«Նեոդասականություն»–ի խմբագրումների տարբերություն

Նեոդասականներին իր վերջին ստեղծագործություններում անմիջականորեն մոտեցել է Մ․ Ռեգերը։ Ավելի մակերեսային՝ արտաքին ոճավորման ձևով նեոկլասիցիստական միտումներ առկա են [[Ռ. Շտրաուս|Ռ․ Շտրաուսի]] մոտ («Վարդերի ասպետը» օպերան, [[1910]] թվական)։ Գերմանական երաժշտության մեջ նեոդասականություն ուղղությունը գլխավորել է Պ․ Տինդեմիթը։ Նրա մոտ նեոկլասիցիստական միտումներն արտահայտվել են [[16-րդ դար]]ի գծատարած (լինեար) պոլիֆոնիային և [[Բարոկկո|բարոկկոյի դարաշրջանին]] բնորոշ գործիքային երաժշտության ձևերին անդրադառնալու մեջ։ [[1920]]-ական թվականներին այդ հոսանքին որոշակի տուրք է տվել Ի․ Ֆ․ Ստրավինսկին («Էդիպ արքա» օպերա-օրատորիա, [[1927]] թվականին, «Պուլչինելլա» (Պերգոլեզիի թեմաներով), [[1919]] թվականին, «Ապոլլոն Մուսագետ» (նյուլլիի թեմաներով), [[1927]] թվականին, «Փերու համբույրը» (Չայկովսկու թեմաներով), [[1928]] թվականին, [[բալետ]]ները, «[[Սաղմոսների սիմֆոնիա]]», [[1930]] թվականին, [[օկտետ]], [[1923]] թվականին և այլն)։ Նեոկլասիցիստական միտումները մասամբ արտահայտվել են [[1920]]-ական թվականներին ֆրանսիացի «Վեցյակի» ներկայացուցիչների (Դ․ Միյո, Ա․ Հոնեգեր, Ֆ․ Պուլենկ և ուրիշներ), Մ․ Ռավելի, Օ․ Ռեսպիգիի առանձին երկերում։ Իտալական նեոդասականության ներկայացուցիչներ են Ի․ Պիցցետտին, է․ Մալիպիեռոն, Ա․ Կազելլան։