«Բոլիվուդ»–ի խմբագրումների տարբերություն

1934 թվականին Ռաջնարայան Դուբեյը, Հիմանսու Ռայը և նրա կինը՝ Դեվիկա Ռանին հիմնադրեցին  Bombay Talkies ստուդիան, որտեղ իրենց կարիերան սկսեցին [[Դիլիպ Կումար]]<nowiki/>ը, [[Ռաջ Կապուր]]<nowiki/>ը, [[Դև Անանդ]]<nowiki/>ը և մի շարք այլ հայտնի կինոգործիչներ: Մեկ տարի առաջ Ռայ ամուսինները կերտել են գլխավոր դերասանների կերպարները առաջին բրիտանա-հնդկական ֆիլմում՝ «Ճակատագիր»  ([[Английский язык|англ.]] ''[[Karma (1933 film)|Karma]]''): Հնդկաստանում ֆիլմը լույս տեսավ  «Օձի մեղեդին» անվամբ (հինդի լեզվով''Naagan Ki Raagini''): Ֆիլմը գրավել էր մամուլի և այլազգի ֆիլմասերների ուշադրությունը, սակայն հաջողությունների չհասավ հայրենիքում: «Ճակատագիր»-ը մեծ դեր է խաղացել հնդկական կինոյի պատմության մեջ՝ շնորհիվ գլխավոր դերասանների համբույրի տեսարանի, որը տևել է 4 րոպե: Հնդկաստանի անկախացումից հետո ֆիլմարտադրությունը դարձավ ավելի պահպանողական: 1952 թվականի ֆիլմոգրաֆիայի մասին ակտը արգելեց ֆիլմում համբույրի տեսարանները, քանի որ համարվում էր «անպարկեշտ»:

[[Երկրորդ համաշխարհային պատերազմ]]<nowiki/>ը բացասական ազդեցություն ունեցավ կինոմատոգրաֆիայի վրա: Գաղութային իշխանություն ունեցողները յուրահատուկ ուշադրություն էին դարձնում վավերագրական ֆիլմերին, որոնցում պրոպագանդվում էին անգլիացիների և համախոհների ռազմական հաջողությունները: Քաղաքական գրաքննությունը խստացվեց. ազգային-հայրենասիրական բովանդակությամբ երգերը,և ցանկացած նշում [[Մահաթմա Գանդի]]<nowiki/>ի մասին արգելվեցին: Հնարավորություն չունենալով արտադրել արդիական և ընթացիկ թեմաներով ֆիլմեր՝ կինոարտադրողներն արտադրում էին բացառապես թեթև ժամանցային ֆիլմեր, որոնք ողողված էին երգերով և պարերով: Բացի այդ, խնդիրներ առաջացան ֆիլմերի հետ, որոնց արտադրությունը Հնդկաստանի սահմաններից դուրս էր: Ֆիլմի դեֆիցիտը առաջացրել էր կարճամետրաժ ֆիլմերի և գովազդային հայտարարությունների նկարահանման արգելք: Սակայն ինֆլյացիան և պատերազմական դժվարությունները հանգեցրին դրամարկղի պարունակության ավելացմանը, ինչը հանգեցրել է վարձույթի տևողության ավելացմանը: Այդ ժամանակի հատկանշական ռեկորդը պատկանում է 1943 թվականի Գյանա Մուկերջիի «Ճակատագիր» ([[Английский язык|англ.]] ''[[Kismet (1943 film)|Kismet]]'') ֆիլմին, որը կինոթատրոնների էկրաններին առանց դադարի ցուցադրվել է 192 շաբաթ:

1940-ական թվականների վերջից մինչև 1960-ական թվականները համարվում է հնդկական ֆիլմի ոսկե դարը: Այդ ժամանակահատվածում նկարահանվել են մի շարք հայտնի ֆիլմեր, որոնք ներկայումս համարվում են դասական ժանրի: 1951 թվականին լույս տեսած [[Թափառաշրջիկը (ֆիլմ, 1951) | «Թափառաշրջիկը»]] Ռաջ Կապուրի ֆիլմը, որն ինչպես ժամանցային, այնպես էլ սոցիալական ֆիլմ էր, համարվում էր դրամարկղային ռեկորդակիր ֆիլմ ինչպես Հնդկաստանում, այնպես էլ Հնդկաստանի սահմաններից դուրս: Այս ֆիլմն առաջադրվել է [[Կաննի կինոփառատոն]]ի Ոսկե արմավենու ճյուղի: Ֆիլմում ստեղծված պատկերները մեծ ազդեցություն են ունեցել կինոլսարանի վրա, և նույնիսկ սպաստել է հագուստի նոր ոճի ստեղծմանը: Մեհբուբ Խանի «Մայր Հնդկաստան» ֆիլմը միջազգային կինոփառատոններում արժանացել է մի շարք մրցանակների, մասնավորապես [[Օսկար]]<nowiki/>ի՝ որպես օտար լեզվով լավագույն ֆիլմ (1957):