«Ինտրոյեկցիա (հոգեբանություն)»–ի խմբագրումների տարբերություն

Այս գործընթացի արդյունքում այն, ինչը կատարվում է անձից դուրս, նրա կողմից ընկալվում է որպես իրենից եկող: Ինտրոյեկցիան հանդիսանում է [[Նույնականացում (հոգեբանություն)|իդենտիֆիկացիայի]] պարզագույն ձև, սակայն, ի տարբերություն իդենտիֆիկացիայի, այն չի գիտակցվում: Ինտրոյեկցիան սերտորեն կապված է նաև [[Պրոյեկցիա (հոգեբանություն)|պրոյեկցիա]] և պրոյեկտիվ նույնականացում հոգեբանական մեխանիզմների հետ<ref name="Mc">[[Ненси Мак-Вильямс]], '''«[http://lib.aldebaran.ru/author/makvilyams_nyensi/makvilyams_nyensi_psihoanaliticheskaya_diagnostika_ponimanie_struktury_lichnosti_v_klinicheskom_processe/makvilyams_nyensi_psihoanaliticheskaya_diagnostika_ponimanie_struktury_lichnosti_v_klinicheskom_processe__0.html Психоаналитическая диагностика: Понимание структуры личности в клиническом процессе]»''', изд. «Класс», [[1998]].</ref>:

Ինտրոյեկցիան մեծ դեր է խաղում «Գեր-ես»-ի, [[խիղճ|խղճի]], կապվածության ձևավորման գործընթացում, հատկապես մանկության տարիներին: Երեխաները յուրացնում են իրենց համար կարևոր մարդկանց տեսակետները, դրդապատճառները և վարքագծի ու հուզական արձագանքների առանձնահատկությունները շատ ավելի վաղ, քան որոշում են «դառնալ (կամ չդառնալ) նրանց նման»<ref name="Mc"/>:

=== Քայքայիչ նշանակությունազդեցություն ===

Ինչպես և ցանկացած պաշտպանական մեխանիզմ, ինտրոյեկցիան ևս աղճատում է անձի կողմից իրականության ընկալումը, նրան դրդում է ինչ-որ արտաքին բան ընկալել որպես ներքին: Արդյունքում արտաքինի կորուստը կարող է ընկալվել որպես ներքինի կորուստ և հանգեցնել [[դեպրեսիա]]յի: Փորձելով պահպանել ներքին ամբողջականությունը՝ անձը կարող է անգիտակցականորենանգիտակցաբար երևակայել, որ կորստի պատճառն ինքն է և կարող է իր մեղքը քավել՝ վերադարձնելով այն, ինչն իրեն պակասում է<ref name="Freud1917">{{книга|автор=[[Фрейд, Зигмунд]].|заглавие='''Траур и меланхолия'''|оригинал=Trauer und Melancholie|год=1916}}</ref><ref name="Goldsmith">''[[Голдсмит, Гари]]''. Лекция '''«Развитие психоаналитических концепций депрессии»''' 27-28 июня 2009 на семинаре в Москве.</ref>:

[[Զիգմունդ ՖրոյդըՖրոյդ]]ն առաջինն էր, ով ուշադրություն է դարձրելդարձրեց գործընթացի պաշտպանական գործառույթներին՝ առանձնացնելով «ագրեսորի հետ նույնականացումը»՝ որպես ինքնուրույն գործընթաց: Դա անգիտակցական նույնականացումն է այն մարդու հետ, ով վնասում է անձի անվտանգությանը: Եթե անձին դուր չի գալիս ագրեսիայի ենթարկվելը, նա կարող է փորձել գրավել ագրեսորի դիրք՝ ինտրոյեցնելովինտրոյեկցնելով նրան բնորոշ գծերը: