«Իոնոլորտ»–ի խմբագրումների տարբերություն

Content deleted Content added
Տող 25.
Չնայած բոլոր կասկածներին և թյուր լուրերին, որոնք առաջացրել էր Մարկոնիի փորձը, նա հաջողությամբ կրկնեց այն մեկ տարի անց՝ ընդունելով ազդանշան [[Գլեյսի անդունդում]]([[Նոր Շոտլանդիա]], [[Կանադա]])։
 
Անգլիացի ֆիզիկ [[Օլիվեր Խեվսայդ]]ը 1902 թվին ենաթադրեց, որ մթնոլորտում գոյություն ունի իոնացված շերտ։ Նրա տեսությունը ներառում էր ռադիոազդանշանի տարածում [[Երկիր|Երկրի]] շուրջ՝ չնայած Երկրի թեքությանը։ Խեվսայդից անկախ կարճ ալիքների հեռահար ընդունումը [[Եվրոպա]]յի և [[Ամերիկա]]յի միջև [[Ատլանտյան օվկիանոս]]ով, կատարեց ամերիկակացի ինժիներինժեներ-էլեկտրիկ [[Արթուր Կեննելին]]։ Նրանք ենթադրեցին, որ Երկրի շուրջը գոյություն ունի մթնոլորտի իոնացված շերտ, որը կարող է անդրադարձնել [[ռադիոալիքներ]]։ Այն կոչեցին Խեվիսայդ-Կեննելիի շերտ, որից հետո՝ իոնոլորտ։ Հնարավոր է, որ նրանց ենթադրությունը [[Պլանկ]]ի բացարձակ սև մարմնի ճառագայթման տեսության հետ համատեղ նպաստեցին [[ռադիոաստղագիտություն|ռադիոաստղագիտության]] շատ արագ զարգացմանը սկսած 1932 թ-ից։
 
1926 թ-ին շոտլանդացի ֆիզիկ [[Ռոբերտ ՈՒոթսոն-Վատտ]]ը իոնոլորտ տերմինը օգտագործեց նամակում, որը հրատարակվեց միայն 1969 Nature հանդեսում։ 1927 թ-ին [[Էդվարդ Վ. Էպլտոն]]ը հաստատեց իոնոլորտի գոյությունը և 1947 թ-ին ստացավ [[Նոբելիան մրցանակ]] ֆիզիկայի ասպարեզում հետևյալ տեքստով. «Մթնոլորտի վերին շերտի ֆիզիկայի հետազոտության և հատկապես Էպլտոնի շերտի հայտնագործության համար»։
Ստացված է «https://hy.wikipedia.org/wiki/Իոնոլորտ» էջից