում, աորիստի հիմք, որը ցույց է տալիս ավարտված գործողություն, և պերֆեկտի հիմք, որը ցույց է տալիս բայի գործողություն արդյունքի տեսակետից և արդյունքի ակտուալությունից։