«Սուրբ Երրորդություն»–ի խմբագրումների տարբերություն

'''Սուրբ երրորդություն''', Աստծու եռամիասնություն, [[Քրիստոնեություն|քրիստոնեական]] [[Եկեղեցի|եկեղեցու]] ամենահիմնական [[դավանանք]]ներից, ըստ որի, միակ աստվածը գոյություն ունի երեք [[անձ]]ով՝ հայր [[Աստված]], որդի Աստված և Սուրբ հոգի Աստված, և մի [[Բնություն|բնությամբ]]։ Անձերը տարբերվում են ծագմամբ․ հայրը անծնունդ է, որդին ծնվում է հորից, իսկ [[հոգի]]ն բխում է հորից։ Երրորդության գաղափարը փոխ է առնված [[հեթանոսություն]]ից։ «Սուրբ երրորդություն» տերմինը առաջադրել են [[2]]-րդ [[դար]]ի վերջի [[աստվածաբան]]ները։ Սուրբ երրորդության դավանանքը սահմանվել է [[Նիկիայի Ա տիեզերական ժողով|Նիկիայի 1-ին]] ([[325]]), հաստատվել [[Կոստանդնուպոլսի Բ տիեզերական ժողով|Կոստանդնուպոլսի]] 1-ին ([[381]]) տիեզերական ժողովներում և տեղ գտել քրիստոնեության հավատո հանգանակում։ Քրիստոնեական [[եկեղեցի]]ները տարբերվում են [[Սուրբ Հոգի|Սուրբ հոգու]] մեկնաբանման [[հարց]]ում։ [[11]]-րդ դարի [[Կաթոլիկություն|կաթոլիկկաթոլիկական]]ական եկեղեցին մտցրեց Սուրբ հոգու բխումը «և որդուց» ձևակերպումը, որը արևելյան եկեղեցիները, ինչպես և հայ եկեղեցին, չընդունեցին։ Սսի [[3]]-րդ եկեղեցական ժողովը ([[1251]]), քննելով Սուրբ հոգու վերաբերյալ [[Հռոմ]]ի Իննովկենտիոս 4-րդ պապի առաջադրած դավանաբանական խնդիրները, ընդունել է «հոգին հորից է բխել և որդու միջոցով երևացել» ([[Կիրակոս Գանձակեցի]], Հայոց [[Պատմություն]], [[1982]], էջ [[238]]) ձևակերպումը, որը, ըստ էության, մերժել է որդի աստծուց Սուրբ հոգու բխելը և պահպանել դավանաբանական հարցերում հայ եկեղեցու ինքնուրույնությունը։ Սուրբ երրորդության խիստ իռացիոնալ ըմբռնումը սուր վեճեր է հարուցել քրիստոնեության ներսում։ Այն ռացիոնալիստական դիրքերից ժխտել են հակատրինիտականները ({{lang-lat|trinitas}} - «երրորդություն»), որոնց ուսմունքը Ռեֆորմացիայի շրջանում վերածնել են հակատրինիտական բողոքականները՝ ունիտականները ({{lang-lat|unitas}} - «միասնություն»)։