«Ուիլյամ Բլեյք»–ի խմբագրումների տարբերություն

=== Վերադարձ Լոնդոն ===

1804 թվականին Բլեյքը վերադարձավ [[Լոնդոն]] և սկսեց գրել և նկարազարդել Երուսաղեմը (1804-1820), իր ամենա ամբիցիոզ աշխատանքը։ Թագցնելով մտադրությունը պատկերել Չոսերի՝ Քենթերբերյան պատմվածքների հերոսներին, Բլեյքը դիմում է Ռոբերտ Քրոմեկին՝ առևտրականին, որպիսզի վաճառի փորանկարը։ Հասկանալով, որ Բլեյքը միշտ էլ յուրատեսակ է եղել և ոչ մի դեպքում չէր ձևափոխի աշխատանքը, Ռոբերտ Քրոմեկը անմիջապես պատվեր է անում Թոմաս Սթութերդի։ Երբ Բլեյքը հասկանում է, որ նրան խաբել են, նա խզում է Սթութերդի հետ պայմանագիրը։ Այնուհետև նա բացում է Բրոուդ Սթրիթ 27, [[Լոնդոն]]յան Սոհո շրջանում իր եղբոր արդուզարդի ապրանքների խանութում անկախ ցուցահանդես։ Ցուցահանդեսը այնպես էր մտադրված եղել, որ մյուս աշխատանքների հետ նաև վաճառվի Քենթերբերյան պատմվածքների իր տարբերակը (Քենթերբերյան ուխտավորներ անվան ներկո)։ Նա նաև կգրի Նկարագրչական կատալոգ (1809), ինչի մեջ կներկայացվի այն, որ Էնթոնի Բլանթը կկոչի Չոսերի աշխատանքները «բացառիկ վերլուծություն»<ref>Blunt, Anthony, ''The Art of William Blake'', p 77</ref>: Նաև նա պարունակում է Բլեյքի մյուս նկարների բովանդակալից բացատրությունը։

Ջոն Քամբերլենդը ծանոփացրել էր Բլեյքին երիտասարդ մի նկարիչ՝ Ջոն Լինելի հետ<ref>Bentley, G.E., ''The Stranger from Paradise'', Yale University Press, 2001, pp. 366–367</ref>: Մինչ Լինելի հետ ծանոթությանը, Բլեյքը հանդիպել էր Սեմյուել Փալմերի հետ, որը պատկանում էր նկարիչների այն խմբին, որոնք իրենց անվանում էին '''Շորհեմյան Ծերուկներ''' ( Shoreham Ancients)։ Նրանք կիսում էին Բլեյքի հակակրությունը դեպի ժամանակակից ուղղություններիը և նրա հավատքը դեպի հոգևոր և գեղանկարչական վերածնունդը։ 65 տարեկան հասակում նա սկսեց աշխատել «Հոբի Գրքի» նկարազարդման վրա։

Այդ աշխատանքներով հետագայում կլինեն հիացած [[Ջոն Ռասկին]]ը, ով կհամեմատի Բլեյքին [[Ռեմբրանդ վան Ռեյն|Ռեմբրանդի]] հետ, և [[Ռալֆ Վոան Ուիլյամս]]ը, ով կդնի իր բալետ ՝ '''Job: A Masque for Dancing''', օգտագործելով Բլեյքի նկարներ։

 

Չնայաց [[Աստվածային կատակերգություն|Աստվածային կատակերգության]] բովանդակության դժվարությանը, ջրաներկե նկարները՝ տաղանդով պատրաստված Բլեյքի կողմից, գտնվում են նկարչի մեծագույն նվաճումների շարքերում։ Վարպետություն՝ ջրաներկե գեղանկարչության ոլորտում իր աշխատանքներում, հասնում են մի նոր աստիճանի։ Այդ մասին խոսում է էֆեկտը, որին Բլեյքը հասավ՝ կարողանալով վերաստեղծել բոլորովին եզակի, ամեն մի աշխարհի համար, իր հերոսներով և նրանց թափառումներով մթնոլորթը<ref>Bindman, David. "Blake as a Painter" in ''The Cambridge Companion to William Blake'', Morris Eaves (ed.), Cambridge, 2003, p. 106</ref>:

 

Քանզի նախագիծը ավարտին չէր հասել, Բլեյքի մտահաղացումը մնաց անճանաչված, անհայտ։ Որոշ մասնագետները մնում են այն կարծիքի, որ եզրակացությունը պետք է արվի միայն այն դեպքում, երբ պատրաստի կլինեին բոլոր նկարները։ Եվ հատկապես նրանք մարտահրավեր են նետում տեքստին, որը ուղեկցվում է՝ վիճարկելով հեղինակի կարծիքը. օրինակ այն տեսարանը, երբ [[Հոմերոս]]ը քայլում է թրով և իր հասակակիցների հետ, Բլեյքը գրում է. «Ամենը, ինչ կատարվում է [[Աստվածային կատակերգություն|Աստվածային կատակերգության]] մեջ խոսում է այն մասին, որ իր բռնակալ մտածումներից Դանթեն պատրաստեց Այս Աշխարհը ‘Արարումից‘ և ‘Բնության Աստվածուհից‘, բայց առանց [[Սուրբ Հոգի|Սուրբ Հոգու]] մասնակցության»: Հնարավոր է, որ Բլեյքը չէր կիսում նաև [[Դանթե]]ի Հին Հունացիների պոեզիայի հանդեպ հիացմունքը, և նաև այն անկասկած ուրախությունը, որով նա նշանակում էր և բաշխում մեղադրանքները և պատժամիջոցները Դժոխքում ( ինչի մասին վկայում է պոեմի որոշ երգերի խավար հումորը)։

}}

 

Չնայաց ընդդիմանալով [[Լուսավորության դարաշրջան|Լուսավորականության]] սկզբունքին, Բլեյքը, էլի եկավ գծային էսթետիկային, որը Նեոկլասիցիզմին ավելի էր բնորոշ, հատկապես Ջոն Քլաքսմանի փորանկարային աշխատանքներին, քան Ռոմանտիզմի փորանկարչությանը, որոնք հաճախ Բլեյքին էին հարաբերում։

Նույն ժամանակ էլ Բլեյքին դիտում էին որպես Լուսավորականության ժամանակահատվածի բանաստեղծ և նկարիչ, այն մտքով, որ նա էլ չէր ընդունում համակարգը, միտքը, հեղինակությունը և ավանդական ոճը։ Դիալեկտային իմաստով նա օգտագործում էր [[Լուսավորության դարաշրջան|Լուսավորականության]] ոգին որպես արտաքին հեղինակների դեմ ընդիմություն, որպիսզի քննադատի նեղ ուղղված ժամանակաշրջանի կոնցեպցիան։

== Ստեղծագործական մտածողությունը ==

[[Նորտրոպ Ֆրայ]]ը՝ ասելով Բլեյքի մնայունության և հայացքների ամուր դիրքերի մասին, նշում է, որ Բլեյքը «ինքն զարմանում է, թե ինչքան կտրուկ նման են Ջոշուա Ռեյնոլդսի, Լոկիի և Բեյքոնի գրարումները իր մասին տարբեր ժամանակահատվածներում»: Իր համոզմունքների մնայնությունը, մշտականությունը, արդեն իսկ խոսում էին նրա ինքնուրույն սկզբումքների մասին։

{{quote|

Так говорила часто мать моя. <br />