«Անսելմ Ֆոյերբախ»–ի խմբագրումների տարբերություն

Պրոֆեսոր Անսելմ Յոզեֆ ֆոնԱնզելմ Ֆոյերբախի որդին է, փիլիսոփա Լյուդվիգ Լյուդվիգֆոն Ֆոյերբախի զարմիկը։ Պապը գերմանացի նշանավոր իրավագետ Փաուլ Յոհան Անզելմ Ռիթեր ֆոն Ֆոյերբախն էր: Ընդհանուր կրթություն ստանալով Ֆրայբուրգի լիցեյում, 1846 թվականին սկսեց լուրջ ուսումնասիրել և սովորել նկարչություն Դյուսելդորֆի գեղարվեստի ակադեմիայում, Ֆրիդրիխ Վիլհելմի ղեկավարությամբ, սակայն այդ նկարչի պիետիկ ուղղվածությունը նրա ճաշակով չէր, և նա 1848 թվականին տեղափոխվեց [[Մյունխեն]], որտեղ գրեթե երկու տարում մեծ ձեռքբերումներ ունեցավ՝ սովորելով Կարլ ՐելյիՌալի մոտ: Այնուհետեւ, որպեսզի բարելավի երանգավորումը, նա գնաց Անտվերպեն, ևիսկ այնտեղից՝ [[Փարիզ]]: Այդ քաղաքներից երկրորդում, նա ի սկզբանե սկսեց աշխատել Կուտյուրի[[Տոմա Կուտուր|Կուտուր]]ի հսկողության տակ, իսկ հետո՝ ինքնուրյուն:

ԿուտյուրիցԿուտուրից բացի, նրա վրա մեծ ազդեցություն ունեցավ նաև Էնգրը[[Դոմինիկ Էնգր|Էնգր]]ը: Առաջին նկարը, որով նա ներկայացավ հանրությանը [[1852]] թվականին, «Հաֆիզը պանդոկում»-ն էր, որն ամբողջովին իրականացվել է ԿուտյուրիԿուտուրի ոճով:

Անսելմ ֆոն Ֆոյերբախը Փարիզից եկավ Կարլսրուե՝[[Կարլսրուե]]՝ մոր հետ հանդիպելու համար և ապրելով այնտեղ մոտ մեկ տարի, նկարեց «Պիետրո Արետինոյի մահը», որը հրաշալի համադրություն էր կիսով չափով ԿուտյուրիԿուտուրի և վենետիկյան վարպետների ազդեցությունից, բայց միևնույն ժամանակ բացահայտում էր հեղինակի հակումը սառը, ծանր և մոխարագույն երանգների հանդեպ։ Բադենի Մեծ Հերցոգիցդուքս Ֆրիդրիխից [[Իտալիա]] մեկնելու համար գումար ստանալով ՝ Ֆոյերբախը որոշ ժամանակ մնաց Վենետիկում, որտեղ կատարելագործելով իր ներկապնակը, ստեղծեց [[Տիցիան|Տիցիանի]] «Տիրամոր համբարձումը երկինք» կտավի կրկնօրինակը և նկարեց «Պոեզիա» հիանալի կտավը, և վերջապես 1855 թվականին երկարատև ժամկետով հաստատվեց [[Հռոմ|Հռոմում]]։

Այստեղ նա ընկերացավ մյունեխյանմյունխենյան գեղանկարչության սիրահար բարոն Ադոլֆ Ֆրիդրիխ ֆոն ՇակիՇաքի հետ, որը նրա նկարները գնելով օգնեց նրան, նաև շատ օգնեց նրա՝ հայտնի դառնալու գործում։ Հռոմում ստեղծվեց Անսելմ ֆոն Ֆոյերբախի լավագույն ստեղծագործությունը՝ «Դանթեն Ռավեննայում ազնվազարմ տիկիններիտիկնանց հետ քայլելիսզբոսնելիս» (1857, գտնվում է ԿունսթահլումԿարլսրուեի քունսթհալում), «Նաննա» (1861), «Արիոստոն հայտնի կանանց շրջապատում Ֆերրարեում» (1862), «Ֆրանչեսկա Հռոմեհուին ու Պաուլո Մալատեստան»(1863), «Լաուրան ու Պետրարկան», «ԱստվածամայրԱստվածամայրը և սուրբ կանայք, ովքեր ողբում են Փրկչի մահը» (1863), «Տիվոլյան ներդաշնակություն», «Մեդեան իր աքսորից առաջ» (1870 Մյունխենի Նոր պատկերասրահ), «Պարիսի դատը» (1871), «Ամազոնուհիների ճակատամարտը» (1872), «Խնջույք Պլատոնի համար» (1871, Բեռլինի նորՆոր ազգային պատկերասրահ) և մի քանի այլ կտավներ։

1873 թվականին նկարիչը հրավիրված էր Վիեննայի նկարչական ակադեմիա՝ որպես պրոֆեսոր, սակայն 1878 թվականին համոզվելով , որ անընդունակ է դասավանդել, հրաժարվեց ուսուցանելու գործից։ Իր կյանքի վերջին տարիները նա անց կացրեց Վենետիկում, Վիենայի ակադեմիայի դահլիճի առաստաղի համար պատվերներ ընդունելով, սակայն նա կարողացավ միայն կատարել այդ պատվերի կեսը՝ պատկերելով «ՀսկաներիՏիտանների բախումըկործանումը», իսկ ամբողջ պատկերը ավարտվեցավարտին հասցվեց 1892 թվականին Տենտշերտում՝, ըստ նրա էսքիզների։ Իր աշխատանքում համատեղելով ռոմանտիզմը կլասիցիզմի հետ՝ Ֆոյերբախը տարբերվում է մեծ գեղանկարչական խորը իմաստավորված խիստ մշակված կոմպոզիցիաներ ստեղծելու կարողությամբ, նրանց գեղեցիկ ու բնական շարժունակություն հաղորդելու շնորհքով։ Սակայն պատկերներներին հայտնի տրամադրությունը հաղորդելու ցանկությունը հաճախ նկարները զրկում էր թարմությունից ու փայլից դարձնում էր նրա գեղանկարները մռայլ։Ամռայլ։ յնուամենայնիվԱյնուամենայնիվ, նա մեծ տաղանդի տեր և յուրօրինակ մտածելակերպով նկարիչ էր։ Նկարչի աշխատանքները գտնվում է Վալրաֆ֊ՐիխարցիՎալրաֆ֊Ռիխարցի թանգարանում, մյունխենյան Պետական պետականգրաֆիկական հավաքածուում, ՇակՇաքի պատկերասրահում, Ավգուստինների թանգարանում, Վիսբադեն թանգարանում, Պֆալցի պատմական թանգարանում, արտասահմանյանԱրտասահմանյան արվեստի թանգարանում (Ռիգա) և այլ նկարչական հավաքածուներում։